De eerste acts op de derde dag van The Hague Jazz betreden al om 16.30 uur het podium. Voor een aantal bezoekers begint de dag onaangenaam als ze de toegang tot het terrein wordt ontzegd. Funklegende George Clinton laat later op de avond gelukkig alle ellende vergeten door een wervelende show neer te zetten.
Slechter kon de derde festivaldag voor veel bezoekers niet beginnen. De regen komt met bakken uit de hemel, maar om onduidelijke redenen sluit de beveiliging iets voor half vijf de toegangspoorten. Niemand komt meer naar binnen. Mensen van de organisatie lopen paniekerig rond en zelfs de politie wordt erbij gehaald. Ondertussen wordt de stemming onder de bezoekers alsmaar grimmiger en begint men tegen de hekken te duwen om op deze manier naar binnen te komen. Het komt zelfs tot een opstootje tussen festivaldirecteur Ruud Wijkniet en enkele beveiligers. Ondertussen banen de bezoekers zich een weg naar binnen door hekken opzij te duwen. Even later wordt van verschillende kanten binnen de organisatie bevestigd dat het sluiten van de hekken door de beveiliging het gevolg is van problemen met de betaling van het beveiligingsbedrijf. Gelukkig lijkt de rust niet veel later wedergekeerd en komen alle bezoekers gewoon weer naar binnen.
Het contrast met wat er enkele meters verderop in Chez Ella gebeurd kan niet groter zijn: breekbaar en intens begint de Amerikaanse zangeres Lizz Wright haar concert met een a capella nummer en krijgt daarmee de zaal muisstil. Halverwege valt het zaalgeluid voor een halve minuut uit, maar Wright zingt onverstoorbaar verder. Met een combinatie van eigen werk en covers maakt ze grote indruk. Het optreden van Curtis Fuller met het Peter Beats Trio is om onduidelijke redenen afgelast. Op The Hague Jazz Plaza is ondertussen het Koorenhuis programma van start gegaan. Jonge muzikanten tonen bezoekers, familieleden en medecursisten hun kunnen en kunnen rekenen op enthousiaste bijval. Het zeskoppige Nederlandse The Jazzinvaders bouwt in de vroege vooravond een feestje in Glenn’s Blue Note.
Terwijl de Chez Ella met Lizz Wright, Patti Austin en Trijntje Oosterhuis vandaag een typische jazzfestivalprogrammering heeft, kan de combinatie van acts in de A-Train (Rowwen Hèze, Macy Gray en George Clinton) op ieder ander zomerfestival voorbij komen. De aftrap wordt gegeven door Rowwen Hèze. De band lijkt zelf niet het minst verbaasd over de uitnodiging om op een jazzfestival te spelen. “En dan nu een liedje waarvan het intro zelfs een beetje jazz is”, grapt zanger Jack Poels, om na twee maten op een gezellige polka over te stappen. Terwijl de regen met bakken uit de hemel komt loopt de tent langzaam vol. De fans van Rowwen Hèze op de eerste rijen zorgen samen met de band voor een goed sfeertje, ondanks het vroege tijdstip. Aan het eind van het anderhalf uur durende optreden stopt de regen en vliegen er welgeteld twee biertjes richting podium.
De presentator van Nina’s Overnight vroeg het voorafgaand aan het optreden maar even voor de zekerheid, maar Kyle Eastwood heeft er als ‘zoon van’ geen enkele moeite mee dat vader Clint even wordt aangehaald. En waarom zou je? Bovendien, zodra Kyle en band beginnen te spelen ben je het hele verhaal van de beroemde papa helemaal vergeten. Eastwood, tegenwoordig woonachtig in Parijs, heeft een aantal zeer begenadigd muzikanten om zich heen verzameld waarmee vooral traditionele instrumentale jazz wordt gespeeld. Daarbij wordt er uiteraard ook lustig op los gesoleerd, waarbij Kyle op zowel contrabas als elektrische bas een absolute uitblinker is.
Op The Hague Jazz Plaza speelt Hagenaar Michael Varekamp samen met het Rembrandt Frerichs Quartet stukken van hun duoalbum ‘Sehnsucht’. De experimentele klanken boeien een beperkt publiek, wat aandachtig staat te luisteren. Tegen het eind van de avond is het weer tijd voor de pretjazz van Boogie Boy die tot sluitingstijd de plaza laat swingen. In Chez Ella sluit vaste gast van The Hague Jazz Trijntje Oosterhuis met een speciaal voor het festival samengesteld orkest de laatste dag af.
Een betere afsluiter had The Hague Jazz niet kunnen hebben. George Clinton tovert met zijn band Parliament Funkadelic de A-Train om tot een dampend P-funk feestje. Clinton is waarschijnlijk één van de meest gesamplede artiesten, en dat levert regelmatig ‘oh ja’-momentjes op. De misschien wel meest bekende sample, van ‘Atomic dogg’ in het nummer ‘What’s my name’ van Snoop Doggy Dogg, wordt overigens niet gespeeld vanavond. Het maakt allemaal niet uit, alles is even funky en groovend. Het is een volle bak op het podium. Gemiddeld staan er zo’n vijftien muzikanten, dansers en achtergrondzangeressen op het podium, maar regelmatig loopt dat aantal op tot meer dan twintig. En de één is nog exotischer uitgedost dan de ander. Het maakt het plaatje helemaal compleet en Clinton en zijn band zorgen zo voor een knallend funkfestijn als einde van The Hague Jazz.
Als na middernacht de laatste gasten het terrein rondom het Kyocera Stadion verlaten, zit de eerste editie van The Hague Jazz op de nieuwe locatie erop. Met gemengde gevoelens zal er terug worden gekeken op deze editie, die muzikaal dik in orde is, maar organisatorisch en locatietechnisch veel te wensen overlaat.