‘This Mangy Soul’ staat voor de schurftige ziel en vond haar basis in een steeds terugkerende droom waarin de vader van Hofland, die zelfmoord pleegde toen hij ongeveer net zo oud was als Hofland nu is, na een bizarre medische ingreep weer tot leven wordt gewekt. Een heel persoonlijk thema en dat laat zich terughoren in de nummers op het album. Het is geen album dat makkelijk weg luistert of direct blijft hangen. Je moet er even voor gaan zitten, maar dan krijg je er ook wat voor terug. Tien soms melancholische en soms surrealistische nummers waarin niets is wat het lijkt. Meeslepend, beklemmend en bij vlagen sprookjesachtig, en altijd wordt de zang vergezeld door het virtuoze gitaarspel waar Hofland naam mee heeft gemaakt.
De Hagenaar bespeelt alle instrumenten op het album zelf, zonder daarbij in de valkuil terecht te komen dat het ene instrument beter uit de hoek komt dan het andere. Door de klanken van de mondharmonica waan je je af en toe in de betere spaghettiwestern. Heel het album heeft door het verhalende karakter wel wat weg van filmmuziek. Niet gek natuurlijk als je je bedenkt dat Hofland zich de laatste jaren voornamelijk bezig heeft gehouden met het componeren van muziek voor theatergezelschappen. Maar waar een filmsoundtrack nog wel eens wil verzanden in saaiheid of herhaling, wordt ‘This Mangy Soul’ geen enkel moment saai of repeterend. Elk nummer heeft haar eigen karakter en sound, maar bij elkaar vormen ze één geheel door het overal herkenbare thema.
Juist door dat eigen karakter is het verdomd lastig om hoogtepunten aan te wijzen. ‘Faded to soul’ is een tekstueel hoogstandje wat tegelijkertijd verscheurden en meeslepend is. ‘Zombie trail’ is een bluesy kadootje wat van slepend naar bijna komisch gaat en ‘You saw it’ zou met haar bijna klassieke strijkersintro niet misstaan als achtergrond voor een moderne dansvoorstelling terwijl het daarna een verrassende en bijna dramatische wending neemt. Maar ook de andere zeven nummers op ‘This Mangy Soul’ zijn stuk voor stuk het beluisteren meer dan waard.
Nadat Polydor in 2000 brak met de singer-songwriter is Dyzack in eigen beheer verder gegaan en richtte daartoe het label To Tangle Tunes op. Dit lijkt hem de vrijheid te geven om te doen wat hij wil en waar hij goed in is: het vooral niet binnen de lijntjes kleuren. Als ‘This Mangy Soul’ een voorbode is van wat ons op muzikaal gebied nog van de Hagenaar te wachten staat, dan zou je bijna hopen dat geen enkele grote platenmaatschappij hem meer oppikt zodat hij vrolijk door kan blijven kleuren in zijn eigen kenmerkende stijl.
Beluister 'This Mangy Soul' in de Haagse YouBox.
Cd-recensie: Dyzack - ‘This Mangy Soul’
Meeslepend, beklemmend en bij vlagen sprookjesachtig
Onder het pseudoniem Dyzack opereert Erik Hofland al heel wat jaren als singer-songwriter. Hij won in 1999 nog een Zilveren Harp en oogstte alom lovende kritieken. In 2005 verscheen het album ‘Somewhere There’s A Monkey Laughing’. Vervolgens leek het stil te worden rondom het Haagse gitaarwonder. ‘Leek’, want hij is al die tijd bezig gebleven met muziek. Hofland componeerde onder andere muziek voor theatergroep Vis à Vis en bracht deze muziek in 2008 via internet onder de naam ‘Una Suna’ uit. Nu is daar eindelijk de opvolger van ‘Somewhere There’s A Monkey Laughing’.