Ep-recensie: The Stream - 'Full House'

Het wachten is op ‘Full House de musical’

Cok Jouvenaar ,

Dat popmuziek niet altijd hoogdravend en zwaarmoedig hoeft te zijn bewijst The Stream, de band rond Jan Stroomer. ‘Full House’ is ondanks het wat gladde en liefelijke geluid een aardig alternatief voor de gitaarbands die onze regio overspoelen. Pianocomposities en de strakke vocalenkoortjes mag The Stream tot handelsmerk rekenen.

Doe je ogen dicht en beeld je in: Je zit in een theater in hartje Londen. Je hebt al aardig wat musicals uit de stal van Andrew Lloyd Webber gezien. Ineens hoor je de pianotoetsen en de stem van Jan Stroomer en je denkt dat je midden in de musical ‘Starlight Express’ zit. Het klinkt vreemd, maar het is een associatie die opgeroepen wordt bij deze recensent. De composities van The Stream hebben duidelijk iets beeldends. De EP begint met ‘Miss right’ en het beeld van zingende en dansende acteurs op het podium, mooie lichtshow en het publiek strak in tuxedo blijft maar terugkomen tijdens het luisteren naar ‘Full House’.
 
Jan Stroomer tapt vooral uit het vaatje van de grote superbands uit de jaren zeventig. Er viel toen werkelijk bakken met geld te verdienen in de popmuziek. Een concert was vaak een complete show dat zijn weerga niet kende. Of deze Jan Stroomer dit ook voor ogen heeft gehad tijdens het componeren van de vijf songs zal wel niet, maar toch; met dat gegeven in je achterhoofd, denk je aan acts Queen, Supertramp, Yes en Styx. Zeker Styx’ album ‘Paradise Theatre’ uit 1980 kan als blauwdruk voor dit werkje van The Stream hebben gediend. Lekker zwaar aangezette accenten, koortjes die de boel naar een hoger plan weten te trekken en af en toe een klein stukje jazzpiano.
 
The Stream maakt het zichzelf niet makkelijk. De songs worden als een soort sprookjes van de gebroeders Grimm verteld. In plaats van met bakken tegelijk het kruit te verschieten, kiest dit kwartet er voor om heel beheerst als een vredesduif de muziek over je heen te draperen. De songs willen hierdoor niet echt naar binnen komen. Alles staat in dienst van de compositie. Luister naar het gitaarwerk van Nils van Grevenbroek en je weet wat er bedoeld wordt. In ‘Miss right’ klinkt zijn spel nog als een kloon van Brian May. In ‘End of the day’ heeft hij zijn draai gevonden en is zijn snarenwerk een stuk meer ontspannen. Drummer Nick Boezaard wil misschien wel te veel van het goede. Tijdens bepaalde breaks gooit hij het boeltje om en is hierdoor het gevoel van de compositie kwijt, zoals in ‘Slow down’. Het gezegde ‘minder is meer’ bestaat niet voor niets. Toch is het de finale van ‘Slow down’ waar de band een tandje er bij doet. Alles wordt net iets zwaarder aangezet en de band perst hierdoor net iets meer uit zichzelf. Alsof er een grens is verlegd.
 
Full House is een aardig werkje, maar wekt de indruk dat de band erg veel achterhoudt. Echt los gaan durven de vier heren nog niet. Misschien een onzekerheid, ingetogenheid of angst voor het onbekende? Maar wat heb je te verliezen? Hoppa! Gooi alle remmen los en gaan! Wedden dat dit de band vleugels geeft?
 
Beluister de EP ‘Full House’ van The Stream in de Haagse YouBox