De Britse band The Computers is beïnvloed door jaren 50-, 60- en 70-muziek. Denk aan Elvis, Jery Lee Lewis en Little Richard. Gooi hier wat garagerock over heen en je hebt The Computers. In geheel witte outfits betreden de mannen het podium. Beetje jammer dat ze in de UK geen middel hebben voor stralend witte was. Zelfs op 10 meter afstand zijn de outfits erg bruin bevlekt. Na drie nummers heeft frontman Alex al drie gitaarwissels achter de rug. Dat is ook hard nodig met zo'n valse gitaar. De (begeleidende) band is erg goed. Af en toe is het jammer dat de frontman zo schreeuwt. Wanneer de heren ‘Train in vain’ van The Clash coveren, zingt hij en dat klinkt beduidend beter en zo komt de band meer tot zijn recht. Wel is de zanger een echte entertainer, het veld krijgt hij aan het dansen. Hij maakt veelvuldig gebruik van de catwalk en smijt herhaaldelijk zijn microfoonstandaard op de grond. Heel even komt een “oma” van het animatieteam de band vergezellen. De zanger is dan alweer toe aan zijn vierde gitaarwissel. Volgens Alex is het door zijn toedoen dat het droog is en gaat al spelend het publiek in. Niet als een mietje voor de hekken, nee echt het publiek in met gitaar en microfoon. Wanneer de set ten einde is, komt presentator Rene Steijger het podium op en vraagt het publiek of ze nog een toegift willen. Dat willen de Westerpoppers uiteraard wel. Enorm verbaasd keert de band met tegenzin terug op het podium. Alex: “I really so didn't want to do this.” Hij zegt dat hij daarom nu er voor zal zorgen dat het gaat regenen. Toch sluiten ze vol overgave de toegift af. (AvE)
Verslag Westerpop 2012; de zaterdagavond
The Qemists, Jungle By Night, The Inspector Cluzo en meer
De weergoden zijn Westerpop ’s avonds iets gunstiger gezind. Terwijl de donkere wolken langstrekken blijft het op het festivalterrein, op een enkele bui na, relatief droog. Het programma werkt ondertussen naar een climax toe met The Computers, Jungle By Night en afsluiter The Qemists. En een editie van Westerpop is niet compleet zonder het vuurwerk natuurlijk.
Wanneer je nog nooit van Jungle By Night gehoord hebt, denk je in eerste instantie een aflevering van Kinderen Voor Kinderen te hebben aangezet wanneer de band het podium opkomt. Negen hele witte, hele jonge jongens met een grachtengordelaccent. Die illusie wordt prettig verstoord wanneer diezelfde jongens hun instrumenten pakken en het een partij op het trommelen en blazen zetten. De eerste paar nummers houden de mannen het nog rustig en klinken ze als één van die welbekende Blue Note albums uit de jaren zestig/zeventig. Gaandeweg de show wordt het ritme steeds steviger ingezet en transformeren de grachtengordeljochies tot een band die de perfecte mix van afrobeat, jazz en bigbandmuziek neerzet. De hoofdrol is weggelegd voor trompettist Bo Floor. Met zijn blaaspartijen zweept hij zijn medemuzikanten en het publiek steeds verder op. Het is duidelijk waarom de Amsterdammers een hit waren op festivals als Lowlands, North Sea Jazz en Sziget. De feestjes die ze daar vierden doen ze op Westerpop vandaag nog even dunnetjes over. (MP)
Eén van de Europese landen die een plek vult op het Stage Europe Network (SEN) podium is IJsland, en dat het project een neus heeft voor opkomend talent werd twee jaar geleden al bewezen met het optreden van de band Of Monsters and Men, die inmiddels met ‘Little talks’ een enorme hit heeft. RetRoBot zou best wel eens de volgende ontdekking kunnen worden. De elektronische indierockband won The Icelandic Music Experiments en daarmee een plek op SEN. De band bestaat nog maar een jaar, maar klinkt al erg goed op elkaar ingespeeld. Daði Freyr en Guðmundur Einar bedienen de synths en laptops, Kristján Pálmi speelt gitaar en Gunnlaugur Bjarnason is de frontman van het geheel. De muziek is uiterst dansbaar en slaat mede daardoor goed aan op het Westerpoppubliek. Goede afsluiter van het SEN podium. (RvdH)
De op een na laatste act op het hoofdpodium is het Franse duo The Inspector Cluzo aangevuld met FB’s Horns. Het duo bestaat uit gitarist/zanger Malcom Lacrouts en drummer Phil Jourdain en wordt live aangevuld met het blazersduo FB’s Horns. Geen bassist dus, en dat steken ze niet onder stoelen of banken. ‘Fuck the bassplayer’ is niet alleen een van de nummers op het repertoire maar ook de url van de website. De bassist is overigens niet de enige waar The Inspector Cluzo een broertje dood aan heeft, ook David Guetta, jazz, Parijs, Nicolas Sarkozy, politici en bankiers moeten het ontgelden. Het levert een hoop grappige momenten in de show op. De vuige funky rocksongs van het duo gaan er goed in bij het publiek, de souvolle stem met groot bereik van Lacrouts is indrukwekkend. Wel moet de band het meer hebben van de complete show dan van de songs, want die zijn niet allemaal even sterk. Een cover van Curtis Mayfield’s ‘Move on up’ is dan ook een van de hoogtepunten in de set. Ondertussen dendert de verder zeer vermakelijke show steevast door met Jourdain, “the funky drummer”, die met twee mensen uit het publiek een dansje waagt op de catwalk. Tijdens het laatste nummer (‘Put your hands up’) moeten steeds meer onderdelen van zijn drumstel het ontgelden tot er uiteindelijk niets van over blijft... (RvdH)
Genuanceerd is een woord dat bij afsluitende act The Qemists niet voorkomt. Van de eerste tot de zestigste minuut is het beuken geblazen. De Engelse formatie maakt een mix van drum’n bass, dubstep en metal wat een moddervette sound oplevert. De groep uit Brighton bracht tot nu toe twee albums uit; ‘Join The Q’ (2009) en ‘Spirit In The System’ (2010) en het derde album is inmiddels aangekondigd. Daarnaast maakte The Qemists remixes voor onder andere Enter Shikari, Steve Aoki, Coldcut en In Flames. Oorspronkelijk bestaat The Qemists uit drie personen, maar vanavond staan er vijf op het podium. Een drummer, gitarist, dj en twee mc’s. De twee vocalisten zijn vrijwel continu op de catwalk voor het podium te vinden om het publiek op te zwepen, wat ze met speels gemak lukt. Het door de regen wel wat uitgedunde publiek slikt het allemaal als zoete koek en perst de laatste restjes energie eruit om het lichaam op de maat in beweging te houden. Een uitstekende afsluiter en een mooie opmaat voor het vuurwerk dat nog komen gaat. (RvdH)