Achter Admiral Freebee gaat Tom van Laere uit Antwerpen schuil. In 2000 won hij de Rock Rally, het Belgisch equivalent van de Grote Prijs van Nederland, net niet. Hij maakte indruk met zijn rootsrock met blues invloeden maar werd vlak achter Mintzkov Luna tweede. Pas drie jaar later verscheen het naamloze debuutalbum met daarop onder andere de singels ‘Einstein brain’ en ‘Rags ’n Run’. Hij speelde veel in Vlaanderen en ook in Nederland met als belangrijkste optredens tweemaal Rock Werchter en in 2006 Pinkpop. Na vier albums vond de Vlaamse admiraal het vorig jaar tijd voor een verzamelaar getiteld ‘Wreck Collection - The Singles’ en na een Vlaamse tour is het nu aan Nederland om Admiral Freebee solo te mogen aanschouwen. Vanavond speelt hij helemaal alleen in de grote zaal van ‘t Paard van Troje, waar voor de gelegenheid stoeltjes zijn neergezet.
Fijne liedjes en slechte grappen met Admiral Freebee
Admiraal blijf bij je songs
Admiral Freebee brengt al sinds 2000 zijn bluesy rootsrock naar de podia van Nederland en vooral België. Meestal luid rockend op elektrische gitaar met een stevige band achter zich. Op vrijdag 9 maart zocht hij echter de intimiteit op en speelde hij solo voor een semi-seated publiek in ’t Paard van Troje. Opvallend genoeg in de grote zaal.
Midden op het podium staan twee oude keukenstoelen omringd door twee akoestische gitaren, één elektrische, een keyboard en een twee microfoonstandaards. Een colbertje hangt nonchalant aan één van de microfoonstandaards en daarachter staat een tak met daaraan een roze plastic speelgoedtelefoon. Een er bijna gewoon uitziend podium, totdat de wild bebaarde wat verward ogende Admiraal Freebee het podium betreedt. Het zaallicht dooft niet en zonder aankondiging speelt Tom zijn eerste nummer; ‘Blues from a hypochondriac (Always hoping for the worst)’. Een bluesy nummer dat ook van Mark Oliver Everet (van The Eels) had kunnen zijn. Een wat zwaar nummer waarbij zijn rauwe doorleefde stem het nummer nog wat donkerder maakt. “Zo dat was mijn eerste nummer over negativiteit”, kondigt Tom het nummer af. De sfeer is gezet.
Toch wordt het geen zwaarmoedige depressieve avond. Admiral Freebee probeert met veel woordgrapjes en verhaaltjes tussendoor het geheel wat lichter te maken. Hierin slaagt hij helaas maar deels door veel te veel woordgrapjes te maken waarvan er maar enkele echt leuk zijn. Toch is Admiral Freebee op momenten wel grappig. Hij irriteert zich behoorlijk aan de fotografen die te aanwezig zijn. Na enkele opmerkingen is de maat blijkbaar vol. “Ik hou een fotosessie en als er daarna nog foto’s met flash worden gemaakt wordt het minder vriendelijk”, spreekt hij dreigend maar met een knipoog. De fotografen duiken weg maar worden door de admiraal naar het podium geroepen waar hij inmiddels enkele cliché rockposes aanneemt en eist dat er nu foto’s worden gemaakt. Een perfecte move waarna de fotografen zich inderdaad gedeisd houden.
Met zijn maniakale en absurde grappen lijkt hij cabaretier Wim Helsen te willen imiteren. Dit kan hij veel beter overlaten aan de vakman zelf. Schoenmaker blijf bij je leest, Admiraal blijf bij je songs! Muzikaal klopt het allemaal prima. Waar veel muzikanten solo vaak de stilte opzoeken, weet deze Vlaming met slechts één akoestische gitaar en mondharmonica heel knap toch een vol rockgeluid neer te zetten. Met ‘Worst cooking meal’ weet Tom door zichzelf live op het podium te sampelen zelfs een volledig bandgeluid te laten horen. Zijn rauwe stem past perfect bij de overwegend bluesrock die hij speelt, maar op spaarzame momenten laat hij horen ook echt goed en mooi te kunnen zingen. Dat zou hij vaker moeten doen. In een goed opgebouwde setlist wisselt hij uptempo liedjes goed af met wat meer verstilde nummers en keyboard met gitaar. Toch is hij pas echt op zijn best wanneer hij duistere verhalende kampvuurliedjes speelt zoals ‘Man in the long black coat’. Het publiek krijgt een mooie doorsnede van zijn repertoire voorgeschoteld.
In de toegift bevestigt Admiral Freebee nog maar eens dat er in hem geen cabaretier verloren gaat. Een minuten durend absoluut niet grappig stukje over The Voice in Vlaanderen volgt met veel grappig bedoeld geklungel met de microfoonstandaards en voorspelbare grappen over onder andere de lengte van Roel van Velzen. Het werkt vanavond ook niet mee dat het publiek op stoeltjes zit in een grote zaal. Een intieme rokerige setting waarbij men dichter tegen elkaar staat past veel beter. De Admiraal probeert steeds weer het publiek erbij te betrekken wat na de derde poging wat sneu over komt. De publieksparticipatie blijft vanavond steken bij wat plichtmatig handgeklap en gelach om zijn flauwe grappen.
Muzikaal is het een prima optreden waarbij het randgebeuren helaas te veel afleidde. Haal van de ander halfuur 80 procent van de grappen weg, haal de stoeltjes weg en je houdt een prima optreden van een zeer muzikale dertiger over.