Ooit opgevallen dat er een placering is bij sta-concerten? Uw plekje in de zaal gaat over meer dan willekeur, die jongen van twee meter twaalf die links van het midden staat en een strategische opstelling ten opzichte van de bar. Ook bij Lola Kite en The Secret Love Parade bleek het publiek maar weer eens onderhevig aan een Groter Plan.
De basiskennis van het fenomeen: in de frontlinie bij ieder concert horen de beukende deodorantwerende Red Bullfanaten van de pit. Niet ver daarachter treft u de voetjes-van-de-vloer-divisie: vrolijke dansvogels die iedere halve aanleiding aangrijpen om de handjes in de lucht te gooien. Gematigden kunnen zich verdekt opstellen bij de knieënknikkersclub: deze heren en dames bewegen lichtjes met de knieën waarbij het bovenlijf mee mag deinen. Hierachter volgen de statische hoofdknikkers, de uitdrukkingloze aangapers en de barhangers. Het publiek houdt dit Groter Plan zelf in stand: de voetjes-van-de-vloer-divisie dult geen pitters in zijn midden en barhangers kijken knieënknikkers naar voren.
De antropologie van het concert wordt bepaald door de muziek: bij singer-songwriters komen meestal alleen hoofdknikkers en hun achterburen, vrolijke indie-bands kunnen rekenen op de aanwezigheid van de voltallige buurtvereniging. Moraal: weet wie er in de voorste linie staat en je weet wat voor vlees je in de muzikale kuip hebt.
Bij The Secret Love Parade, het damestrio dat Lola Kite bijstaat tijdens zijn clubtour, staan vrijdagavond de hoofdknikkers in de spits. De Amsterdammers maken vrij rustige elektronische muziek met een hoofdrol voor de, meestal tweestemmige, perfecte zang. De liedjes zijn fris, niet te ingewikkeld en de dames beheersen hun instrumenten. The Secret Love Parade blijkt een band die je absoluut tegen wilt komen wanneer je komende zomer je teenslippers op het festivalgras parkeert. Wel mist de interactie met het publiek en ook is het optreden wat statisch. De SuperMarkt is echter geboeid en het knikken van de frontlinie kunnen we goedkeurend opvatten.
Over statisch hoef je jezelf bij headliner Lola Kite geen zorgen te maken en daarom nemen de knieënknikkers al snel de leiding. De drie Mokumse muzikanten houden een stoelendans rondom een uitgebreide instrumentencollectie waardoor de band van begin tot eind leuk is om naar te kijken. Electropop klinkt vaak nogal leeg, lijkt Lola Kite te hebben begrepen, en met de leeggekochte percussiekast van de plaatselijke muziekboer weet het trio dit probleem goed op te lossen. De Excelsiorband brengt op originele wijze ruim drie kwartier afwisselende liedjes en weet het SuperMarktpubliek probleemloos te boeien.
Het onderdeel dat het optreden het meest interessant maakt, zijn de drums, wat op zijn minst opmerkelijk is voor een band zonder drummer. Om te voorkomen dat de voorgeprogrammeerde beats slaapverwekkend worden zijn een floortom, wat bekkens en enkele elektronische drumpads op het podium geplaatst. De bandleden pakken regelmatig de sticks op en voegen daarmee waardevolle fills toe aan hun geluid.
Wie verwacht dat alle ritmelijnen van Lola Kite even dansbaar zijn als die van de single ‘Everything’s better’ komt bedrogen uit. De meeste nummers zijn weliswaar up-tempo, maar nodigen in hun subtielheid meer uit tot vrolijk knikken dan een instant pit. Dit kan als een minpunt worden beschouwd, maar wie naar de SuperMarkt ging met de juiste voorkennis moet de zaal tevreden hebben verlaten. De band maakt elektronische muziek op een eigen, steengoede manier. Bij Lola Kite kun je de pit missen en verveel je je geen seconde. Er blijkt niets leuker dan knieënknikken voor het podium.