Jammen is niet eenvoudig, wijsvingerde de krant, op een podium pielen zonder plan kan leiden tot muzikale monsterlijkheden en zou daarom niet erg geliefd zijn onder het publiek. Bij Jam de la Crème is daar bijzonder weinig van het merken. Het initiatief groeit, meldde 3voor12 Den Haag eerder deze week, Jam de la Crème krijgt steeds vaker telefoon van festivalorganisators die graag wat Haagse improvisatie op hun podium willen. Er werd al gejamd op Oerol, Life I Live en in Bitterzoet, en binnenkort vertrekt een Haagse delegatie voor wat sessies naar Sziget.
Helden worden geboren op Jam de la Crème
Zesde editie van Haagse improfuif
‘Als je erbij stilstaat, is het één van de moedigste ondernemingen voor een musicus’, schreef de Volkskrant vorige week over improviseren op Jam de la Crème. Maar liefst honderd waaghalzen durfden het zaterdagavond aan tijdens de zesde editie van het festival. Het werd wederom een heldendicht.
Ook het jaarlijkse evenement van Jam de la Crème floreert. Bij de lustrumeditie van 2011 werd de improfuif uitgebreid tot een festival met twee podia, in 2012 gaat het evenement met dezelfde afmetingen verder. Zaterdagavond 28 juli is de ene tent naast strandclub Buiten gereserveerd voor reguliere programmering, onder het zijl aan de andere zijde wordt gejamd. Het weer is aangenaam en op de loungesets voor Buiten is het prima toeven voor gitaarpauzeerders. Het is wat rustig op het festival: het is al laat wanneer het publiek een aanzienlijk volume aanneemt en daarna duurt het maar even voordat de tenten langzaam leger worden.
Het drukste is het misschien wel bij The Kik: het Rotterdamse lolligheidscollectief in pak met een hoge geheugengevoeligheidsgraad. De teksten en melodieën van de Rotterdammers zijn niet uit het hoofd te krijgen en de band doet er doorgaans maximaal één refrein over voordat de hele zaal meezingt. Het enthousiasme van de toeschouwers is deels toe te schrijven aan Soul Sister Dance Revolution, die de zaal daarvoor had mogen opwarmen. Met dansbare indierock is er van een muzikale revolutie bij de band niet bepaald sprake: de nummers zijn weinig origineel. Toch zitten de liedjes goed in elkaar, de muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en er wordt er een prima show neergezet.
Slimmerds nemen na The Kik uitgebreid een kijkje in de jamtent aan de overkant, neerploffen in een van de vele kussens onder de sterrenhemel is ook een goede optie. Blijven staan voor The Burners levert echter weinig op: de act is niet goed op elkaar ingespeeld en de liedjes zijn weinig overtuigend. Voor een dansje is het daarna wel weer prima toeven onder de muzikale leiding van Skip&Die, de laatste band van de avond. Met een groenharige frontvrouw in Bin Laden-shirt is de Nederlands/Zuid-Afrikaanse electropopband op zijn minst interessant om naar te kijken. Het enorme percussie-assortiment dat op het podium is uitgesteld voegt verassend weinig toe ten opzichte van een voorgeprogrammeerde beat, toch weet de band de hele tent aan het dansen te krijgen.
Jammen
Tijdens dit alles doen muzikale kennissen de hele avond pogingen om dichter tot elkaar te komen in de jamtent. “Applausje voor de violiste! – eh- Hoe heet je eigenlijk?”, vraagt een Kern Koppen-coryfee na een epische hiphopsessie. Dat werk. Vooral de crossovers tussen artiesten uit verschillende genres leveren spannende resultaten op waarbij niet alleen de muzikanten, maar ook de toeschouwers kunnen opgaan in de spontane noten. De jamsessies zijn opvallend afwisselend: er is niet alleen maar pop/rock te horen, flirts met jazz, blues en soul brengen welkome afwisseling.
Tijdens de sessies krijgt de Volkskrantredacteur gelijk: jammen is niet eenvoudig en dus een taak voor muzikale helden. Op het jampodium wordt duidelijk dat in zo’n epos meestal ook verliezers voor komen, enkele sessies mislukken jammerlijk. Daarbij wordt het belang van chemie en collectief bewezen Sommige muzikanten vluchten in eenvoud op de achtergrond om hun heldendaad te volbrengen, anderen willen juist te veel op de voorgrond treden. Opvallend is dat zelfs sessies met ervaren muzikanten als DI-RECT’s Spike en Vince nog kunnen mislukken wanneer collega-muzikanten zich niet naar het collectief weten te schikken. Helden worden geboren op plekken waar je ze niet verwacht, maar eigenlijk maakt dat de jamavond alleen maar interessanter. Geen verwachtingen, het blijft improvisatie.