De inmiddels alweer elfde editie van de Haagse PopWeek ging op vrijdag 14 oktober van start met onder andere Luid In Zuid, een scala aan ‘harde’ acts in Bazart, Musicon en het HPC Muziekcafé waaronder Atombox, Ethereal, I Chaos, Fexet, This Ends Tonight en The Drive By Vendettas, en een MinderBinder showcase in de 330live.
Aanvankelijk zou Port of Call spelen, maar die liet verstek gaan vanwege een optreden van de Popronde in Arnhem. Daarvoor in de plaats zien we singer-songwriter Sergio Escoda. Hij heeft wat weg van Johnny Depp’s vertolking van schrijver Hunter S. Thompson uit de krankzinnig psychedelische film ‘Fear and Loathing in Las Vegas’. Dat retromontuur, die ongetemde haardos, zijn studded cowboylaarzen. Achter dat woeste voorkomen schuilt de man die de showcase van het Leidse label MinderBinder in 330live, de kelder van Café Cremers, mag aftrappen. Af en toe krijgt Sergio bijval van Lykle de Jong op contrabas en het Afrikaanse snaarinstrument N’goni, de voorloper van de banjo. De contrabas zorgt voor meer diepte, dat banjolige geluid geeft een folktintje aan de muziek. Met een intonatie á la Dylan, waardoor zijn zang vaak alle kanten op lijkt te gaan, zingt hij liedjes over de natuur, vergankelijkheid en sokken in sandalen. Het boeit wel, maar is soms wat eentonig. Bij meer uptempo nummers als ‘Crayon angels’ laat Sergio toch wat spannends zien. Als hij met zijn zang de falsethoogte in gaat, slaat hij alleen de plank vaak mis. Dit is ook zeker het geval bij zijn Fleet Foxes-cover ‘White winter hymnal’, die haast een belediging voor Fleet Foxes is. En toch klinkt Sergio bij vlagen best prettig.
Olaf Caarls is terug, alleen nu met volledige band. Geen strijkers meer voor Long Conversations and the Closet Orchestra, dat was hem niet rock ‘n roll genoeg, zo fluistert drummer Edoardo Felici ons later in. Zijn ‘orkest’ bestaat nu uit een drummer, een bassist en een toetsenist. En het is een aanmerkelijke verbetering, laten we wel wezen. Eerst maakte de singer-songwriter mooie breekbare liedjes in de stijl van Bright Eyes, nu klinkt het meer als Ryan Adams en Neil Young. Vanavond treden Olaf en consorten in vernieuwde bezetting voor het eerst op. Veel grappen en grollen, maar vooral meer body in het geheel. Sergio Escoda speelt ook nog een deuntje mee en blijkt ook begenadigd de toetsen te kunnen bedienen. Het gezelschap beweegt zich als een richtingloze rivier in de folk. Enige nadeel aan het hele optreden is dat het publiek denkt het nodig te vinden er zo hard mogelijk doorheen te tetteren. Nog altijd een bron van irritatie bij de soms toch nog wat fragiele folkpop. Maar het viertal trekt zich er niets van aan en levert een solide set af. Dat belooft wat voor de EP die over twee weken uit zal komen.
De laatste act die de MinderBinder showcase tot een eind mag brengen is Junior Eats Alone. De trompet geeft een Beirutsausje aan de dromerige poppy indierock, en laat ze klinken als de hardere en opgevoerde versie van Sufjan Stevens. De meerstemmige zang is als een warm bad voor het gehoor. Als gimmick speelt het sextet twee keer het nummer ‘I am who I am’, één keer in de uitvoering zoals op het album, één keer in een alternatieve versie. Het publiek mag raden welke versie op plaat staat. Degene die de juiste versie raadt krijgt…een gratis debuutalbum ‘A Forest Without Trees’? Nou, oké, korting dan. “Twee voor twintig euro!” roept zanger Ronnie Verton. Ook hier een primeur vanavond: nieuwe gitarist Alex, liefkozend B-lex genoemd vanwege de gelijknamige bassist in de band, speelt voor het eerst mee. Hij geeft de rest van de band, en vooral de zanger, genoeg ruimte om tot bloei te komen en voegt en passant nog wat bluesy elementen toe. Als de triangel van stal wordt gehaald, is het plaatje compleet. Geslaagde showcase.
Bekijk hieronder het fotoverslag van Luid in Zuid en de MinderBinder showcase.