Verslag Werfpop 2012; de middag

Met onder andere: The Apollo Project, Kraantje Pappie en Vanderbuyst

Judith Laanen, Jens van Pieterson en Julie Enthoven | Foto's: Peisam Tsang, Jan Rijk, Ron van Varik, Peter Nuijen en Nike Liscaljet ,

Op 8 Juli vond in het Leidse Hout in Leiden voor de 31e keer Werfpop plaats. Bezoekers die de regen trotseerden konden genieten van nationale en internationale acts op de twee podia van het festival. 3voor12 was erbij en zag onder andere The Apollo Project, Kraantje Pappie, Birth of Joy en Vanderbuyst.

De Leidse band The Apollo Project mag Werfpop 2012 op het hoofdpodium, Podium 1, openen. Ze wonnen de felbegeerde plek in de finale van de wedstrijd Werfpop Indoors 2012 en lieten daarmee acht andere deelnemende Leidse bands achter zich. De band opent het festival voor slechts een handjevol mensen want het weer is net zoals aan het begin van Parkpop twee weken geleden was: dramatisch slecht. Regen, regen, regen. Met als gevolg: enkeldiep in de blubber staan. Tijdens de set van The Apollo Project is het gelukkig droog. Zanger Zyno is goed bij stem, maar bij vlagen wel wat vals. De rock à la Incubus is een solide opener: stevige rockliedjes die gedragen worden door een prima zanger. Leuke bijkomstigheid voor de aanwezige fans: Werfpop heeft de primeur van nieuwe single ‘Self portrait’, die vandaag uit officieel uit is. Dat deze band haar sporen verdiend heeft in Leiden wordt met een plekje op Werfpop nu bevestigd. (JL)

Op podium 2 van Werfpop staan twee jongens op en neer te springen. Het zijn de mannen van het Leidsche hiphop-collectief Vlijmscherp XL. De regen komt ondertussen met bakken uit de hemel en vormt immense plassen voor het podium. Een half uurtje huis, tuin en keuken-hiphop. Vorig jaar stond Vlijmscherp XL ook al op Werfpop. Toen kwamen ze voor de dag met een heuse rockopera, maar dit jaar wordt het iets eenvoudiger gehouden. 'Gewoon een eenvoudige show op Werfpop' was toen de opener en die traditie wordt dit jaar in ere gehouden. De heren zijn soms energiek en stralen dat ook uit. Dat is ook wel nodig als er geen droog stukje gras meer op het terrein te vinden is. "Fuck 3voor12, fuck de hele pers", klinkt het halverwege. En zo staan de heren ook op het podium. Ze geven geen fuck. De gasten van Vlijmscherp doen wat ze zelf willen. (JP)

Een van de eerste headliners van Werfpop is de hiphopsensatie van 2012: Kraantje Pappie. Zodra Kraan het podium opkomt breekt de zon een beetje door. Aan wie dat ligt weet de Groninger wel: "Dat komt omdat jullie hier allemaal zijn staan!" Al vanaf de eerste seconde dat DJ Friss een track start weet het publiek waar Kraantje Pappie voor is gekomen. Een feestje. Ronkend en stampend. Twee weken geleden stond Kraan op een zonovergoten Rock Werchter. Die sfeer brengt hij mee naar Leiden. Ondanks de vele pauzes tussen de tracks, blijft de flow er goed in. Kraan is een geboren entertainer en weet het publiek feilloos te bespelen met zijn dubstep-achtige muziek. Aan de zijkant van het terrein kijken de mannen van Vlijmscherp XL toe. De set van Kraan duurt alleen wel wat kort. Tien minuten voor het geplande einde is de show over. Als de vele pauze worden weggelaten duur zijn set hooguit 25 minuten. Dat is jammer, want Kraan is keihard. (JP)

Een oude Hammond, een variërende drummer en een guitig soleergraag gitaristje. Waar hebben we het eerder gezien? Oja. Overal. Met gelijkgezinde drietallen als DeWolff, Woot en nog zo’n veertien andere collectieven is Werfpopact Birth of Joy niet bepaald uniek. Wanneer het fijne geluid van de sixties de boventoon voert is originaliteit echter bijzaak. Op Werfpop vermaakt Birth of Joy prima met kleurrijke retroliedjes vol fijne orgelpartijen en indrukwekkend gitaarwerk. Melodisch niet even glad als collega-trio’s, maar met de schuurpapierstem van zanger Kevin Stunnenberg en een portie oerstevig drumwerk voegt Birth of Joy dan wel weer een heerlijk rauw randje toe. De beste liedjes worden opgebouwd rond een simplistisch orgelvindinkje dat met behulp van gitaargeknetter en drumgeweld naar een hoger plan wordt getrokken. Bij pogingen tot een originelere benadering vliegt Birth of Joy uit de bocht: de opbouw van de nummers is te ver gezocht en bij gebrek aan vloeiende overgangen wordt de muziek in plaatst van extatisch muzikaal bij vlagen jammerlijk houterig. (JE)

Merdan Taplak: dat klinkt als een Oostblokker die z’n geld verdient op straat met lelijke wijsjes spelen op een neusfluitje. Het blijken een stel Belgen uit Antwerpen te zijn. Deze viermansformatie maakt, zoals een festivalganger het omschreef, 'balkandubstep' met een keytar (soort mini- blaaskeyboard dat je om je nek draagt), accordeon, saxofoon en pc-synthbeats. Zelf vindt de band hun aanstekelijke mix van muziekstijlen "electro-disco met een verdorven balearen-vibe, met de euforie van een Turkse halay-dans." Voor de geografen onder ons: de Balearen is de eilandengroep van Ibiza en Mallorca. Maar die accordeon doet toch echt Oostblokkerig aan. De frontman lijkt op onze welbekende Ben Saunders, maar dan met Belgisch accent. Ze zetten rond de klok van vier een dijk van een show neer op Werfpop: paraplu’s in de lucht en gaan. Stampen en dansen, dat is het devies. De balkanmelodieën spelen ze over bestaande tracks heen: zo horen we 'Girls' van The Prodigy en 'Push up' van Freestylers in een geheel nieuwe versie voorbij komen. Enige minpuntje is dat ze misschien wat lang doorgaan met elk nummer waardoor het als trucje aanvoelt, maar dit zeer vrolijke feestcollectief zien we graag nog eens terug in een zaal bij ons in de buurt. (JL)

Een uur lang staan de heren van Vanderbuyst ingepland op het eerste podium van Werfpop. De zon is definitief uit zijn schulp gekropen en bij de eerste riff die gitarist Jochem Jonkman speelt weten we hoe de vork in de steel zit. Vanderbuyst is gillende 80’s-Rock. Al snel blijkt het recept uitgewerkt. Elke nummer een jankende solo en een riff waar steeds op wordt teruggevallen. Je moet er maar van houden. Er is geen tijd om adem te halen. Vanderbuyst wil zoveel mogelijk laten horen. Alles wat de drie heren spelen lijkt op elkaar. Het is pure sample-rock en na een half uur begint dat toch echt te vervelen. Als de basgitaar van zanger Willem Verbuyst dan ook nog eens vals is weten we het zeker. Vanderbuyst op Werfpop was het net niet. (JP)