Tot zo’n kleine vijftien jaar geleden deed De Plaats, schuin tegenover Het Binnenhof, zich jaarlijks te goed aan ‘ware’ bluesklanken. Op het Life I Live Festival is dit weer in ere hersteld. Met vele blije gezichten en een gemoedelijke sfeer kan de organisatie en de Gemeente Den Haag zichzelf op de borst slaan. Voor de bezoekers van De Plaats een geslaagde vervanger, waar vooral Flavium en Lefthand Freddy een spetterend optreden verzorgde.
“Zo was het toch! Eindelijk weer een bluespodium. Goh wat we hier niet allemaal gezien hebben; Monti Amundson en The Hoax. Eindelijk weer een bluespodium”, een bezoeker aan dit Haags feestje steekt zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken. Hij en zijn vrienden hebben er echt zin in. Ze zijn vanavond voor dit programma gekomen. Echter lijken deze Hagenezen te zijn vergeten dat de laatste jaren met de KoninginneNach op het Kerkplein blues viel te beleven.
De eerste act op het Blues Square-podium is het Haagse Jean Paul Rena & Terrawheel. De driemansformatie speelt blues uit het boekje, zonder concessies te doen aan de huidige tijdgeest. Verwacht dus geen hippe sound, maar daar is het publiek ook niet voor gekomen. We zien hier een band die vol passie en overgave zijn ding doet. De gezette frontman Jean Paul houdt niet alleen van de blues spelen, tussen de nummers door vertelt hij ook het een en ander. Dat hij uit een kunstenaarsfamilie komt bijvoorbeeld, en omdat hij daar niets mee had is hij ‘maar gitaar gaan spelen’. Ook vertelt hij over de slechte band met zijn vader. Door al die verhalen komt de band tijd tekort en moet het bepaalde nummers skippen. Gelukkig wordt de Jimi Hendrix-cover ‘Voodoo chile’ nog wel gespeeld. Het zet de toon voor wat er allemaal nog gaat komen op dit podium op De Plaats. (TvL)
De sfeer zit er lekker in en Lefthand Freddy komt deze vervolmaken. Gestoken in een wit pak probeert deze kale(nde) gitarist de show te stelen. En dit lukt hem. Zijn gitaarspel verkoopt als warme broodjes. Zijn speelstijl is een soort mengeling van fingerpickin’ en slaggitaar. Met een duimplectrum weet hij zijn mannetje te staan. Zijn ritmetandem is ook niet verkeerd. Drummer Hans Waterman is in het circuit een grootheid. Elke slag die deze legende doet is raak. Feico Nijdam is een stuk jonger, maar zijn solide en retestrakke basspel is er niet minder om. Een echte bassist die zijn plek op het podium niet verlaat, maar wel een vurige basis neerlegt waar weinig tussen valt te wringen. Maar het is toch wel de linkshandige bluesman waarop de pijlen zijn gericht. Zijn nieuwe album ‘Back On Track’ is de hoofdschotel van de set. ‘Have to make a change’, ‘Travel blues’ en de titeltrack zijn enkele uitschieters. (CJ)
Flavium; Met tussenpozen behoort dit Apeldoornse kwintet tot de absolute top van de Nederlandse blues. De mannen zijn de vijftig dik gepasseerd en zanger Jos Veldhuizen heeft zijn haren ingeruild voor een glad geschoren kop. Flavium vlamt als vanouds. Veldhuizen moet even warmdraaien voordat zijn stem soepel is, maar voor De Plaats is dit het hoogtepunt van de avond. Spelplezier, het Duane Allman-achtige gitaargeluid van Anne Geert Bonder in combinatie met het broeierige orgel van Eddy van de Bunte zijn de ingrediënten voor dit succes. Met ‘Bad reputation’, ‘Killing floor’ en BB King’s ‘Please love me’ pakt Flavium de boel in. In ‘Old love’ en ‘Buy me a bottle’ raakt Jos Veldhuizen op dreef. “We raken geïnspireerd door jullie.” De zanger heeft het duidelijk naar de zin. Als dan ook nog de old-time favorite ‘Night life’ klinkt en het publiek meeblèrd met ‘I just wanna make love to you’ is de avond compleet. (CJ)
Voor Hans Vermeulen en de Rest is het maar moeilijk om hier overheen te komen. Dit lukt de band dan ook niet. Bijna plichtsmatig staan de vijf heren op het podium en brengen zowel eigen repertoire als dat van hun helden. Vreemd als je bedenkt dat hier voor “meer dan 300 jaar popgeschiedenis staat”, om Hans Vermeulen, zelf even te quoten. Is het dan nodig om te coveren? Zonder Vermeulen had de Nederlandse popgeschiedenis er anders uitgezien. “We bestaan al twintig jaar en spelen al twintig jaar dezelfde set”, laat Vermeulen weten. Ook dit is een feit. Wie deze band toentertijd in de Bordelaise en De Paap zag spelen, ziet nu weer van hetzelfde laken een pak. Een soort veredelde coverband waarbij weinig plezier valt te ontdekken. Als finale krijgt Den Haag toch de Sandy Coast hits te horen; ‘Capital punishment’, ‘Eyes of Jenny’ en ‘True love that’s a wonder’. Gelukkig heeft Vermeulen’s stem niet aan kracht ingeboet. (CJ)