Het helpt ook niet dat één van de zwakste composities is gekozen als opener van de plaat. ‘More’ is vooral een rommelig samenraapsel van ideeën, geluiden en zanglijnen die nergens echt lekker in elkaar klikken. Maar het nummer brengt een vervelender gebrek naar voren: de productie, door Splinter zelf verzorgd, is in het beste geval wat vlak en in het slechtste geval een bende. Ook de rest van het album lijdt behoorlijk onder te dunne gitaartjes, te schelle drums en samples en vocalen die om een plek vechten. Het komt er na een eerste luisterbeurt dan ook niet best vanaf.
Maar: wie ‘The Lookout’ toch een tweede kans gunt, wordt daarvoor beloond. Een aantal liedjes, die in eerste instantie kop noch staart leken te hebben, blijken verrassend mooie melodieën in zich te hebben. Het beste voorbeeld daarvan is ‘Close as you are’, dat aanvankelijk klinkt als de soundtrack voor een net-niet-seksscene in een matige jaren ‘80-film maar zich ontpopt tot een fraaie, melancholische ballad. Andere nummers, waaronder ‘Ducks and drakes’ en ‘Horizon’, doen qua compositie en sfeer denken aan Nick Drake en Fleet Foxes. Veel van het overige materiaal blijft echter matige folkrock met hier en daar ronduit irritante jazz clichés.
Uiteindelijk blijkt Splinter zijn grootste troef tot het laatst te hebben bewaard: zo onbestemd als de opener, zo sterk is afsluiter ‘Home again.’ De melodie is spannend, de gitaar klinkt warm, Splinters stem komt uit de verf, koortjes en samples vallen precies goed. Het is moeilijk om de gedachte “hij kan het dus wel” te onderdrukken.
Daarmee blijft het oordeel over ‘The Lookout’ gemengd. Ook na het album meerdere keren beluisterd te hebben blijft het voornaamste bezwaar overeind: het ontbreken van een afzonderlijke producer - eentje die sommige liedjes de sound had gegeven die ze verdienden, andere nummers terug naar de tekentafel had gestuurd en die de muzikale experimenten enigszins richting had kunnen geven. Zonde. Abel Splinter heeft als muzikant hoogstwaarschijnlijk een uitstekende cd in zich, maar dit is hem nog niet.
Cd-recensie: Abel Splinter - ‘The Lookout’
Wisselvallig debuut van folkzanger schreeuwt om een producer
Wie van plan is ‘The Lookout’ één luisterbeurt te gunnen, kan ‘m beter helemaal links laten liggen. Het debuut van singer-songwriter Abel Splinter leent zich niet erg voor liefde op het eerste gezicht. Splinter, afkomstig van het Haags Conservatorium en eerder actief in Mental Marbles, heeft een folkplaat gemaakt waarin stukjes jazz en beetjes wereldmuziek zijn verwerkt. Vervolgens is daar hoorbaar een experimenteel randje aan toegevoegd. Wat dat betreft is het wellicht niet verrassend dat de casual luisteraar wat op de proef wordt gesteld.