De weergoden werken tijdens de Kaderock-middag allerminst mee. De regen komt zaterdag 2 juni met bakken uit de hemel en dat heeft ook zo zijn effect op het bezoekersaantal. Optredens zijn er ’s middags onder andere van KONG, Lino Vishnudatt, LAVA, We Seem To Have Misplaced Our Igloo en Fexet.

Aan de punkrockformatie Fexet de eer om Kaderock te openen op het hoofdpodium. Alhoewel eer? De regen komt met bakken uit de hemel, waardoor de band speelt voor een handjevol toeschouwers. Toch laten de vier jongens zich niet uit het veld slaan en doen gewoon hun ding: puntige liedjes spelen, die verwantschap hebben met de muziek van onder andere Blink 182 en NOFX. Een echt showelement heeft Fexet niet, behalve dan dat ze een eigen vlag hebben meegenomen, die aan de onderkant van het podium haf staat te verregenen. Verder gebeurt er niet veel bijzonders tijdens hun set, maar het is dan ook een momentopname. Fexet kan sowieso rekenen op steeds meer bekendheid; als je hun tourschema erop naslaat, zie je dat ze binnenkort zelfs in Frankrijk en Duitsland spelen. Niet slecht voor een act die is opgeborreld vanuit het Ready To Play-concept en nog niet eens drie jaar bestaat. (TvL)

Ready To Play is goed vertegenwoordigd op deze editie van Kaderock. Op het binnenpodium vindt bij aanvang een showcase plaats van vier bands uit deze stal. Achtereenvolgens spelen Mullet, No Reply, Crowley en March Of The Elephants. Elk van deze vier acts krijgt zo’n 20 minuten de tijd om zichzelf te bewijzen. De meeste nummers die gespeeld worden zijn geschreven door de bands zelf, met hier en daar een uitzondering. Zo speelt No Reply bijvoorbeeld een smakelijke cover van The Raconteurs (‘Steady as she goes’) om even later het uitgemolken ‘House of the rising sun’ ten gehore te brengen. Crowley is de band die het meest afwijkt van de rest. Hoewel ze slechts met zijn drieën zijn, maken ze vette, onvervalste rock ’n’ roll zoals die in de vroege jaren ‘70 werd geproduceerd. Zou dit de volgende band uit de Ready To Play stal zijn die rijp is voor grotere podia en festivals? (TvL)

Is LAVA te vroeg begonnen? Voor een volle zaal staat de band te spelen en luid applaus volgt. “Dit is de soundcheck jongens”, onthullen ze. Tien minuten later is het dan ‘voor ut echie’. Voor wie het niet weet: de rockband LAVA maakte furore in de jaren ’71 - ’76 en de mannen op het podium zijn dan ook de jongste niet meer. Alleen drummer Remy Kueter is van een generatie jonger. De een beweegt nog wat kwieker dan de ander, maar muzikaal klinkt het allemaal best goed. Zeker als je bedenkt dat de band alleen in 2008 en 2010 voor een reünieconcert een keer optrad. De gitaarriffs zijn zwaar, de twinsolo’s vrolijk en hier en daar klinkt een bluesy mondharmonica door. De set is een afwisseling van eigen werk en covers van onder andere Tom Petty en The Beatles. Het eigen werk heeft de tand des tijds prima doorstaan en met ‘Driving on a highway’ wordt zelfs een ‘nieuw’ (2009) nummer gespeeld. (FB)

Rond kwart voor vier is op het binnenpodium Lino Vishnudatt te bewonderen, een multi-instrumentalist die vanmiddag laat zien wat hij allemaal kan op de elektrische gitaar. En dat is ongelooflijk veel, want deze man heeft echt ‘de blues’. In deze stijl brengt Lino - begeleid op drums en bas - een keur aan songs die niet alleen een genot zijn voor het oor, maar ook voor het oog. Lino ‘leeft’ zijn muziek en alle emoties passeren de revue: van hoge toppen tot diepe dalen. En hij zingt er ook nog eens bij, als hij toevallig niet soleert. Want dat is waarmee hij de meeste indruk maakt; zijn gitaarsolo’s bouwen zich iedere keer weer op in spanning en daarbij gaat hij tot op het bot. Soms is het ritmisch bijna niet meer te volgen (door de snelheid en het snerpende geluid), maar uiteindelijk komen de drie muzikanten altijd weer op hetzelfde punt uit. (TvL)

Wie KONG wel eens heeft zien spelen weet dat het drumstel vooraan op het podium staat, de twee gitaristen staan elk halverwege aan één kant van de zaal en de bassist naast de mengtafel. Zet wat PA in de vier hoeken en het publiek, dat in het midden staat, heeft een ultieme sonische ervaring. Helaas voor Kaderock en tot spijt van de band werd de week vooraf toch besloten dat dit technisch allemaal te ingewikkeld werd, op zich niet zo raar voor een festivalsetting. En dus staan ze gevieren naast elkaar vooraan op het podium. Converseren met het publiek doen ze niet, althans niet verbaal. De instrumentale muziek doet het werk: logge riffs, opzwepende ritmes, samples tussendoor. Het publiek lijkt aanvankelijk niet goed te weten wat het met deze sound aan moet, maar langzamerhand gaan er toch wat voetjes en hoofdjes mee bewegen. Wie echter KONG in volle glorie wil zien, moet maar eens in een zaal gaan kijken met quadrafonisch geluid en eigen licht. (FB)

Roufaida & Pluck zijn twee jonge meiden uit Rotterdam, die rond vijven veel bekijks trekken op het binnenpodium. Het duo is op zijn minst bijzonder te noemen: sowieso zijn ze de een van de weinige niet-Haagse acts op Kaderock, maar ook muzikaal tappen de twee uit een ander vaatje. Terwijl de ene helft akoestische gitaar speelt, vult de ander dat aan met een blokfluit. Of met een viool, mondharp of een eitje waarmee het ritme geschud wordt. En ook vocaal vullen Roufaida & Pluck elkaar aan. Vol met harmonieën uiteraard. Waarschijnlijk hebben de twee meiden niet echt door hoe goed ze zijn, tussen de nummers door giechelen ze wat en tijdens een interview hebben ze ooit aangegeven ‘niet groot te willen worden.’ Maar: echt talent komt altijd bovendrijven, zo zegt het spreekwoord, dus deze dames zullen maar moeten wennen aan de aandacht die ze zullen krijgen in de toekomst. Verstoppen kan niet meer. (TvL)

De prijs voor origineelste bandnaam van de dag gaat zonder twijfel naar We Seem To Have Misplaced Our Igloo. De Belgen spelen vandaag voor de tweede keer in Nederland, na eerder een optreden in Utrecht te hebben gegeven. De band maakt spannende electropop met een vleugje indierock en in hun thuisland is onder andere radiostation Studio Brussel op handen van We Seem To Have Misplaced Our Igloo. Op Kaderock weten de Belgen echter niet echt te overtuigen. De vier Belgen staan wat gelaten op het podium (zenuwen misschien?) en een echte drive lijkt te missen. De muziek is best dansbaar, maar het publiek vertikt het om ook maar enigszins te bewegen. De bandleden doen er echter ook bar weinig aan om het publiek wel bij het optreden te betrekken. Zonde, want muzikaal zit het allemaal best goed in elkaar. Hopelijk wordt het derde Nederlandse optreden een groter succes. (RvdH)