Op het podium van het Stage Europe Network presenteren voor het derde jaar op rij jonge, beginnende bands uit verschillende Europese landen zich aan het Westerpoppubliek. Aan Casual Friday uit Noorwegen de eer om het spits af te bijten. De Noren hebben zich laten inspireren door bands als Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Kings of Leon. De heren hebben waarschijnlijk nog nooit van The Medics heeft gehoord, maar ook hun sound is duidelijk terug te horen in de nummers van Casual Friday. Met hun uptempo indierock wonnen ze de finale van de Noorse variant van de High School Music Competition en ook in Delft lijken de nummers van Casual Friday aan te slaan. Een optreden van twintig minuten is een beetje weinig om jezelf goed te kunnen presenteren maar de jonge Noren slagen er in om, ondanks het feit dat de conditie van de zanger het tempo niet altijd lijkt bij te kunnen benen, het in eerste instantie wat afwachtende publiek een beetje los te krijgen. (MP)
Verslag Westerpop 2012; de zaterdagmiddag
Sir James, De Heideroosjes, Roosbeef en meer
Al was het niet zo erg als vorig jaar, ook deze editie van Westerpop werd geteisterd door regen. Maar daar laat de diehard Westerpopper zich niet door uit het veld slaan, die staan er gewoon. Door weer en wind. Op het hoofdpodium stonden ’s middags onder andere optredens van Roosbeef, De Heideroosjes en Sir James op het programma, op het SEN podium presenteerde Europees talent zich aan het Westerpoppubliek.
Sir James won vorig jaar de Peter Tetteroo Bokaal en daarmee de kans om dit jaar op het grote podium de zaterdag van Westerpop af te trappen. Volgens presentator Rene Steijger is de band in een jaar tijd in muzikaal opzicht enorm gegroeid. Sir James is een echte liedjesband. Veel bands lijken zich tegenwoordig drukker te maken over de juiste skinny of het beste kapsel, maar bij Sir James gaat het om de muziek. Melancholische, meerstemmige zangpartijen die over de hoofden van het publiek heen zweven. Best een leuk concept en weer eens wat anders dan de epidemie van indiepop die tegenwoordig door het land raast. Jammer alleen dat die meerstemmige zangpartijen niet altijd even zuiver zijn en dat de lieve liedjes van de band op het druilerige Westerpopterrein een beetje out of place lijken te zijn. De band zou beter tot haar recht komen op een bosfestival als Into The Great Wide Open. Gelukkig voor Sir James speelt de band een thuiswedstrijd en lijkt ze in de ogen van het publiek niet veel fout te kunnen doen. (MP)
Het is nog vroeg in de middag, toch staan er voor het kleine podium veel mensen het optreden te bewonderen van Démira Jansen. Deze singer-songwriter uit 's-Heerenberg is pas 15 jaar oud. Maar er komt een prachtig volwassen stemgeluid uit haar gouden keeltje. Dit jaar won ze de High School Music Competition en was ze al te bewonderen op Zwarte Cross, het Bevrijdingsfestival Zuid-Holland, Kaderock en Schollenpop. Vanmiddag op het Stage Europe Network podium laat ze een diepe indruk achter. De tiener die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar weet, in tegenstelling tot de voorgaande band op het kleine podium, de Westerpoppers wel te boeien. Dit komt omdat haar folkpop mooie melodieën heeft en ze varieert tijdens haar optreden in tempo. Ze zingt met een prachtig accent, of het nu in het Spaans of Engels is. Ze pakt het publiek in zonder overbodige toeters en bellen, door gewoon zichzelf te zijn. (AvE)
Roos Rebergen, frontvrouw van de band Roosbeef, is waarschijnlijk de enige zangeres in Nederland die met haar handtas een festivalpodium betreedt. In een zwart broekpak en op gele hakken wiebelt ze naar haar keyboard en parkeert haar tas naast haar kruk. Direct is duidelijk wie we voor ons hebben. Ze is allang niet meer dat meisje met dat brandweerwagenrode haar, maar ze is nog steeds warrig, grappig en bedrieglijk kinderlijk. Bedrieglijk omdat de teksten en de zangeres er achter misschien naïef lijken, maar dat, zeker als je wat beter luistert, dat helemaal niet zijn. Op Westerpop zet Roosbeef vandaag een ijzersterk optreden neer. Met nummers als 'Pulpo', 'Nachtauto', 'Twijfelaar' en 'Niet uitmaken' roept Roosbeef op een scherpe en eigenzinnige manier wat iedereen vaak denkt maar niet hardop durft te zeggen. En passant verklapt de zangeres alvast maar even dat het publiek aan het eind van haar optreden getrakteerd zal worden met bellenblazers. Ze houdt niet van verrassingen, maar verrast wel bijna een uur lang het publiek met haar kleinkunstachtige nummers die helemaal niet zo gek blijken te klinken tijdens een festival waar verder vooral wat 'hardere' muziek te horen is. Veel te snel komen daar inderdaad die bellen en sluit de band met een sprookjesachtige uitvoering van 'Sneeuw' haar set af. (MP)
Tijd voor ruwe metalen uit Frankrijk. De bandnaam Skhizein doet niet Frans aan, het is namelijk Grieks. Grieks voor schizofrenie waarbij de meeste mensen meteen denken aan meerdere persoonlijkheden, maar dat is onjuist. Wat meteen opvalt is dat dreads de favoriete haardracht is van de band. Dreads, die je eerder verwacht bij een mellow reggae bandje. Niet bij een band met een boze gruntende leadzangeres. Waarschijnlijk houdt een van de stemmetjes in hun hoofd meer van reggae. De zangeres grunt alsof haar leven er van afhangt, maar met veel minder power dan een man dit zou doen. Het optreden doet erg amateuristisch aan, maar het lijkt of de band er zelf wel heel veel lol in heeft. Het geluid staat zo zacht dat je de mensen in het publiek gewoon kan horen praten. Tussen de nummers door praat de brulvrouw het optreden aan elkaar. Wat schokkend is; er komt een heel lief breekbaar stemmetje uit deze pissig kijkende dame. Vast het tweede stemmetje in haar hoofd. De metalheads in het publiek vinden het optreden in ieder geval prachtig. De frontvrouw is onder de indruk van het voltallige publiek: “There are so many people!”. Ook de zonneschijn kan ze waarderen, maar dat heeft vast te maken met het eerste “reggaestemmetje” in haar hoofd. Voor de psychologen onder ons, ze hadden de band beter Dissociatieve Identiteitsstoornis kunnen noemen. Nu nog de Griekse vertaling. (AvE)
Heideroosjes bestaat al net zo lang als Westerpop, 23 jaar. Helaas houdt de band op met bestaan, wat gelukkig niet van Westerpop gezegd kan worden. De Limburgers zijn bezig met een heuse afscheidstournee. Dat ze door het vele spelen vergeten waar ze staan, wordt ze vergeven, maar het is toch soms tenenkrommend om frontman Marco Roelofs telkens Werfpop te horen zeggen; “Werfpop laat je handen zien!'. Na 23 jaar staat er natuurlijk een geoliede machine op het podium. Op de performance valt dus niets aan te merken. Het Westerpopterrein staat bomvol. De punkrock van het kwartet gaat erin als koek. ‘Lekker belangrijk’, ‘Ik wil niks’, ‘Sjonnie en Anita’ (twee Westerpoppers houden trots hun brommerhelmen in de lucht) en ‘I'm not deaf, I'm just ignoring you’ worden luidkeels meegezongen. Een groot pluspunt aan deze mannen is de humor. Zo vragen ze aan het VIP-dek of de spijt hebben dat ze betaald hebben voor de band. Zanger Marco benadrukt dat ze alleen wilden komen spelen als er een heuse catwalk aanwezig zou zijn: “Dat heeft Lady Gaga ook, ik een verdien een miljoenste van wat zij verdient, maar ik ben wel net zo lelijk.” Aan het einde van de optreden, na spetterend vuurwerk, komt de gehele band in de stromende regen de catwalk op, uiteraard zonder drummer. Nog een aantal optredens en dan het is voorbij. We zullen de Horsterhelden missen. (AvE)