Hoofdact Jamie Cullum mag een vreemde keuze lijken, maar de kleine man bewijst vanavond het tegendeel. De Britse jazzmuzikant/pianist heeft inmiddels al vier albums op zijn naam staan. Waarvan 'The Pursuit' zijn laatste is. Jamie is vooral bekend geworden van zijn covers die hij in een jazzjasje steekt, met een vleugje pop en rock. 'Everlasting love', zijn eerste en meest bekende hit in Nederland, is hier een duidelijk voorbeeld van.

GEZIEN:
Jamie Cullum @ Parkpop, Staedion Stage, zondag 26 juni om 20.30 uur

MUZIEK:
Met een schattig 'dankjewel' start Jamie zijn optreden. Gedurende het concert gooit hij er vaker wat Nederlandse woorden door. Het publiek schijnt dat leuk te vinden. Hij wil ook nergens liever zijn dan in Den Haag. Dat zegt hij natuurlijk in elke stad, beetje flauw. Het fijne aan Mr. Cullum is, je hoeft geen kenner te zijn om zijn nummers mee te zingen. Zijn cover van 'Come together' van The Beatles is een van de coverhoogtepunten op deze zwoele avond, en Cullum eindigt dit prachtnummer al beatboxend. Zo komen ook 'Please don't stop the music' (Rihanna) en 'Everlasting love' (onder andere bekend van Love Affair) voorbij. Muzikaaltechnisch gezien allemaal niets op aan te merken. Hij brengt sommige covers op zo’n manier dat, als je de tekst van het origineel niet van buiten kent, je het nummer niet bij de eerste tonen herkent. Maar Cullum speelt niet alleen maar covers, ook eigen nummers als ‘All at sea’, ‘Get your way’ en ‘I’m all over it’ doen het goed bij het publiek. Wanneer de Engelsman zijn laatste nummer heeft beëindigd, ‘High & dry’ van Radiohead, schreeuwt het publiek om meer. Jamie kruipt weer achter zijn piano om 'The wind cries Mary’ (Jimi Hendrix) te spelen. En zelfs daarna doet hij nog een extra toegift; 'What a difference a day made' (Dinah Washington).

PLUS:
Ook al ben je geen Jamie Cullum kenner, de helft van zijn nummers kun je, omdat het merendeel covers zijn, gewoon meezingen. Het kinderlijk enthousiasme van de man, werkt aanstekelijk op het publiek. Hij weet ook precies hoe hij ze moet bespelen; even zijn T-shirt omhoog om de meisjes te laten gillen, het Zuiderpark in drie koren mee laten zingen, het heen en weer gespring en de kunstjes die hij uithaalt met zijn piano. Het publiek krijgt hij zelfs aan het dansen. Hij gaat zelfs in een rubberboot zitten, aangereikt vanuit het publiek. Jazz is zo saai nog niet.

MIN:
Zo enthousiast als de Britse jazzvirtuoos zelf is, zo dodelijk saai is zijn band. Muzikaal staat alles als een huis, maar de hele band valt weg achter Jamie. Het is natuurlijk wel de Jamie Cullum show.

CONCLUSIE:
Jazz op een festival is zo gek nog niet. De zanger laat zien dat je niet hoeft te rocken om te kunnen knallen en het publiek te vermaken. Klassiekers in een nieuw jasje doen het ook goed.

CIJFER:
9,5