Wat is je ergste festivalervaring?
Peter: “Pukkelpop 2011. We zouden bijna beginnen met spelen toen de storm de tent raakte en het podium omviel. Mensen waren gewond, het was pretty messed up.”
Scott: “We zaten in de kleedkamer achter het podium  en hekken werden omver geblazen en mensen renden heen en weer, en wij riepen dat ze naar binnen moesten komen want er kwamen hele grote hagelstenen uit de lucht vallen. Alle elektriciteit viel ook uit. Dat was best eng.”

Peter, deel je zijn festivalervaringen?
Peter: “Jawel hoor. Ik vind de kleinere festivals tof. Zoals Positivus in Letland. Dat was op de kust van de Baltische Zee, het festival is min of meer op het strand en in het bos. Dat was geweldig. Het was ook een deel van de wereld waar we nog nooit eerder geweest waren. Er heerst in het oostelijke deel van Europa een andere sfeer. In Engeland zijn festivalgangers van bijvoorbeeld Reading veel meer bezig met drank en drugs dan met het ontdekken van nieuwe muziek. Daar kom je vaak lui tegen die zeggen ‘ik ben daar en daar heen geweest maar ik heb eigenlijk geen bands gezien’. De houding van Oost-Europeanen is heel anders. Die willen juist muziek zien. Toen we in Polen waren hadden ze een speciaal gedeelte van de arena dat bestemd was voor drankgebruik, en waar je naar de bands keek was alcohol verboden. Iedereen liep ook rond met schema’s met welke bands ze wilden zien. Dat was cool.”
Scott: “Ik ben ooit eens naar Reading geweest zonder polsbandje, want dat had ik niet. Toen heb ik vijf dagen feestend op de camping doorgebracht. Het was een goedkope vakantie.”

Hoe kom je dan die camping op?
Scott: “Oh, gewoon, over het hek springen. En als je eenmaal binnen bent kun je ook niet meer weg tot het eind. Ik had ook geen tent bij me. De groep waarmee ik was had een soort vouwstoel waar ik elke avond op eindigde als ik niet meer kon. Ik was jonger, toen kon ik nog de wereld aan.”

Peter Katiss, bekend van zijn werk voor The National, Interpol en Jónsi, heeft jullie album geproduceerd. Ik las ergens dat jullie voor hem kozen omdat hij minder ‘makkelijke muziek’ levert. Kun je dat uitleggen?
Scott: “We hebben het eerst met een andere producer geprobeerd, maar zijn manier van werken was ingrijpender. Hij wilde de liedjes geschikter voor de radio maken. Zo van ‘ze moeten drie minuten zijn en meteen een refrein hebben en toegankelijk zijn voor de luisteraar’. Wat op zich prima is, maar daar gaat het ons niet om. We wisten ook hoe we wilden dat de liedjes zouden klinken en Katiss snapte dat.”
Peter: “Het was goed om die ervaring te hebben van iemand die ingrijpend je liedjes wil veranderen. We zijn zelf namelijk niet zo goed in het schrappen. Wij maken onze liedjes altijd langer en langer. Toen we begonnen met het opnemen van deze plaat was elk nummer ongeveer vijfeneenhalve minuut lang en het album zou meer dan een uur lang worden. Zodanig aan de liedjes schaven totdat het compact en goed voor de radio was, was toch iets dat we niet wilden. Katiss pakte het anders aan. Hij zei tegen me: ‘De reden dat jullie dit album maken, en jullie een label hebben, is omdat jullie al liedjes kunnen schrijven. Ik hoef niet deconstructief te werk te gaan.’ In plaats daarvan keek hij naar welke sound we erbij konden halen, of we het anders konden laten klinken dan live. Wat kan in de studio wel dat live niet kan, dat soort dingen. Dat werkte heel goed voor ons.”