Afgelopen donderdag 3 maart stonden de Waalse indierockers van The Tellers op het programma in de Supermarkt, met in het voorprogramma Moonpilot, waarvan de muziek ook wel aangeduid wordt als ‘indie’. ‘Indie, heeft dat iets met ‘indorock’ te maken?’, vroeg een kennis onlangs. Neen, neen, verwart u het toch niet! De zogenaamde indiebands schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond. Ga naar een willekeurig festival, en je kunt geen stap zetten of je breekt er de nek over. En als je het dan tóch van dichtbij kunt bekijken, zal niet duidelijk worden wát indie nou precies is. De stijl lijkt zich voornamelijk te kenmerken door bands die wel in één bepaald genre opereren, maar zich niet beperken tot één sound, ‘onafhankelijk zijn’, en weigeren op Q-music gedraaid te worden. Toch?
De Haagse band Moonpilot, bestaande uit Sean Christopher (zang), Korné ter Steege (basgitaar), Dennis de Ronde (toetsenist) en Jasper Zuidervaart (drums), won vorig jaar nog een Haagse Popprijs in de categorie ‘Beste CD’. Live weten de bandleden hun muziek ook prima over te brengen, al komt de energie vooral bij de bassist en frontman vandaan. Laatstgenoemde spoort het publiek herhaaldelijk aan om mee te zingen, en door de dames voor het podium wordt hier fanatiek op gereageerd.
Moonpilot speelt verrekte strak, maar toont vanavond weinig dynamiek in de set, waardoor alles een beetje op elkaar lijkt en de aandacht ietwat verslapt. De nummers sporen echter wel aan tot bewegen en zeker hitje ‘Caroline’ (welke wordt opgedragen aan iemand die voor de gelegenheid deze naam maar even opgeplakt krijgt) zorgt voor positief knikkende hoofden en meetappende voeten. De sound die Sean Christopher en consorten neerzetten is groots, en doet inderdaad wel eens denken aan Coldplay. Of The Killers. En soms zelfs aan The Kooks, vanwege het accent en de dansbaarheid van de nummers. We kunnen het indie noemen, maar alternatief is Moonpilot niet: de band maakt vooral leuke liedjes, die voor het mainstream publiek prima te behappen zijn. En hé, daar is niets mis mee.
Hoofdprogramma The Tellers neemt geen genoegen met de mogelijkheden die thuisland België biedt, en reizen ver over de grens. Maar voordat ze deze maand naar de States vertrekken, voor onder andere het SXSW-festival, komen ze nog even naar Nederland om te laten zien waarom de Belgische scene zo booming is. De band is zelfverzekerd, maar sympathiek en speelt vol overgave. De songs zitten vol opvallende, meezingbare hooks, maar hebben stuk voor stuk een authentiek, eigenaardig karakter. Dit maakt de band perfect geschikt voor zowel mainstream als alternatief publiek. De meest opvallende verschijning is multi-instrumentaliste Aurelie. Waarom zij zoveel talent heeft gekregen weet niemand, maar deze dame rockt de show op onder andere gitaar en toetsen, en zingt ondertussen ook nog eens de hele sterrenhemel naar beneden. Jaloers? Nou...
The Tellers bouwt een mooi feestje in de SuperMarkt, die ondertussen goed gevuld is. Als de avond bijna ten einde is komt de band na lang gejuich door het publiek toch nog even terug voor een toegift. En waarmee? Onder andere met kersthit ‘Last Christmas’. Alsof je een bak roze glazuur over een verrukkelijk, exotisch gerecht heen mietert. 50% zou nog een keer opscheppen; de andere helft vraagt zich toch af waarom een geniale show op deze manier moet worden afgesloten. Maar misschien is dat ook wel het meest opvallende kenmerk van vele ‘indiebands’: alternatief denken, mainstream doen. Of mainstream denken, en alternatief doen? Achterlijke definities ook altijd...