Zaterdagavond 3 december vierde Atombox haar tienjarig jubileum in het Haags Pop Centrum. Een avond herinneringen ophalen met oude foto’s in de lichtkrant, Atombier (‘de fans weten waarom’), een Atari-console in de chill-out, champagne, een enorme backdrop en meisjes die zo uit de jaren ’90 geklommen lijken te zijn. Deze avond werd er goed feest gevierd met het “oude en nieuwe” Atombox, Suzanne Ypma, High on Drums en DJ Duxo.
Met een imposante backdrop op de achtergrond met diverse afbeeldingen die gerelateerd zijn aan het moederschap (ontworpen door een bekende van Vincent Krouwer, zanger/gitarist van Aberration/Atombox), wordt de avond gestart met Aberration; de initiële naam van Atombox. Het oude repertoire wordt aangeboord en hieruit blijkt dat Atombox door de jaren heen toch een behoorlijke transformatie heeft doorgaan, ondanks dat zij in essentie nog steeds muziek uit hetzelfde genre speelt. Aberration heeft nog een rauwe rand, waarbij Atombox toch iets meer gepolijst klinkt. Complexe grunge, maar enorm strak uitgevoerd. Het kost zanger Jesse Koops - die zich zogezegd naakt voelt zonder gitaar - ongeveer drie nummers om er goed in te komen, maar zodra de gewenning zijn intrede doet laat hij horen een zanger van formaat te zijn.
Zo halverwege de set, krijgt Jesse een cadeau aangereikt vanuit het publiek, waarbij wat verwarring ontstaat - de zus van de zanger is binnenkort jarig en hij denkt dat het cadeau voor haar bestemd is. Het blijkt een briefje van trouwe fans te zijn (en geen ‘ui’, zoals eerst werd gedacht). Het briefje wordt voorgelezen, de afzenders worden bedankt en daarna wordt weer snoeihard ingezet met het volgende nummer. Het is tekenend voor de avond: herinneringen ophalen, veel interactie met het publiek en alles met een flinke dosis humor. Aberration sluit de set af met de klassieke cover van weleer: ‘People are strange’ (The Doors), waarna Jesse champagne over de aanwezigen spuit. “Omdat het kan”.
Van grunge naar sferische singer-songwriter muziek aan de hand van Suzanne Ypma (van voormalig Pitch Blond) in de chill-out. Suzanne debuteert vanavond met zelfgecomponeerde liedjes, zichzelf op akoestische gitaar begeleidend. Ze is goed bij stem, maar de zenuwen nemen zo nu en dan de overhand waardoor zij ineens haar tekst even compleet kwijt is of bij een Franstalig liedje de akkoorden even is vergeten. Zoals ze zelf ook aangeeft, kan ze nog wat oefening gebruiken. Het is duidelijk dat het wel potentie heeft, zo getuige ook de aandachtigheid waarmee de toehoorders in de krappe chill-out staan te luisteren. Ze heeft een mooie, heldere stem en weet deze goed beheerst te gebruiken, wat resulteert in aangename “huiskamermuziek”.
Vervolgens kunnen we weer naar het HPC Muziekcafé voor de bevriende band High on Drums. Het is moeilijk dit drietal in een muzikaal hokje te stoppen, maar het valt te proberen met grunge, rock en pop. Het staat als een huis en juist deze wirwar van stijlen – en het feit dat het eigenlijk simpelweg moeilijk is hun stijl te definiëren – maakt High on Drums interessant. De nummers zijn pakkend en weten waardering te scheppen, hoewel er een flinke aderlating is qua opkomst in verhouding tot de aanwezigen tijdens het optreden van Abberation. Een nummer samen met Suzanne Ypma geeft een extra dimensie aan het optreden; een combinatie waarvan ze vaker gebruik mogen maken. Na enige uitloop houdt de band het voor gezien en maakt vrij baan voor de band waar het vanavond allemaal om draait.
Al tien jaar draait Atombox mee - met vrijwel dezelfde bezetting - in de Haagse popscene. Het is dan ook geen wonder dat Vincent, Laurens, Jesse en Andrea goed op elkaar ingespeeld zijn en een sterke show weten neer te zetten. De nodige biertjes maken dat het optreden aardig jolig wordt weggezet, maar dat doet niets af aan de kwaliteit ervan. Vroeger complexe grunge, tegenwoordig wat commerciëler en gemakkelijker op te pakken door de gemiddelde luisteraar. Een concessie die zij door de jaren heen hebben gedaan of een bewuste keuze? Wie zal het zeggen. Het muziekcafé staat wederom bomvol bij aanvang van Atombox en geniet met volle teugen (en zus Floor die eindelijk toch haar cadeautje ontvangt). Het is een groot feest van herkenning met vooraan gillende en dansende meisjes. Wanneer de laatste noten wegvallen, hebben de heren en dame er in totaal alweer bijna drie uur spelen op zitten. Gelukkig voor ons, geldt deze ‘zilveren bruiloft’ niet als afsluiting van tien jaar muziek, maar gewoonweg als reden om een verdomd goed feestje te kunnen houden. Op naar de volgende tien jaar!