Vliegen met pilletjes
We kwamen behoorlijk vroeg op Schiphol aan, waar we nog eventjes moesten wachten op Paul Giesen van de Popunie. Felix kocht oreo's om de tijd te doden, en ondertussen had Dignée haar eigen roze snoepjes (tegen vliegangst), waar ze behoorlijk stoned van werd. In het vliegtuig kreeg ze gelukkig nootjes en koekjes van de stewardess! Na een soepel verlopen vlucht landden we op Marseille, waar het heel erg warm was. We werden heel gastvrij ontvangen door Fred (de Franse Paul, zeg maar), die ons en al onze spullen naar het hostel even buiten de stad bracht. Daar aangekomen kregen we, samen met de Tunesische band (Nostalgia) en de Franse band (Boukan Bucal) die daar ook logeerden, direct een driegangendiner! Hoewel er een redelijke taalbarrière was (niemand van ons spreekt echt heel goed Frans), was het toch een gezellig etentje. Na nog een tijdje gekaart te hebben buiten in de zwoele zomeravond, begaven we ons naar de helaas nog veel te warme slaapkamer voor een welverdiende nachtrust.
Tourverslag Kreatones naar Frankrijk
Optreden op het Class’EuRock festival
Als onderdeel van Stage Europe Network vertoefde de band Kreatones een aantal dagen in Frankrijk voor een optreden op het Class’EuRock festival in Aix en Provence. Eerder was Fexet ook al op bezoek in Noorwegen als onderdeel van dit project. Op 4 juli presenteert Kreatones haar eerste EP in de SuperMarkt. Speciaal voor 3voor12 Den Haag hield de band een tourverslag bij van de reis naar Frankrijk.
Roem en Faam
Na een warme en redelijk korte nacht (het ontbijt werd volgens het strikte regime van het hostel maar tot 9 uur geserveerd), was de dag van het optreden aangebroken! We vertrokken rond half 11 naar de stad (het strikte regime hield ook in dat niemand van 10.00 tot 16.30 in het hostel mocht zijn, en aangezien we een uur ervoor getuige waren van een fikse Franse ruzie met de enigszins angstaanjagende bazin, besloten we ons er maar aan te houden). Na even het podium te hebben gezien en de organisatie te hebben ontmoet, spendeerden we de rest van de dag in de stad (met lunchgeld! Alsof we op een schoolreisje zijn). Dit resulteerde uiteindelijk in yet another card game, aangezien het nog steeds non-stop boven de 30 graden was. Tussendoor nog even een line check gedaan, en om 7 uur kregen we backstage avondeten geserveerd. Dit was inderdaad net zo chill als het klinkt: een heel lief oud Frans mannetje had een superlekkere drie (!) gangenmaaltijd voor ons gemaakt, met een lokaal gerecht (knoflook-basilicum soep) en appeltaart als toetje! Ondanks zijn bijna non-existente kennis van de Engelse taal, wist hij ons precies te vertellen (of nou ja, laten zien) wat er in de mysterieuze bruine soep zat.
Goed gevuld beklommen we om half 9 dan eindelijk het podium. Het opbouwen ging vlot, en voordat het we het wisten stonden we te spelen voor een prachtige, zonovergoten, overvolle hoofdstraat midden in Zuid-Frankrijk. Wat een ervaring! Op een roze wolk vlogen we door onze set, totdat op de helft het noodlot toesloeg: “...er is een stuk van mijn tand afgebroken”, waren de exacte woorden die Roos verbijsterd tegen de rest sprak. Het was voor ons allemaal een vrij bizar moment, hoe kan dat nou in vredesnaam gebeuren?! Maar, bikkel die zij is, ging ze gewoon door, en na nog twee nummers was het alweer gedaan met onze tijdelijke roem en faam!
Omdat Roos enigszins in shock was na het verliezen van een stuk voortand en Dignée van de ongelofelijke, immer drukkende hitte (hoewel, inmiddels was het afgekoeld tot ‘slechts’ 28 graden!) een beetje hoofdpijn had opgelopen, besloten we samen met Paul vrij snel na het optreden maar weer terug naar het hostel te gaan. Fred had ons op het hart gedrukt dat we een straat verderop een bus zouden vinden die ons naar het hostel zou brengen, maar helaas duurde het even voor we door hadden vanaf welk punt deze bus vertrok, met als gevolg dat de laatste bus (10:03!?) al vertrokken was toen we eindelijk bij de halte aankwamen. Dit leverde ons een mooie wandeling terug op, met korte intermezzo’s waarin we in gebrekkig Frans de weg vroegen. Gelukkig konden we ‘a gauche’ en ‘a droite’ nog net verstaan! Na nog wat napraten en een laatste potje hartenjagen doken we opnieuw ons bloedhete bedje in.
“La fête est terminé!”
De derde dag werden we - opnieuw te vroeg - gewekt door een omroepbericht van dezelfde temperamentvolle dame die we eerder een zeer verhitte discussie hadden zien voeren. Ze herinnerde ons er om tien voor half 9 nog eens fijntjes aan dat we na 9 uur geen ontbijt meer konden krijgen, waarna we ons slaperig en gehoorzaam naar de ontbijtzaal begaven. Na een heerlijk ontbijtje van slappe cornflakes met houdbare melk, net-niet-prima koffie en wat stukjes brood met jam repten we ons terug naar onze kamer, om nog snel even te douchen voordat we het hostel moesten verlaten. Na enkele minuten schalde opnieuw de stem van de bazin door het hostel, dit keer klonk het behoorlijk alarmerend. Ons Frans is slecht, maar we verstonden ‘Paul’ en ‘La fête est terminé’ (het feestje is over!), dus we voelden ons gewaarschuwd! Onze eigen Paul vonden we even later gelukkig in de schaduw op het terras zonder lijfelijke schade.
Omdat ons optreden op Class’EuRock het hoogtepunt en de reden van ons verblijf was, hadden we op vrijdag geen verplichtingen meer. We besloten daarom in verband met de temperatuur het nabijgelegen zwembad een bezoekje te brengen! Dit bleek echter niet helemaal aan onze verwachtingen te voldoen, en was geheel in de stijl van het hostel georganiseerd (het zal wel streekgebonden zijn…). Toen we om 10 over half 12 aankwamen was het nog gesloten, maar gelukkig zou het om 12 uur open gaan. Na een twintigtal minuten wachten in de schaduw van een lange dunne boom konden we dan eindelijk naar binnen! Ons verheugend op het koude water kleedden we ons snel om, om er binnen achter te komen dat er überhaupt geen buitenzwembad was, alleen een klein binnenbadje waar oude dames onverstoord baantjes trokken. Dit was een teleurstelling, maar lang niet zo erg als de verrassing die ons vervolgens te wachten stond; de jongens mochten in hun (wijde) zwembroeken het water niet in! Alleen met een strakke slip of speedo was dat toegestaan. Gelukkig was er een veldje waar we in de zon een boekje konden lezen.
Eenmaal van de teleurstelling bekomen was het best prima zo in de schaduw met een briesje, en het was dan ook jammer toen ons om kwart voor twee alweer vermeld werd dat we het zwembad moesten verlaten omdat het weer dicht ging. We waagden ons daarop opnieuw de hitte in, terug naar het terrein van het hostel, waar we een hongerige Paul achter zijn laptop vonden. Dignée waagde het er op en ging stiekem toch onze kamer binnen om haar zwemkleding door ondergoed te vervangen, waarna we op zoek gingen naar een supermarkt om een lekkere lunch te scoren. Al snel vonden we op ons pad een Aldi, waar we uit de 30 verschillende varianten van klef zoet brood de meest volkoren uitziende zochten, om ons maal vervolgens aan te vullen met verschillende groenten en wat (twijfelachtige) zuivelproducten.
Na onze maaltijd op het terras bij het hostel verorberd te hebben, was het weer tijd voor sport en spel! We speelden verschillende potjes tafeltennis en hartenjagen, en toen het café weer open ging ook nog een aantal spetterende wedstrijden pool en tafelvoetbal. In dat laatste bleek Paul een regelrechte koning te zijn, wat hem grote eer en een eigen tafelvoetbalslogan opleverde. Aan het einde van de middag begaven we ons opnieuw richting Aix, om door de Popunie getrakteerd te worden op pizza en een verrukkelijk ijsje. Terug in het hostel met onze buikjes vol sloten we de avond traditiegetrouw af met kaarten, overigens tegen een achtergrond van Duitse feestmuziek (Duitsland had tot Kaspers ongenoegen Griekenland zojuist platgewalst in het EK), waarna we ons opnieuw terugtrokken in onze oven.
Opnieuw vliegen met pilletjes
De laatste dag, en tevens onze reisdag, brak aan in een vlaag van ongekende hitte en groeiende vermoeidheid na verschillende nachten slecht slapen van de hitte. Na het ontbijt vroegen we de Britse receptiedame opnieuw om onze vertrouwde tafeltennisbatjes, om de hete ochtend vervolgens opnieuw spelletjes spelend door te brengen. Rond een uur of 3 begaven we ons richting vliegveld, waar we vroeg aankwamen, waardoor we onze ruimbagage nog niet konden inchecken. Na een paar uur wachten en vervolgens in de rij staan bij maar liefst vier verschillende (deels verkeerde) balies gingen we door de douane, die volgens Dignée ‘gemeen’ waren. Paul trakteerde ons op broodjes en pasta, terwijl Dignée haar roze pillen opnieuw innam, waar ze op een lege maag behoorlijk stoned van werd. Na een soepel verlopen vlucht (we hadden zelfs wind mee!) kwamen we aan op Schiphol, waar we afscheid namen van Paul en met de auto op huis aan gingen. Hiermee kwam er een einde aan een warme, gezellige reis met als hoogtepunt een geweldig optreden! Bedankt voor alles, Popunie!