Om maar direct een grote misopvatting uit de weg te ruimen: we hebben hier niet te maken met de Spaanse pop/flamenco groep Gipsy Kings, die in de jaren tachtig onder meer een hit scoorde met ‘Bamboleo’. The Gypsy Queens & Kings vormen een zigeunercaravan vol talentvolle Roma-musici, uit vijf verschillende landen. Ze bezorgden het publiek op 11 februari een echte wereldreis, zowel in muziekstijl - van Balkan fanfare tot Bulgaarse bruiloftszang - als in emotie.
Het kost slechts een paar minuten om het publiek aan het dansen te krijgen. De twintigkoppige groep straalt en verspreidt de energie de zaal in. Beeldschone dames komen in nog mooiere jurken voorbij, zwieren met hun heupen en buik en kijken verleidend. Uit de trompetten en trombones klinken typische Balkanloopjes. De Roemeense mannen van Mahala Rai Banda spelen zo enthousiast, dat het spuug uit de koperinstrumenten het publiek invliegt. Niemand lijkt zich er iets van aan te trekken; dansen staat voorop.
Maar deze groep is niet enkel subliem in het neerzetten van een feestje. De Franse Sabrino Romero zorgt, onder begeleiding van twee Catalaanse rumbagitaristen (een beetje a la flamenco), ineens voor een heel andere sfeer. Trillend brengt ze klanken uit het diepst van haar lichaam. Het wordt stil, enkel nog wat geroezemoes achterin. In het bijna donker voelt het alsof je deel uitmaakt van het leed van de Romafamilies. De ‘koningin onder de zigeuners’, de Macedonische Esma Redzepova (geboren in 1943), weet later op deze avond ook dit gevoel te creëren. In een witte bruidsjurk zingt ze - zo goed en zeker over liefde en pijn.
Een jonge dame in de zaal zingt zachtjes mee en pinkt een traan weg. Zij kent de taal, maar als buitenstaander is het moeilijk écht grip op de zigeunercultuur te krijgen. The Gypsy Queens & Kings zorgen ervoor dat je in ieder geval een heel eind komt, terwijl je van de ene act naar de andere geslingerd wordt. Van de prachtige, jonge Romeense Florentina Sandu in knalrode jurk naar de Bulgaarse Jony Iliev - met wandelstok. Met sublieme begeleiding door Mahala Rai Banda: de eerder genoemde blazers, maar ook een violist en drummer. Allemaal spelen ze even uitbundig, en tegelijkertijd heel strak.
Gek dat de wereldberoemde zigeunerartiesten zo weinig toeschouwers naar de grote zaal van het Paard van Troje trekken. Iedereen staat enthousiast vooraan, daarachter gaapt een groot gat. Niet dat de Roma’s zich er wat van aantrekken. Net als het publiek, dat net zo gevarieerd is als de muziekgroep; van ongeveer twintig tot zeventig jaar. Swingen gaat door tot het eind, tot aan de laatste encores. En in de rookruimte is het nog even nagenieten; in het glazen hok komen de zigeuners gezellig een praatje maken. Net alsof je in een (walmende) caravan zit.