Het is bij liefhebbers al jaren bekend: muzikaal gezien broeit het in Berlijn. Reden genoeg voor het Paard van Troje om ieder jaar een aantal acts naar Den Haag te halen onder de noemer Berlin Ruft An!. Anno 2011 is het de vijfde keer dat dit minifestival plaatsvindt. Helaas werd het zaterdag 25 juni een niet heel opwindende editie.
Berlin Ruft An! begon zo’n vier jaar geleden met een keur aan stijlen. Bands, dj’s, eenmansacts, er was voor elke muziekliefhebber wel iets dat hem/haar kon bekoren. Gaandeweg werden er steeds meer elektronische acts neergezet, wat in deze vijfde editie tot een hoogtepunt - of moet het zijn dieptepunt? - is gekomen. Met slechts één live band op het programma tegenover vier dj’s/producers, is er wel heel erg afgeweken van het oorspronkelijke concept.
De enige live band van vanavond is The Doors Of Perception en opent om 22.00 uur in de kleine zaal. Zoals de naam al doet vermoeden, gaat het hier om een coverband die louter en alleen nummers van The Doors speelt. Het is niet superdruk op het moment dat de band van start gaat en alleen vooraan staat een enthousiast groepje jongeren luidkeels mee te zingen. Bijna alle klassiekers komen langs, van ‘Love to two times’ via ‘Waiting for the sun’ tot ‘Light my fire’. Maar ondanks dat de zanger redelijke gelijkenis vertoont met de 40 jaar geleden overleden Jim Morrison, heeft hij niet de energie in zijn lijf die destijds zo spraakmakend was. Het maakt het toch een beetje een matte show.
De rest van de muzikanten, die geenszins lijken op de originele Doors-leden, speelt daarentegen wel opvallend goed. De gitaar-, orgel- en drumpartijen zijn zo identiek dat verschil met de originele Doors-muziek nauwelijks hoorbaar is. Of je zou goed moeten letten op de gitaarsolo’s in bijvoorbeeld ‘LA woman’, alleen daarbij is een eigen interpretatie hoorbaar. Maar matte show of niet, The Doors Of Perception wordt wel teruggeroepen door het publiek en zodoende wordt het optreden toch nog verlengd. Na de toegift ‘Roadhouse blues’ verdwijnt de band achter de coulissen en maakt de kleine zaal zich op voor de gratis toegankelijke “Sixties swing-in” met onder andere Spike als dj.
In de grote zaal wordt Berlin Ruft An! voortgezet met vier dj’s/producers. De aftrap wordt verzorgd door Jeng Do, die een half uur mag draaien. Er is even lichte verwarring als tijdens zijn set de muziek plots stilvalt en een zakelijke vrouwenstem vertelt het gebouw te verlaten. Het is onduidelijk wat er nu eigenlijk aan de hand is; mensen kijken verbaasd naar elkaar en ook het barpersoneel weet geen raad met de situatie. Even later blijkt er een brandalarm te zijn afgegaan en dan schijnt dus automatisch het zojuist beschreven bericht te starten. Het is gelukkig loos alarm; niemand hoeft echt actie te ondernemen en dus kan de dj zijn set hervatten.
De drie dj’s die volgen zijn, in chronologische volgorde, Sascha Funke, Peter van Hoesen en Stephan Bodzin. Peter van Hoesen is overigens van origine een Belg, maar is al geruime tijd woonachtig in Berlijn en past daarom ook in dit concept. De drie draaien redelijk opzwepende techno, waar het publiek goed raad mee weet. Sowieso groeit het aantal mensen dat tot dansen overgaat en ook het enthousiasme wordt steeds groter. Voor deze mensen is het een geslaagde avond dus. Maar de vaste bezoekers van Berlin Ruft An! verlangen ongetwijfeld terug naar vroegere edities, toen variatie en live performances hoogtij vierden.