Met hierna nog twee dagen op de teller loopt de Haagse PopWeek op donderdag 20 oktober langzaam richting het einde. Maar niet voordat er weer een fijne avond livemuziek kan worden bezocht. Vanavond op het programma onder andere optredens van The Bohemes, Ryan, Tino, Fabian en Soul Sister Dance Revolution.

Om 21.00 uur geeft Tino de aftrap voor een avondje popweek in Café de Bieb. Met een speciaal voor de gelegenheid samengestelde begeleidingsband brengt hij een set waarin zowel oud materiaal als nummers van zijn eerder dit jaar verschenen album ‘The Conservative Brain in a Progressive State’ voorbij komen. Na een akoestische opener laat de Haagse bard zich omringen door een gitarist, bassist en percussionist op cajon. Femke Japing neemt de twee stem voor haar rekening, die door het hoogteverschil soms niet helemaal lekker samenvalt met de leadzang. Tussen de nummers door babbelt Tino er vrolijk op los, soms in het algemeen, soms rechtstreeks met bekenden in het publiek. Als naar verloop van tijd uit het publiek het nadrukkelijke verzoek komt gewoon door te spelen pakt Tino de hint snel op en zet direct in. Hoogtepunten in het optreden zijn ‘Bring me game’, hit-in-wording ‘I’m in love with Lady Gaga’ en afsluiter ‘(I’m a little bit) Crazy’ in meezingversie. (FV)

In De Pater is het nog rustig. 22.00 uur is dan ook vroeg voor het muziekcafé. Het publiek is wel duidelijk anders. Naast de vaste gasten staat er een groepje bluesliefhebbers; stoere mannen met buikjes en een dame met getoupeerd haar. De band Given moet na vanavond afscheid nemen van medeoprichter en percussionist Remy Simon. En dat gaan zeker weten een gemis worden. Op een djembé voegt Simon iets heel unieks toe aan de bluesliedjes, die door zanger/gitarist Rogier Brinks gebracht worden. Brinks heeft in het begin wat moeite met zijn rauwe zang zuiver houden, maar al snel blijkt waarom; de monitor blijkt te zacht te staan. Snel komt Allard Halberstadt, de eigenaar van de Pater, aangesneld om het probleem te verhelpen. Als blues niet je ding is, kan Given toch zeker vermaken. De nummers zijn afwisselend, met verschillende ritmes en een heerlijke groove op de bas, waar gastmuzikant Bart Staryk voor zorgt. Net een tikkie anders. (JdK)

In een rumoerige Fiddler mag Ryan proberen de aandacht te verplaatsen van de schermen met Europa League-voetbal naar het geïmproviseerde podium. Over de presentatie is alvast nagedacht: drie studentikoze jongens - witte overhemden, dunne stropdassen, nonchalant haar - achter de bijzonder retro geklede zangeres wiens naam de band draagt. Uit de spaarzame informatie die de aankondiging van het optreden bevatte blijkt dat ze alle vier een conservatoriumopleiding volgen. Ook toeschouwers die die aankondiging hebben gemist, kan dat echter niet ontgaan. De technische perfectie, de peperdure apparatuur, verzorgde popliedjes met funkhookjes en jazzy akkoordjes op precies de goede plekken - deze mensen hebben ervoor doorgeleerd. Is dat storend? Welnee. Het viertal heeft een fijne warme sound, die uitstekend past bij de sfeervolle pub. De liedjes staan niet bepaald bol van muzikaal avontuur, maar de arrangementen zijn leuk en als zangeres Ryan uithaalt, is de kroeg ineens van muur tot muur gevuld met geluid. Een mooi melancholisch bluesnummer over haar eveneens muzikale grootvader geeft de show ook nog een persoonlijk tintje. Zo zijn alle hokjes voor een geslaagd optreden aangevinkt: de Fiddler doet enthousiast mee en PSV moet het hier vanavond zonder toeschouwers stellen. De goede band op de goede plek. (MvdG)

Live muziek in een café: het blijft een lastige combinatie. Terwijl aan de bar iemand uit volle borst zijn weekendrooster probeert over te brengen op een vage bekende met gehoorschade, staat Fabian Schrama liedjes te zingen waar je het liefst heel goed naar zou willen luisteren. In Café de Bieb lukt dat door al het geroezemoes maar moeilijk. Fabian brengt een mix van stijlen waarin door het ontbreken van drums of percussie de vaart een beetje zoek is. Zang en rap wisselen elkaar af en gitarist/violist Ruben Brinkhuis steelt de show door met zijn high-tec viool de juiste accenten aan te brengen. Zangeres Marinka van Aken verlaat binnenkort de band, maar is er vanavond nog bij. Hoe moet dat toch met die kazoo als ze straks vertrokken is? Na een sterk begin kabbelen een aantal liedjes onopvallend voorbij, waarbij de aandacht van het publiek verslapt. Tegen het einde van de set schudt Fabian met prijsnummer ‘Welcome to the Lowlands’ de boel weer op en eindigt het optreden met ‘Pretty little thing’ toch nog in de plus. (FV)

The Bohemes heeft een bijzondere locatie gekregen: muziekcafé De Pater. Geen springend en gillend publiek, maar kalme dudes. De muzikanten laten zich er niet door beïnvloeden; ze brengen een energievolle act, waarbij toch wat luisteraars beginnen te dansen. Elk nummer is een plaatje, met slimme overgangen en gave melodielijnen. De invloed is duidelijk te horen: Britse popmuziek. Al zijn de mannen druk bezig geweest in de studio om hun album ‘To The Ears Of The Night’ op te nemen, dat in september uitkwam, is het repeteren er niet bij ingeschoten. Alles klinkt vlekkeloos. Wat na een half uurtje de band wel een beetje begint op te breken, is de afwezigheid van rustige nummers. De energie spat van het podium, maar er is geen stapje terug en daardoor begint de set na verloop van tijd wat te vervelen. Maar eigenlijk is het kijken naar de muzikanten al een feest, die zichtbaar genieten. Honderd procent positieve energie. (JdK)

Het programma in De Bieb wordt afgesloten door The Dawn Patrol, een kwartet heren wat laat zien maar vooral horen hoe het ook alweer zit met surfmuziek. De set bestaat voor een groot deel uit covers van bekende maar gelukkig ook veel niet bekende surfclassics. Met Jelle Verhoeks op sax gaat The Dawn Patrol net een stukje verder dan de surfbands die het strikt bij twangy gitaren en een overdosis reverb houden. Het volume wordt wat verder opengedraaid en menig hoofd surft mee op de stuwende baslijnen en rollende drums van het viertal. Het is een zomers slot van een afwisselende avond. (FV)

Soul Sister Dance Revolution maakt zowel op als naast het podium geen geheim haar missie: de voeten moeten van de vloer. Die naam klinkt misschien als een combinatie tussen een Motown-revival en een Playstation-spelletje, maar het blijkt het soort rockband waarvoor het cliché “aanstekelijk” is uitgevonden. De band is eigenlijk twee frontmannen rijk - naast de zanger-gitarist beschikt de band ook over een zanger-toetsenist die het echte opzweepwerk voor zijn rekening neemt. Als die laatste niet op zijn Farfisa-orgeltje staat te rammen geeft hij het goede voorbeeld door als een bezetene over het podium te dansen. In vergelijking staat het publiek er wat statisch bij. Eerlijk is eerlijk: veel ruimte tot bewegen is er ook niet in de inmiddels stampvolle Fiddler. Er wordt wel uitgebreid meegezongen met sleutelnummer ‘Soldiers of love’, dat speciaal voor dat doel geschreven lijkt. De rest van het repertoire is eveneens nauwkeurig geselecteerd op dansbaarheid, met flinke doses Arctic Monkeys-, Franz Ferdinand- en hier een daar Queens Of The Stone Age-invloeden. De Revolution beukt zó voortvarend door dat tijdens het enige rustpunt in de set de stem van zanger Thomas van der Want het bijna lijkt te begeven. Misschien dat daarom bij wijze van toegift nóg een keer ‘Soldiers of love’ wordt ingezet. Daar zal de band niet iedere keer mee wegkomen, maar dit publiek klaagt niet. Het zingt gewoon nog een keer mee. (MvdG)