Wie de muziek van Alexander McKenzie en haar band The Underpaid voor het eerst hoort zal het ongetwijfeld lastig vinden om het een labeltje te geven. Want in welk genre plaats je deze dromerige, zwoele muziek? “Ik zou het melancholische pop noemen. Maar het is moeilijk te plaatsen. Als je een nummer hoort denk je te weten wat voor muziek wij maken”, zegt Lori. “Maar dat blijkt ieder nummer anders te zijn. Folk, country, soul en rock enzovoorts.” Toetsenist Evert vult aan. “Het is hele sferische muziek. Misschien soms wel een beetje duister. In beiden platen wel. De hang naar de duistere kant van jezelf.” Ook gitarist Ingmar deelt die mening. “Het is vaak ook de interessantere kant van jezelf.”
Reizen en muziek maken met Alexander McKenzie & The Underpaid
“Voet aan de grond te zetten in Canada is en blijft mijn ultieme doel”
In het kader van 3voor12 Den Haag Selecteert deze maand het Haags/Rotterdamse trio Alexander McKenzie & The Underpaid. Melancholische pop met een randje soul. Het drietal bestaat uit de van oorsprong Canadese Lori McKenzie, gitarist Ingmar Spaaij en toetsenist Evert Aalten die elkaar enkele jaren geleden tegenkwamen op het Rotterdamse Conservatorium. Afgelopen maand kwam hun tweede album uit: ‘Ambivalence’.
In 2008 bracht de band haar eerste album uit, ‘Ribcage Versus Unguided Missile’. De titel is afkomstig uit een van de liedjes op de plaat. “Ribbenkast versus ongeleid projectiel. Het is moeilijk om te omschrijven wat ik hier mee bedoel”, zegt Lori. “Het geeft in ieder geval aan dat je kansloos bent.” Twee jaar heeft het trio gewerkt aan het nieuwe album ‘Ambivalence’ dat afgelopen maand werd gereleased in Rotterdam. Een plaat die meer rust uitstraalt dan hun debuutplaat. ”Het eerste album was wat piekeriger”, zegt Ingmar. “Die waren wat rockeriger. Dat is nu meer soul-achtig geworden.”
De plaat is voor een deel opgenomen op een Drentse boerderij. “Die is van mijn vader”, verklaart Evert. “Op de boerderij is een studiootje gemaakt en daar hebben we een paar weken gezeten. De akoestiek is daar ontzettend bijzonder, maar ook de sfeer. Je hebt geen buren, er staan koeien in de wei en de sterrenhemel is prachtig.” Alle drie de bandleden hebben moeite om een inspirator aan te wijzen of een verklaring te geven voor het afwisselende ‘Ambivalence’. “Het draait bij mij vooral om de songs, ik heb nooit zoveel om bandjes gegeven”, zegt Ingmar. “Ik kan Radiohead te gek vinden, maar ook Neil Young of Katy Perry.” Maar als de gitarist dan toch een band moet noemen? “U2. Dat is wel een beetje een guilty pleasure. Hoelang zijn die gasten nou al samen? Het is kicken als je dat voor elkaar krijgt als band. Maar blijf vooral je eigen ding doen.”
Toetsenist Evert speelt naar eigen zeggen niet zoveel als de andere bandleden, maar probeert toch altijd zijn eigen sound te creëren. “Ik probeer er altijd wel een blue note tussendoor te spelen. Van oorsprong speel ik veel boogy-woogy. Dat is iets wat ik lang gedaan heb vroeger. Maar ik speel niet heel veel. Ik produceer vooral veel.” Voor Lori is een inspirator niet nodig. “Ik wil gewoon mooie muziek maken. Ik weet volgens mij wie ik ben en mijn muziek is daar een uiting van. Het is vaak autobiografisch. Zeker. Vragen die ik heb over mijzelf en mijn omgeving verwerk ik in teksten. Natuurlijk ga ik niet uitleggen over wie het gaat als het heel persoonlijk is. Er is een bepaalde drang van binnenuit om dingen voor me te houden zodat luisteraars zich ook kunnen identificeren met onze muziek. Dat is een beetje de ambivalentie van het hele album.”
Stilzitten doet het trio zeker niet. Na het uitbrengen van twee albums en een EP in vier jaar borrelen er met name bij Lori nu al ideeën op voor een vervolgplaat. “Omdat dit mijn enige band is ben ik hier veel mee bezig. Evert en Ingmar spelen nog in andere bands. Ik ben constant bezig met het maken van liedjes en ik streef er altijd naar om iets te maken waar ik trots op ben.” Over commerciële ambities bestaan binnen de band nog vragen, maar het drietal hoopt vooral veel te reizen. “Ik denk dat internationaal oriënteren wel een doel is van de band. Het lijkt mij te gek om in het buitenland iets te doen”, aldus Ingmar. “En tegelijkertijd is dat een goed excuus om te reizen.” Voor Lori is er eigenlijk maar één plek waar zij met haar band terecht wil komen. “Het is niet dat ik heimwee heb, maar voet aan de grond te zetten in Canada is en blijft mijn ultieme doel.”