Opgewarmde stembanden bij Jenny Lane

Pacman overheersing in de SuperMarkt

Loïs Koot ,

Een meisje in een zwart jurkje komt vanuit achteren richting het podium lopen. Terwijl het Pacmangeluidje gespeeld wordt, springt ze het podium op en dan weet iedereen het. Jenny Lane gaat beginnen. Afgelopen donderdag 20 oktober speelde Jenny Lane ter ere van haar nieuwe album in de SuperMarkt.

Pacman overheersing in de SuperMarkt

Een meisje in een zwart jurkje komt vanuit achteren richting het podium lopen. Terwijl het Pacmangeluidje gespeeld wordt, springt ze het podium op en dan weet iedereen het. Jenny Lane gaat beginnen. Afgelopen donderdag 20 oktober speelde Jenny Lane ter ere van haar nieuwe album in de SuperMarkt.

Jenny Lane, wier haar echte naam Jenny Willemstijn is, trapt meteen af met haar nieuwste single ‘Special delivery’. Een lekker uptempo nummer dat meteen iedereen aan het swingen krijgt. Vanwege haar nieuwe album ‘Life’s Like A Chox Of Blogglets’, waar soul met hiphop en electro invloeden vermengd wordt, tourt Jenny de aankomende maand nog door heel Nederland. Ondanks dat Lane haar nieuwe album wilt promoten, zijn het niet alleen maar nieuwe nummers die ze tijdens het optreden de revue laat passeren. Nummers zoals ‘You start a fire’, ‘Say say say’ en ‘Fear’ zorgen ervoor dat het publiek de kans krijgt de stembanden op te warmen. Deze nummers stammen af van haar eerste album ‘Monsters’ wat in september 2009 uitkwam.

Een centraal thema in de clubtour van de zangeres zijn de strijkkraaltjes met gekke vormen. Vele in de vorm van de spookjes van Pacman, maar ook in de vorm van muffins of rondjes. Zelfs de begeleidingsband van Lane moet eraan geloven. De gitarist een vlinderdas, de drummer een beertje, de bassist een ketting met een cassettebandje eraan en de man op het keyboard mag zijn eigen naam Mano Yeah om zijn nek hangen. Naast haar eigen repertoire, schroomt ze niet om nog een keer de cover te spelen die ze eerder al bij de ochtendshow van Giel Beelen speelde: ‘Firework’ van Katy Perry. Alleen met haar gitarist laat ze horen wat ze ervan gebakken heeft. Na de cover is het de beurt aan de drummer. Die stroef begint aan zijn drumsolo, maar steeds vlotter komt de ene slag na de ander en wordt het een drumsolo alsof hij tijd probeert terug te winnen.

Bij de nieuwe nummers is te merken dat de zangeres op haar nieuwste aanwinst meer gebruik maakt van elektronische invloeden. De ingewikkelde bliepjes en synthesizers doen het goed op het nieuwe album, net als bij het volgende nummer. Gebaseerd op het spreekwoord ‘het gras lijkt altijd groener aan de overkant’. Jezelf altijd maar vergelijken met de rest. “Vroeger wilde ik bruin zijn, dus ging ik altijd onder de zonnebank. Zonder gevolg, want bruin werd ik niet. Dus nu heb ik mezelf er overheen gezet. Witte benen zijn ook de shit!”, vertelt Jenny Lane in een volle SuperMarkt.

Waar het ene nummer gaat over jezelf vergelijken aan de rest, is het nummer ‘The fool’ gebaseerd op de tarotkaart ‘De Dwaas’. Ongeremd, avontuurlijk en spontaan zijn de kenmerken voor de tarotkaart. Wanneer we ouder worden en meer te maken krijgen met de donkere kant van mensen, stellen we minder snel ons hart open. Met dit nummer wil Lane dat we ons oude hart weggooien en een nieuwe krijgen, zodat we weer helemaal opnieuw kunnen beginnen. Wederom komen hier de bliepjes en de synthesizer weer in naar voren. Voordat Jenny Lane en band nog een toegift geven, speelt ze van haar eerste cd ‘Woopsy daisy’. Een nummer dat op de cd al een dansgehalte van 10+ heeft, wordt live nog eens even verdubbeld. Vol enthousiasme doet ze nog wat decibel bij haar stem en zorgt ze ervoor dat iedereen warm gedraaid is en met een warm hoofd en spierpijn in de benen naar huis kan.