The New Shining betreedt het podium voor een potje stevige rock. Tenminste, als je de drummer en de bassist aanschouwt, verwacht je een stevige setting. Richting Alter Bridge of metal-esque. Frontman Nax heeft echter een wat minder rockachtig voorkomen. Al gauw wordt duidelijk dat het allemaal wat zoetsappiger is dan verwacht. Rock waar de gevoelige mens naar zou moeten luisteren. Er is dan ook wat meer vrouwelijk publiek dan bij een standaard metal concert. Geen behaarde mannen in metal shirts, die krijgen later nog genoeg voor hun kiezen. Een opmerkelijk moment is wanneer de drummer van Sólstafir aan het soundchecken is. De drummer van The New Shining gooit een drumstokje naar de zijkant, het lijkt voor het andere podium bestemd, maar bereikt zijn doel niet. Frontman Xander heeft wat verhalen tussen de liedjes door, maar hetgeen hij zegt is erg moeilijk te volgen door zijn gemompel. De degelijke rock vermaakt het inmiddels aardig toegestroomde publiek, maar heel erg spannend is het optreden niet. Ook niet met een lied als 'Home', wat een uitstapje is richting country. Lieve, gevoelige liedjes en teksten maar het geheel mag iets meer ballen hebben. (JT)
Verslag Waterpop 2013: Avond
Met o.a. The New Shining, Delta Saints, Skip & Die
De avond valt op het Hofpark in Wateringen, wat betekent dat Waterpop aan zijn laatste acts is toegekomen. Twee maal metal, één maal dansen en nog twee anderen die daar ergens tussen in zitten. Een schitterende dag is weer voorbij maar je kan hier altijd nog even nagenieten.
'Glaciers, vulcanoes and black sand', zo omschrijven de IJslandse Sólstafir het land waar zij vandaan komen. Die elementen verklaren misschien ook het duistere karakter van hun muziek: een zware gitaar, ingetogen drums en onheilspellende zang. Wat opvalt is de bijzondere manier van spelen die de band erop nahoudt: de mannen laten het publiek heel lang wachten op de climax. De behoefte van de bezoeker aan metalexplosies wordt door de band uitgesteld. Voor deze muziek moet je geduld hebben en de tijd nemen om het tot je door te laten dringen. Dit is niet rechttoe rechtaan metal, er komt meer bij kijken. Dat blijkt ook als je luistert naar de tekst. Een groot deel wordt in het IJslands gezongen en in het Engels is het niet altijd even goed verstaanbaar. Toch weten ze hun nummers zeer goed op de bezoekers van Waterpop over te brengen. De exacte woorden ontbreken, maar de emotie is voor het publiek goed op te pikken. Kortom, een beetje geduld hebben voor deze Vikingmannen. Ze maken bijzondere, dramatische metal die je geduld waard is. (MS)
Delta Saints is de laatste act op het podium een. Straight from Nashville Tennessee. De Europese tour nadert zijn eind, maar er zitten nog een aantal gigs in het verschiet in Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en België. Mochten mensen toevalligerwijs op deze recensie stuiten en twijfelen of zij willen gaan, dan volgt hier een driewerf ja. Ga deze heren zien! Dit optreden is eigenlijk van begin tot eind een hoogtepunt. Cover 'Crazy' van Gnarls Barkley inclusief. De inlay van hun nieuwste CD 'Death Letter Jubilee' geeft aan: 'To all you saints, sinners, & soon to be drunkards a rocks glass, two ice cubes, happy listening.' Met andere woorden: neem een whiskey met ijs en ga er rustig voor zitten. Echter met bier, of water, of welke vloeibare versnapering dan ook – dit is lekker te versmaden. Het is opmerkelijk dat hier niet een platenlabel achterstond maar dat de heren het album hebben moeten realiseren via Kickstarter. Frontman Ben Ringel is vrijwel vlekkeloos met zijn rauwe stem, die soms wat lijkt op een jonge versie van Joe Cocker. Ringel (oorspronkelijk uit Louisiana) en zijn bandleden geven het geheel een toefje Southern Drawl – vooral tijdens de liedjes door. Gitarist Dylan Fitch pompt er tijdens 'Crazy' ook een alleraardigste solo uit waarmee men afstand durft te nemen van de blues en haar verscheidenheid toont. (JT)
Tijdens het eerste nummer, 'Made of Rats', hebben de harige mannen van Orange Goblin uit het Verenigd Koninkrijk hun publiek al los. Er is geen inleiding, er is geen geen aanloopje. Het barst gewoon los, en het resultaat daarvan is al direct zichtbaar. Recht voor het podium ontstaat dan ook een flinke cirkle pit. “Tonight, we’re all headbangers!” roept zanger Ben Ward. Hij weet gedurende het hele optreden een goede relatie tussen het publiek en het podium te houden door aan te moedigen en uit te nodigen. Dat doen ze onderling trouwens ook. Ze spelen vol overgave, waardoor het ook leuk is om naar te kijken als je liever niet in de pit staat. Vernieuwend is Orange Goblin niet. Ze maken heavy metal, en dat doen ze goed. Als je naar Waterpop kwam om op metal helemaal uit je dak te gaan, is dit waarschijnlijk het hoogtepunt van je dag geweest. De hoeveelheid wapperende haren voor het podium is daar bewijs van. (MS)
Het eerste wat opvalt bij het optreden van Skip & Die, is het scala aan niet-gangbare instrumenten dat op het podium staat. Een installatie voor de effecten achterin, een voor de helft geïmproviseerd drumstel links, en rechts ligt onder andere iets wat lijkt op een sittar. Er wordt een Oosters intro gespeeld waarna alle leden van Skip & Die op het podium verschijnen. De zangeres is een extravagante, brutale dame met een grappig Afrikaans accent. Het podiumwerk is leuk om te zien omdat de band echt samenwerkt, in alles. Ze zingen allemaal, en ook frontvrouw Cata Pirata doet mee met het slagwerk. Dat slagwerk is ook waar het om draait bij deze act. Voornamelijk zijn het elektronische beats, maar ook Afrikaanse en Oosterse invloeden klinken erdoorheen. De muziek is werkelijk niet in een hokje te plaatsen. Richting het einde van hun optreden gooien ze iets bijzonders in de strijd: een happy hardcore nummer. Er is natuurlijk geen betere plek dan het Westland om dat te doen. Het hele veld stampt en hakt het gras onder hun voeten weg. Skip & Die is iets onverklaarbaars en erg vernieuwend in wat ze doen. Als je eenmaal de smaak te pakken hebt, wil je niet dat ze het podium nog af gaan. Waterpop barst uit haar voegen! (MS)