Albumrecensie: Roadkill - ‘Land Of The Dead’

Authentiek en goudeerlijke metal werkt nog steeds

Cok Jouvenaar ,

Roadkill! Ook zo’n band die al een kleine twintig jaar meedraait. Met ‘Land Of The Dead’ valt dit metalvijftal weer eens gezellig met de deur in huis. Een compleet conceptalbum met kop en staart. Lekker rauw, ruig en grommend maar nog steeds authentiek en goudeerlijk. Een waardige opvolger van ‘Darkside’ uit 2007.

In het anderhalve minuut durende intro wordt de toon gezet. Regen, kerkklokken, onweer, waarna de doden opstaan uit hun slaap. De zombies komen je het leven zuur maken en het geheel barst los in de titeltrack. Je raadt het al. Je zit midden in een conceptplaat. Iets wat Roadkill eerder deed in 2005 met ‘Merlin’. Naadloos sluiten muziek en tekst aan op het thema. De luisteraar laat zich meezuigen en heen en weer slingeren tussen hemel, aarde en hel.
 
Roadkill levert kwaliteitsmetal. Een etiket wat deze mannen met grote trots uitdragen. Denk aan de bands die voort zijn gekomen uit de ‘New Wave Of Britisch Heavy Metal (NWOBHM) en je weet wat je in huis hebt. Het is net of de tijd stil heeft gestaan en of deze muzikanten niet beter weten. Nee, Roadkill brengt dit zo overtuigend, zo eerlijk, dat het klopt. De gitaarsolo’s van Dr. Tim komen als vuur over je heen en de ritmetandem laat een nog altijd stuwend en grommend geluid horen. ‘The Unstoppable Barbarian brothers of Beat’ is de zelfgekozen geuzennaam van broers Bardo (bas) en Gary (drums). Dit tweetal vormt niet alleen de basis, maar leggen het fundament neer waar Roadkill op bouwt.
 
‘Land Of The Dead’ kent een aantal uitschieters, waarvan ‘The devils dance’, ‘Heaven & hell’ en ‘Wake up the wolves’ de grootste zijn. Deze kennen een hoog meebrul en --beweeg gehalte. Vooral ‘Heaven & hell’ is meeslepend en lekker trashy. Vocalist Marc MacBlade verliest de melodie niet uit het oog. Het ene moment weet hij uit te halen om het volgende moment weer de bullebak te zijn waar het nummer om vraagt. De soms ietwat nerveuze zang past daarom ook perfect in het plaatje. Zeker als dit wordt afgewisseld met gitaar- en ritmeaccenten, zoals in het titelnummer. De beat zit prachtig op de kerkklokken en dendert als een tientonner over het asfalt.
 
Een andere ouderwetse doordouwer is het nummer ‘The world is on fire’. Er wordt gesuggereerd dat dit een soort van protestsong is. De mensheid mag weleens nadenken over de aardkloot. ‘Feared’ is de andere meezinger en komt lekker melodieus uit de hoek zetten. De broodnodige ballad komt halverwege voorbij en heet ‘Follow’. Rockballads waren begin jaren negentig een vreemd fenomeen. De ene persoon was lyrisch, de andere verafschuwde dit soort. ‘Follow’ is er duidelijk zo één.
 
Gelukkig wordt dit soort muziek nog gemaakt. Voor de veertigers van nu was dit vroeger hun ‘Way of life’. Tegenwoordig heeft de weelderige haardos bij velen plaatsgemaakt voor een kale knikker. Voor een klein beetje jeugdsentiment is deze doelgroep altijd te vinden. Er is duidelijk nog steeds grote markt voor heavy metal. Het is onzinnig om te melden, maar we doen het toch; Roadkill is live op z’n best. Er wordt door dit kwintet een show neergezet wat elke amateurband doet verbleken als een schim op Sinterklaasavond. Props en attributen als een elektrische stoel worden niet geschuwd. Niet om te shockeren. Nee, om het publiek van begin tot eind te vermaken.
 
Het ‘Heavy Metal Maniacs Magazine’ schreef de lovende woorden ‘De beste Roadkill cd tot nu toe.’ Of deze mening klopt, laten we in het midden hangen. Eén ding zijn we het over eens. Dit is goudeerlijk en authentiek eremetaal.
 
Beluister het album ‘Land Of The Dead’ van Roadkill in de Haagse YouBox.