Haagse PopWeek 2011: vrijdag 21 oktober

Met Houses, Vanderbuyst, Kreatones, Groove Embassy en meer

Renate Heins, Susanne Kooijman, Linda Wimmenhove, Angelique Ruiter, Tess van der Zwet, Marieke Drees en Remco van der Ham | Foto’s: Jan Rijk, Ramond Jaggessar, Ron van Varik en Jan Piet Hartman ,

Het is alweer de een-na-laatste dag van de Haagse PopWeek 2011. Op vrijdag 21 oktober waren de SuperMarkt en Zwarte Ruiter het toneel met optredens van onder andere Houses en Vanderbuyst. Maar ook in de O’Caseys, De Vinger en Bazart was veel te beleven met optredens van Kreatones, Groove Embassy, High On Drums en de Rockabilly Revival.

Met Houses, Vanderbuyst, Kreatones, Groove Embassy en meer

Het is alweer de een-na-laatste dag van de Haagse PopWeek 2011. Op vrijdag 21 oktober waren de SuperMarkt en Zwarte Ruiter het toneel met optredens van onder andere Houses en Vanderbuyst. Maar ook in de O’Caseys, De Vinger en Bazart was veel te beleven met optredens van Kreatones, Groove Embassy, High On Drums en de Rockabilly Revival.

De SuperMarkt stroomt langzaam vol als de klok half tien slaat. Op het programma staat de indierock van nieuwkomer Balcony. De band mag dan nog niet bekend zijn, de zanger is echter niet geheel onbekend. Als Elrond is hij de markante en zeer aanwezige frontman van de bijzondere band Klopje Popje, met hun immer bizarre shows. Een show van Balcony is juist van een heel ander kaliber. De mooie en degelijke indierock met popmelodieën zit uitstekend in elkaar. En geen vreemde capriolen op het podium, maar goede samenzang en catchy songs waarin zelfs wat meezingmomenten zitten verscholen. De debuut EP ‘For You, My Love’, waarvoor de band zich voor de opnames een week in een schuur heeft opgesloten, is nog maar net uit maar het lijkt alsof de band al jaren actief is. Het optreden verloopt vlekkeloos en de bandleden zijn allemaal goed op elkaar ingespeeld. Een prima optreden van een nieuwe topper aan het muziekfirmament. (SK)

Het is een voetbalwedstrijd met teveel spitsen bij het Joost Jansen Kwartet vanavond in de 330live. Het ontbreekt de vier verlegen jongens niet aan kunde op de drums, contrabas en twee saxofoons. Klassieke jazznummers komen een voor een voorbij en iedere muzikant krijgt de kans om te stralen in een solo. Maar er ontbreekt iets. De jongens gaan zo op in zichzelf, dat zij vergeten contact te maken met het publiek en, belangrijker, met elkaar. Hierdoor lopen de saxofoonsolo’s niet altijd synchroon met de drums en de contrabas en begint het publiek steeds harder te praten. Jammer, want je ziet dat de band geniet van het spelen. En als het de jongens wel lukt om op elkaar te letten, zoals bij het nummer van Warne Marsh, dan is het magisch. De saxofoons geven kleur aan het ritme van de drums en de contrabas, welke op hun beurt hypnotiseren door het hoge tempo. Het publiek luistert ademloos. Het Joost Jansen Kwartet op zijn best. (AR)

Terwijl mensen in het centrum luisteren naar zwoele indierock, singer-songwriters of los gaan bij Rosie en Vanderbuyst, maakt Bazart zich op voor een feestje waar plaatsgemaakt wordt voor vetkuiven en pettycoats. De rockabillyscene is in Den Haag nog maar mondjesmaat, wat jammer is; goede muzikanten, relaxte sfeer en publiek dat op zijn paasbest gekleed gaat. Klinkt als een heerlijk avondje uit, nietwaar? De aftrap wordt gegeven door Moonshine Reunion; een Belgisch-Portugese band, met - uiteraard - een enorme contrabas prominent op de voorgrond. Het kwintet flirt met verve met diverse stromingen binnen de rockabillykaders: van bluesgrass tot swing, van country tot rock 'n roll. Met hun tweede cd 'Tired Of Drivin'' op zak, spelen ze een swingende en gevarieerde set waarbij goede articulatie, instrumentbeheersing en harmonie tussen de muzikanten de boventoon voeren. Saillant detail: 'Cash O'Riley and the DownRight Daddies' zouden oorspronkelijk de aftrap geven, maar door een rendez-vous met de politie vanwege een drugsincidentje, werden zij vervangen door Moonshine Reunion. Een juiste beslissing van Bazart geweest, want de bezoeker heeft zijn ogen en oren de kost kunnen geven. (RH)

Kreatones mag aftrappen in De Vinger. Deze jonge band won al de Grote Prijs van Monster en was te zien op het Haags UIT Festival. Dat Kreatones potentie heeft, blijkt vanavond al snel. De poppy muziek met duidelijke invloeden uit de jaren tachtig, ligt meteen prettig in het gehoor. Zangeres Roos heeft een krachtige stem die ze maximaal gebruikt; als ze voluit gaat en samen zingt met Dignée maakt dat indruk. Toch is wel te zien dat deze band nog niet zo lang bezig is. De podiumpresentatie oogt nog wat stijf en er worden foutjes gemaakt tijdens het spelen. Doordat de band hard staat te werken en duidelijk enthousiast is, stoort dit niet. Het draagt eerder bij aan de ‘cuteness’ van de band. Kreatones heeft een origineel geluid en dit komt voornamelijk door de electrogeluiden die de band door de muziek verweeft. Als Kreatones regelmatig blijft optreden en nog iets meer variatie in de muziek aanbrengt, komen ze er wel. (LW)

In O’Caseys staat Groove Embassy. Deze band heeft op Facebook alvast aangekondigd dat er gratis bier zal zijn en dat iedereen vooral moet komen. Weinig mensen zijn erin getrapt: het is niet zo heel druk in de pub. Het publiek vooraan luistert echter aandachtig. En dat is niet zo vreemd: deze band is interessant. De zanger beschikt over een heerlijke soulstem die af en toe wat weg heeft van een funky versie van John Legend. De band speelt strak en ieder lid heeft een duidelijk eigen karakter, zowel in spel als in uiterlijk. Groove Embassy doet zijn naam eer aan, want er komt zeker een fijne groove de zaal in. Toch is het publiek voorzichtig op het gebied van bewegen. Misschien is de reden dat de band af en toe wel erg bescheiden is. Er wordt keurig binnen de lijntjes gekleurd. Cover ‘Superstition’ van Stevie Wonder komt wel erg goed uit de verf en wordt behoorlijk positief ontvangen. De set eindigt wat rommelig en abrupt, maar Groove Embassy heeft wel laten zien dat de ‘soul nog steeds alive is’. (TvdZ)

Tweede band van de avond in Bazart is The Rhumba Kings. Dit trio heeft eveneens deels haar wortels in België, naast Groot-Brittannië via zanger/contrabassist Mark Sprex. De ruwe diamant van de avond brengt rockabilly/rock 'n roll/roots met een rauw randje ten gehore. Hoewel de band harder rockt, is het kwalitatief minder dan haar voorganger. Veel energie, scheurend gitaarspel en een lekkere strot, maar toch weet de band niet geheel te overtuigen. Er mist steeds iets, al is niet precies te zeggen waar het nu aan schort - allicht is het te wijten aan het minimale contact met het publiek. De muziek ligt gemakkelijk in het gehoor en luistert lekker weg op de achtergrond. De swingende versie van 'Johnny be good' maakt wel weer wat goed, maar toch zijn de kansen niet volledig benut. Jammer, want het randje psychobilly spreekt wel erg aan. (RH)

Nadat Balcony de zaal in Supermarkt heeft opgewarmd is het aan Houses om het stokje over te nemen. De band heeft een goed jaar, ze waren het voorprogramma van onder andere Dazzled Kid en werden recent uitgeroepen tot 3FM Serious Talent. Houses begint de avond goed. De zaal luistert veelal geboeid naar de mooie, bijna sprookjesachtige stem van zangeres Ella. De nummers worden allemaal muzikaal goed ondersteund en ook de tweede stem van gitarist Manuel klinkt goed. Hoewel ‘Stay with me’ de eerste single is van het debuutalbum ‘Clean Life’ van Houses, wordt vooral ‘Walk away’ goed ontvangen. Houses begint sterk maar naarmate het optreden vordert, zakt het optreden wat in. Ella wordt minder goed hoorbaar, heeft weinig pit en de band heeft niet veel interactie met de volle zaal. Het publiek in de SuperMarkt begint daarom langzaam weer met het praten over de overige weekendplannen waardoor het geroezemoes stijgt. Bij het ten gehore brengen van ‘Black clothes’, een ballad zonder drums, is de verminderde aandacht duidelijk merkbaar. Het eigen meegebrachte publiek doet nog een poging om te zaal wat stiller te krijgen maar dat lukt de rest van het optreden niet meer. Houses heeft absoluut potentie maar deze avond komt het er niet helemaal uit. (MD)

De band Los Jalapeños is geen onbekende in de Haagse muziekwereld. In 2009 was de band al genomineerd in de categorie Aanstormend Talent tijdens de Haagse PopWeek. De band is eigenlijk te luid voor een kleine ruimte als De Vinger. Al vanaf het begin knalt het geluid van de band binnen bij het publiek, ondanks dat Los Jalapeños slechts uit drie bandleden bestaat, maar door de beperkte ruimte komt het geluid niet tot zijn recht. Zanger Colin Hoogendijk is een performer met attitude. De zang valt helaas hier en daar weg in de muziek. De garagerock wordt hard en strak gespeeld en rammelt waar het moet rammelen. De energie spat de ruimte in. Helaas wordt deze energie niet opgepakt door het publiek, dat stoïcijns blijft toekijken. Toch kan geconcludeerd worden dat Los Jalapeños een prima visitekaartje heeft afgegeven. (LW)

Tracin’ Tracy begint in O’Caseys al met spelen vóór de aangekondigde aanvangstijd. De soundcheck gaat direct over in de officiële set. De gitarist spreekt nog even zijn complimenten uit over de voorgaande band, en zegt, om teleurstelling te voorkomen, dat er de komende drie kwartier niet gezongen zal worden. Tracin’ Tracy speelt namelijk instrumentale soulfunk. Saai? Nee, zeker niet: deze band funkt als de hel. We voelen ons alleen een beetje op de verkeerde plek op dit moment. Deze muziek willen we horen in een oude club, waar sigaarrokende mannen aan de zijkant van de zaal zitten toe te kijken, terwijl de dansvloer volstaat met uitzinnig dansende mensen. En dat is nou niet bepaald wat er in O’Caseys aan de hand is. Er wordt gekeken en geluisterd, maar verder is het maar een dooie boel. Helaas. (TvdZ)

Van een kleine dip tussendoor naar de grote finale van de Rockabilly Revival in Bazart! Rocken, posen, swingen en ook nog eens retestrak; de heren van de Franse band The Spunyboys maken er een spetterende finale van. Niets is te gek! Zanger Guillaume - met enorme vetkuif - is een waar podiumbeest en haalt onderwijl (let wel!) dik spelend diverse acrobatische trucs uit op en met zijn contrabas. Al in het begin van de show duikt hij het publiek in, klimt al plukkend op zijn instrument en bespeelt op fantastische wijze het publiek. Eindelijk komt er ook wat beweging in de beentjes van de toehoorders en wordt er zowaar zelfs gedanst. Eenmaal terug op het podium, smijt Guillaume zijn bas in de rondte, gaat met het hele gevaarte op de grond liggen, gaat er nog eens op staan en haalt nog veel meer capriolen uit. Waar de vorige bands maar minimaal contact maakten met het publiek, laten deze energieke Fransozen geen moment onbenut om hun publiek een goede avond te bezorgen. Met hun cd 'Sunset To Sunrise' onder de arm, was het hun streven om Nederland plat te spelen - als ze blijven spelen zoals ze vanavond in Bazart hebben gedaan, is dit al een gewonnen wedstrijd. De vergelijking die met Stray Cats wordt gemaakt, is zeker terecht. (RH)

High On Drums is de laatste band die optreedt in De Vinger. De band is opgericht in 2010 en bestaat uit bandleden die allen afkomstig zijn uit andere Haagse bands (Doll House Drama, Zest en Instant Mix). De zaal loopt aardig vol voor deze band. Een omschrijving van de muziek van High On Drums is moeilijk te geven. Het lijkt alsof de band nog zoekende is naar een eigen sound. Het is duidelijk dat de band bestaat uit ervaren muzikanten en muzikaal gezien zit het prima in elkaar. Toch ontbreekt er iets bij High On Drums, waardoor de muziek niet overkomt en daardoor niet beklijft. De zang is matig en slecht te verstaan. Geen van de bandleden weet echt op te vallen en een stempel op het geheel te drukken. Na een aantal nummers staan er aanzienlijk minder mensen in de zaal dan aan het begin van het optreden. Een gemiste kans voor deze Haagse band. (LW)

De dag wordt afgesloten met een optreden van Vanderbuyst in de Zwarte Ruiter. Hoewel vaak bestempeld als Brabantse band, komt toch echt tweederde van het rocktrio uit de Haagse regionen. Reden hiervoor is gitarist en naamgever van de band Willem Verbuyst, die wel degelijk uit Brabant komt. Naast Willem bestaat de band uit zanger/bassist Jochem Jonkman en drummer Barry van Esbroek. Het drietal speelt hardrock alsof ze het zelf uitgevonden heeft. Vooral Thin Lizzy blijkt een grote inspiratiebron voor de band, getuige ook de cover van ‘Don’t believe a word’, maar ook andere hardrockiconen uit de jaren ’70 en ’80 worden aangehaald. Het trio speelt uitermate strak, er valt werkelijk geen speld tussen te krijgen, en is ook nog eens leuk om naar te kijken. Voor dat laatste zorgt vooral gitarist Verbuyst die met zijn gelaatsuitdrukkingen en vingervlugge gitaarspel de show steelt. In november staat de band in de SuperMarkt met een nieuw album op zak. We kijken er nu al naar uit. (RvdH)