Het Haagse poppodium stroomt langzaam maar zeker vol tijdens het voorprogramma The La La Lies. Dit rockkwartet, bestaande uit zang, gitaar, bas en drums, weet een korte, maar strakke en professionele set neer te zetten. Aan de vier persoonlijkheden op het podium is te zien dat de band haar inspiratie uit het verleden heeft gehaald; driekwart van de band heeft een Beatles-esque uiterlijk. Alleen echt boeien doet The La La Lies, die rock ‘n’ roll combineert met pop, britpop en een fleugje funk, niet. Althans, tot aan single ‘Memory lane’, waarin een tandje hoger wordt geschakeld. De sixtiesrock maakt zo nu en dan plaats voor aanstekelijke uptempo britpop, met een knipoog naar Oasis. Pluspunt is daarnaast dat de band jams niet schuwt en vooral de gitarist en drummer weten daar met solo’s en breaks wel raad mee. Met het nummer ‘Lies’ komt een einde aan de set van The La La Lies.
Ellenlange solo’s en psychedelica met DeWolff
DeWolff en The La la Lies in het Paard van Troje
DeWolff is al een tijdje succesvol in het Nederlandse club- en festivalcircuit. Na hun tv-optreden in De Wereld Draait Door in 2008 en optredens op Pinkpop en Lowlands is het hard gegaan. Onlangs bracht de band het derde studioalbum ‘DeWolff IV’ uit, waarna het drietal aan het touren sloeg. Vrijdagavond 5 oktober moest het Paard van Troje in de hofstad er aan geloven.
De meeste mensen in het Paard van Troje zijn voor het hoofdprogramma gekomen. De grote zaal is voor aanvang van DeWolff namelijk tot aan de eerste balkonring gevuld. Na een bombastische, bijna Cradle of Filth-achtige intro, is het tijd voor DeWolff om haar opwachting te maken. Het Limburgse drietal opent met ‘Evil and the midnight sun’. Dat dit een aardig begin is, wordt direct door het publiek bevestigd. Het bekende handelsmerk van DeWolff, het Hammond orgel, is bij aanvang onmiddellijk aanwezig. Misschien wel té, want op den duur wordt de nadruk op het samenspel van de gitaar met het orgel te groot. Vooral de onderlinge solo’s zorgen voor een langdradige brei. Orgel en gitaar worden tijdens ‘Medicine’ van het eerste album wel goed gecombineerd, zonder er een lange brei van te maken. Desondanks is de band uitstekend op elkaar ingespeeld, met veel ruimte voor hun individuele kwaliteiten.
Zanger/gitarist Pablo van de Poel heeft duidelijk goed naar Dan Auerbach geluisterd. Veel riffs, licks en zanglijnen refereren naar The Black Keys. Net als bij voorprogramma The La La Lies weet DeWolff de bezoeker mee te nemen naar de psychedelische rock van eind jaren ’60. Dat dit een inspiratie is geweest voor DeWolff, is ook aan de bandleden zelf te zien, die tekeer gaan als een stel Muppets uit de gelijknamige televisieshow. Dit werkt bij het publiek aanstekelijk, want de voorste linie van de zaal beweegt goed mee met de tonen die de band produceert. De band zet een prima show neer. Daarin is veel plaats voor interactie met het publiek. Tussen de nummers door weet vooral de zanger/gitarist de mensen te vermaken en wordt er zelfs een paar schoenen(!) (DeWolff All Stars) het publiek in gegooid. De Limburgers ondernemen een poging Haags met de uitspraak van ‘Broodje ei met ui’, maar dit komt op het Haagse publiek niet helemaal over.
Met het bekendste nummer ‘Don’t you go up the sky’ gaat het voorste deel van de zaal los inclusief crowdsurfen en wordt de reguliere set afgesloten. Hoogtepunt van het optreden is als zanger/gitarist Pablo van de Poel zichzelf door de mensenmassa laat meevoeren en de riff van het refrein in het publiek speelt. Er zit veel potentie in DeWolff; eigen sound met een knipoog naar het verleden en de band zet een goede show neer. Minpunt is wel dat de nummers door ellenlange solo’s te lang duren. Het mag allemaal iets compacter.
DeWolff tourt dit najaar door heel Nederland en staat onder andere 13 oktober in de Melkweg.