Het openingssalvo op de Turfmarkt wordt gegeven door Mouches Volantes. Dit Haagse duo is hoorbaar geworteld in de elektronische muziek van het Warp-label - denk aan Boards of Canada, Autechre, en tegen het einde van de set wat meer Aphex Twin. Hoewel dat genre doorgaans beter werkt op de late avond dan om half twee ‘s middags, is het geen straf om hiermee de dag te beginnen. De ontspannen ambient, doorspekt met subtiele kraakjes en vocale samples, is interessante luistermuziek onder het bladerdak naast het stadhuis. Het nadeel van dit soort optredens is wel dat er niet zoveel gebeurt. Twee mannen die diep over hun laptop gebogen staan, zijn nou eenmaal geen recept voor spektakel. Wel geven ze het voorbijlopende publiek een prima demonstratie van hun kwaliteiten. Wellicht hebben ze een aantal mensen kunnen overtuigen om die een keer te beluisteren op een plek en tijdstip die de stijl meer recht doet. (MvdG)
Verslag Plein Open 2012: Turfmarkt
Met NOCX, Mouches Volantes, Torus, Dominatör en meer
In de looproute van het Spuiplein naar het Centraal Station staat op de Turfmarkt in een hoekje achter de Anton Philipszaal het tweede podium van Plein Open. Hier is ruimte voor meer elektronische en experimentele muziek en laptoppers voeren dan ook de boventoon. Terwijl op het Spuiplein het grote publiek uit de bol gaat, is hier ruimte voor connaisseurs.
Wie bang was dat de Turfmarkt de hele dag het domein zou zijn van in zichzelf gekeerde beatmakers, kan zijn hart ophalen bij NOCX. Vooropgesteld dat dit collectief waarschijnlijk de minst toegankelijke muziek maakt die op Plein Open te horen zal zijn: knei-ter-harde hardcorebeats, melodieën uit de staalpers en twee brullende vocalisten die in de meeste zware metalbands niet zouden misstaan. Een lege Turfmarkt en een geëvacueerd stadhuis dus? Zeker niet! Met name zanger Randy Meinderts legt zo’n berg enthousiasme aan de dag - hij danst er zelfs bij! - dat zich halverwege de set een flinke schare nieuwsgierigen rond de band heeft verzameld. NOCX haalt alles uit de kast, ondersteunt de muziek met apocalyptische visuals, zweept het publiek op en haalt zelfs een gastzanger op het 'podium'. De kers op de taart voor wat het meest onwaarschijnlijke succes van Plein Open moet zijn. Hulde. (MvdG)
De heren van AlfabetNL spelen net als de andere acts op deze editie van Plein Open een thuiswedstrijd. Eerder dit jaar speelden ze in de finale van Talent Event in de grote zaal van het Paard. Nu hebben ze een net iets kleiner publiek in de tent op de Turfmarkt. Rappers YB, Bigga-R en Dolla gaan voor een quick win door het Haagse publiek direct om de oren te slaan met een nummer over een thuisstad. Het is nog niet druk, maar heel voorzichtig wordt er in gehaakt met het zich steeds repeterende '070'. De nummers van het drietal kenmerken zich door krachtige teksten over actuele onderwerpen. Daar mankeert niks aan. Iets meer variatie zou alleen wel fijn zijn. Het is nu nog veel van hetzelfde. Pas aan het eind van de set wordt er een iets andere beat ingezet. Dat had wel eerder gemogen. (MP)
De negentienjarige Joeri Woudstra bedient zich voor zijn muzikale uitingen van de naam Torus. Eerder dit jaar won hij in de categorie 'dance en producers' de Grote Prijs van Zuid-Holland met zijn, volgende de jury, eigentijdse en volwassen geluid. Kijken naar de gemiddelde elektronische éénmansformatie is over het algemeen niet meer dan aankijken tegen een laptopklep met een kruin er boven, maar bij Torus valt duidelijk enthousiasme en concentratie waar te nemen. Met dansende handen gaat hij op in zijn muziek en Torus heeft hard zijn best gedaan een eigen geluid te ontwikkelen. Met lome beats, flarden gesampelde vocalen en veel echo bouwt Torus een set die in tempo en intensiteit toenoemt. Extra bijkomstigheid van zijn puntige tracks is dat de akoestiek van de locatie perfect meewerkt. Toeschouwers die het midden tussen de speakers en het achtergelegen IJspaleis weten te vinden kunnen onbedoeld genieten van een fraai staaltje surroundsound waarin de beats en effecten van Torus je van alle kanten insluiten. (FV)
Terwijl op het podium op het Spuiplein vooral bands spelen, is het podium op de Turfmarkt niet meer dan een legertent en eigenlijk alleen geschikt voor dj’s. De beurt is aan Gore.Illa, oftewel Cristopher Maldonado, die al sinds 2004 bezig is de mensen te plezieren met zware bassen en dansbare melodieën. Dat doet hij ook even gemakkelijk op Plein Open, met een snufje r&b er doorheen gemixt. Terwijl Gore.Illa druk aan het werk is om de bliepjes en deuntjes zo mooi mogelijk te laten klinken staat het publiek afwachtend te kijken. Maldonado levert een half uur lang een strakke set af, maar het duurt even voordat het publiek net zulke strakke dansmoves durft uit te voeren. Maar als ze dan losgaan, gaat het stokbrood dat iemand heeft meegenomen, de lucht in. Geconcentreerd staat Gore.Illa cd’s te wisselen en mixt hij de nummers tot een geheel aan elkaar. Na een half uur draaien kan de dj met een goed gevoel de legertent uitlopen. (LK)
Mono-amine staat voor half zeven geboekt op het Turfmarktpodium. Omdat de subwoofer ontbreekt of kapot is en Mono-amine weigert op te treden wordt het programma omgegooid. Als anderhalf uur later de laptop aangaat en de beats uit de speakers knallen is duidelijk waarom de sub onmisbaar is. De snoeiharde en loeisnelle beats zijn voor de liefhebbers van Maschinenfest en een label als Ant-Zen gesneden koek, maar het is wel industrial voor gevorderden. Dat de act vanaf het hoofdpodium als drum 'n' bassact wordt omschreven zorgt voor wat foutieve verwachtingen en het effect is dat al vrij snel de sortering tussen lovers en haters gemaakt wordt. Op een drafje verlaat een deel van de toeschouwers de Turfmarkt om toevlucht te zoeken bij de italobeats van Topless, terwijl de die-hards hakkend uit hun staalplaat gaan op de mitrailleurbeats van Joost G. Noisecore is maar voor een zeer select gezelschap weggelegd en is normaal gesproken alleen op undergroundfeesten te horen - om het hier, ingeklemd tussen het cultureelverantwoorde danstheater en het stadhuis te horen knallen is op zich een openbaring, al zullen de buurtbewoners blij zijn dat het maar een half uurtje heeft geduurd. (FV)
Een instrumentale band op een festival neerzetten is zoiets als patat zonder mayonaise. Festivalgangers zijn toch vaak op zoek naar nummers waarop ze mee kunnen brullen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat Monomyth niet op het grote podium op het Spuiplein staat, maar speelt in de tent aan de Turfmarkt. Volkomen onterecht overigens. De leden van Monomyth hebben in eerdere bands (o.a. The Polar Exploration Ship, Incense en Alkaloid) bewezen hun instrumenten tot in de puntjes te beheersen en dat laten ze ook vandaag weer zien. Met hun space- en krautrock nemen ze het publiek al heel snel mee op een psychedelisch reisje waarbij basgitaar en drums de gids zijn. Deze band verdient een groter podium en een groter publiek. (MP)
Filosofische Stilte, a.k.a. Luuk Graham, was vorig jaar één van de finalisten van de Grote Prijs van Zuid-Holland in de categorie dance & producers. Met een piepkleine Roland-sampler stopt deze beatmaker Commodore 64 en Nintendo geluiden in een nieuw jasje en tovert vervolgens een ietwat zweverige dubstepbeat tevoorschijn. Dat er niet meer te zien is dan een bemutste jongen die aan een paar knopjes draait lijkt het Turfmarktpubliek niet te storen. Al heel snel na aanvang van dit optreden is het dringen geblazen voor de tent waar deze 'smaakmaker van de toekomst' zijn ding doet. Het is misschien niet iets wat je snel op een festival zou verwachten maar aan het groeiende publiek en de vele filmende mobieltjes te zien is Graham's 'ding' wel degelijk voor herhaling vatbaar. (MP)
Het programma op de Turfmarkt wordt afgesloten door Dominatör, een van de hardste bands uit de Haagse regio. Het vijftal, bestaande uit zanger Maarten, gitaristen Artur en Mark, bassist Tunus en drummer Igör, is al tien jaar samen en bracht eerder dit jaar de LP 'TRSHMTL' uit. Naar de muziekstijl hoef je met zo’n titel niet lang te raden; trashmetal dus. Maar ook elementen uit de hard- en metalcore zijn terug te horen. Hard, strak en energiek knalt de band de nummers het in flinke getale toegestroomde publiek in. Drummer Igör speelt ijzersterk en draagt de songs, hoewel de rest van de band er niet veel voor onder doet. Grappig detail is dat de uiterlijke standaardingrediënten van een metalband ontbreken bij Dominatör. Geen zwarte kleding, leren broeken en wapperende manen. De band laat zien dat dit helemaal niet nodig is om op overtuigende wijze metal te spelen. Goede afsluiter van het Turfmarkt-podium. (RvdH)