TodaysArt is weer van start. Het thema dit jaar is Leap into the void. Eenvoudig is het niet om je door de diverse culturele jungle te banen, omdat de tijden in het blokkenschema door elkaar lopen en het aardig puzzelen is voordat je eruit bent. Daarnaast werkt ook de TodaysArt applicatie voor smartphones niet. Dus 3VOOR12 Den Haag houdt zich aan het papieren schema en neemt de 'avontuurlijke' sprong in de leegte.
In het atrium van het Stadhuis draait het om Totemobile van Chico McMurtrie, een Citroen DS die zich organisch kan uitvouwen tot maar liefst een meter of twintig in de hoogte. Dit herhaalt zich een paar keer per avond. Chico vindt de beveiliging van zijn Totemobile niet optimaal. Een paar omstanders drukt verwoed op een rode knop. "Die is gelukkig om de boel te stoppen, als het mis dreigt te gaan. Het object zit zo complex in elkaar." Zonder engineer guy gaat de Amerikaan dan ook niet beginnen. Maar als de DS zich dan eindelijk ontpopt, zit iedereen eromheen met verwondering te kijken en foto's en filmpjes te maken. het publiek is er ademloos stil van.
Muzikanten op TodaysArt kunnen erg inventief zijn en halen muziek uit de meest rare voorwerpen. Zo is er een naaimachineorkest van Canadees Martin Messier in het Theater aan het Spui. Hij maakt daarbij constructief gebruik van naaimachines uit 1940 in combinatie en aangestuurd door computers. Het geluid doet in eerste instantie denken aan botten die gemalen worden, maar daarin komt al snel variatie. Het licht is in goede harmonie met zijn gehele performance.
In de foyer van het theater lijkt het net een enorme speelhal, waarbij het publiek kan participeren. Zo is er een Vinyl Rally van Lucas Abela, een racetrack bekleedt met platen; daarover heen rijden bestuurbare autootjes met een briefopener, dat het geluid aanstuurt. Kris vertelt hierover: "We hebben de track met een heel team opgebouwd, plaat voor plaat hebben we erin geschroefd. Het is een flinke klus. Zondag gaan we deze weer een voor een eruit schroeven en het volgende week opbouwen in Brussel." Tussen het racepark staat er ook een witte koepel met ballonnen erin die zijn vastgemaakt met lint, getrokken uit cassettebandjes. Als je het lint over de rails heen en weer beweegt , produceert het soms een stukje herkenbare muziek.
Speciaal voor TodaysArt gaat de film van Gob Squad genaamd 'Saving the world' in première. In een tijdsbestek van 24 uur is deze opgenomen op een prominente plek in Den Haag, namelijk de Grote Markt, door middel van meerdere camera's vanuit verschillende hoeken. In de film stellen de vier hoofdrolspelers zichzelf en voorbijgangers vragen met betrekking tot de toekomst. Het komt allemaal wat onprofessioneel over, maar misschien maakt dat de mensen des te echter. In ieder geval is de film heel goed bezocht en brengt het van tijd tot tijd wat lachers op de hand.
Daarnaast is er in het Spuitheater ook muziek, soms onherkenbaar en ongrijpbaar zoals bij Kevin Drumm en Thomas Ankersmit. Al vrij snel tergt het duo het publiek met een hoog snerpend geluid, waar maar geen eind aan lijkt te komen. Het elektronische modulaire klankbord van Ankersmit lijkt erg op die van een gedateerde telefooncentrale. Typisch een geval van verkeerd verbonden? De meeste mensen wachten niet af tot het beter wordt en zoeken hun heil elders. Jammer, want er ligt op tafel ook een saxofoon.
Het is niet heel erg druk op de eerste dag van TodaysArt, maar sommige acts zijn blijkbaar zo populair dat je voor dichte deuren komt te staan. Zo ook in het Korzo Theater bij Japanner Hiroaki Umeda. Echt niemand komt er meer in en dat zorgt voor zichtbare teleurstelling. Misschien is een grotere zaal geschikter voor Umeda. We gaan naar Tros Banana met onder andere Paul van Strot en Louis V. Zij doen de gehele avond diverse performances, die door de eigen vrienden niet zo snel worden begrepen. Zo lijkt het stuk Drank Orgel een parodie, het is een ongeorganiseerd zooitje, waar de muziek eerder de storende factor is. Paul van Strot is die ochtend overgekomen uit Engeland. "We hebben niet kunnen oefenen van tevoren en de dvd's die ik heb meegenomen voor bij de acts, blijken niet op de recorders hier afgespeeld te kunnen worden. Het is allemaal niet zo gelopen als verwacht, maar we hebben gedaan wat we kunnen."
Het Spuiplein is ook dit jaar weer een centraal verzamelpunt. Op de trappen van het plein staan diverse huisjes opgesteld gebouwd van papier, plastic, hout en en andere materialen. Deze spullen liggen overal verspreid, tussen blikjes bier en andere troep; dit kan toch geen kunst worden genoemd? Daarnaast blijft het in de kassen vrij leeg, terwijl er wel diverse acts staan geprogrammeerd. Vorig jaar, toen het regende, was het drukker en sfeervoller dan nu.
In het Paard van Troje pikken we een heel stuk mee van Raime, Luomo en Acient Methods. De artiesten staan vrijwel allemaal in het donker. De interactie met het publiek moet echt van de visuals komen. Daarnaast wordt je voornamelijk weggeblazen door de harde basgeluiden in de zalen. In Korzo komen de er-is-niets-aan-de-hand-klanken je tegemoet van de vrolijke heren van Los Refrescos. Zulke blije, springende deejays krijg je maar zelden te zien. Ze krijgen de voeten van de vloer met hun Latijns-Amerikaanse elektronische muziek. Dit belooft al wat voor morgen, want één van de twee heren, Dandy Jack, moet dan ook in het Paard van Troje draaien. In de Korzo club draait Awesome Tapes From Africa, ook hier dansende mensen op een mix van diverse soorten Afrikaanse muziek. De nacht is nog maar net begonnen, maar het blijft vrij rustig in het Korzo theater. In de grote zaal maakt het duo Fauna indruk bij hun opkomst, omdat ze gezichtsbedekkende maskers dragen. Tijdens de set van hiphop en dupstep komen de gezichten erachter tevoorschijn. De visuals doen je denken dat je paddo's hebt gegeten, stuiterende bosjesmannen, enorme paddenstoelen en kikkers vliegen je om het hoofd.
In de kleine zaal draait de uit Turkije afkomstige Baris K tot het eind. Zijn folkloristische discomix komt over als foute pop. Hij draait onder andere Ajda Pekkan en laat zelfs een remix van zichzelf horen van Nazan Soray. Het programma duurt nog tot een uur of vijf 's nachts, maar we besluiten ‘to call it a day’. De eerste dag is vrij tam verlopen, zonder enige uitschieters. Al hebben deze wellicht achter de voor ons gesloten deuren gestaan. Hopelijk wordt dag twee beter.