Westerpop stond dit jaar niet alleen in het teken van muziek. Het stond ook in het teken van regen, heel erg veel regen. Aan het begin van de dag leek het publiek even te aarzelen of ze wel zouden komen of niet, maar halverwege de middag stroomt het veld vol. Beparapluut en gekaplaarst trotseren de festivalgangers de elementen en genieten van al het moois wat Westerpop op muziekgebied te bieden heeft.
Aan C4030 de ondankbare taak om de zaterdag van deze Westerpop-editie af te trappen. Ondankbaar omdat op dat moment de regen al met bakken uit de hemel valt. Een handjevol bezoekers trotseert dapper alle nattigheid en blijft voor het podium van Stage Europe Network staan om de muziek van de vier Polen tot zich te nemen. En terwijl de band wat statisch op het podium haar folkloristische jazzpop speelt, wordt er op het veld zelfs gedanst. Het optreden lijkt nergens goed op gang te komen. Misschien ligt het aan het weer, misschien is een set van een klein half uur gewoon niet lang genoeg om los te komen. Feit is dat het viertal na de set letterlijk van het podium afdruipt. (MP)
Vol enthousiasme kondigt Rene Steijger de winnaar van de Peter Tetteroo Bokaal 2010 aan. Volgens de Westerpop-organisator is de band het afgelopen jaar, mede door het vele spelen, alleen maar beter geworden. Kings Crossing begint het optreden met ‘Culture club’, naar hun gelijknamige EP. Door het inmiddels welbekende Nederlandse zomerweer ontbreekt een voltallig publiek, maar dat weerhoudt deze vijf mannen niet om er toch vol voor te gaan. Zelfs de catwalk is in de stromende regen geen probleem. Frontman Daan Hooghiemstra belooft het publiek: “als we gespeeld hebben zal de zon weer schijnen”. Helaas heeft de Daan-buienradar het mis. ‘I am an idiot’ (hun eerste single) wordt ingezet, gevolgd door het door de frontman bestempelde liefdesliedje ‘Dishonest’. Bij elk nummer denk je -oh dit ken ik- vooral bij ‘Boogie’ is dat het geval. “Dat is ‘Parklife” van Blur”, horen we om ons heen. De band is goed op elkaar ingespeeld en zet een energieke rockshow neer. De zanger ziet als een stuiterbal alle hoeken van het podium en de catwalk. Jammer voor het viertal dat ze hun kunstje niet aan meer mensen hebben kunnen laten zien. (AvE)
Als tweede band op het Stage Europe Network podium mag de viermansformatie Zenith haar opwachting maken. Het kwartet bestaat sinds 2010 en komt uit Riga, Letland. Eigenlijk zou in eerste instantie hier de band Klubs uit Duitsland staan, maar ze lieten het afweten. Vervangers We Set The Sun, eveneens uit het land van bier en braadworst, hebben de organisatoren ook in de kou laten staan. Gelukkig was daar dan net op het nippertje de band uit een van de Baltische staten. De regen valt met bakken uit de hemel en zelfs de fotografen houden het snel voor gezien. Het publiek zoekt een schuilplekje en slechts een enkeling durft zich voor het podium te begeven. De alternatieve psychedelische rock van de gasten klinkt oké. Zanger Ingus Brikmanis heeft een rauwe stem en samen met Elvys Parpucis (gitaar), Karlis Bikis (bas) en Filips Alpe (drums) weet de frontman hun gezamenlijk enthousiasme goed over te brengen. Naarmate het optreden vordert, kabbelt alles een beetje voort. Opvallend zijn de lange pauzes tussen de nummers, wat de vaart uit het optreden haalt. Deze pauzes worden ook steeds langer. De band lijkt zich steeds meer te gaan vervelen. Wat wederom een pauze lijkt, blijkt een abrupt einde van de set te zijn, zonder afkondiging. Sjaggie verlaat de zanger het podium. Het is niet leuk als er maar drie mensen voor je podium staan, maar zelden iemand zo gedesillusioneerd van het podium af zien lopen. (AvE)
Jah6 zorgt op de Mainstage voor een feest der herkenning. Pieter Both stond een aantal jaar geleden nog met Beef op Westerpop. Samen met onder andere Rudi de Graaff (bekend van Gotcha en Junkie XL) en Herman Havertong (volgens de band ‘bekend van helemaal niks’) staat hij dit jaar met een totaal ander concept op Westerpop: bekende smartlappen in reggaestijl. De samenwerking is vorig jaar ontstaan tijdens een Bob Marley-jamsessie en bleek al succesvol tijdens festivals als Zwarte Cross. De sfeer zit er in Delft direct goed in als er met de zo typerende Amsterdamse smartlaptongval ‘De glimlach van een kind’ wordt ingezet. Het in omvang toegenomen publiek zingt luid mee met klassiekers als ‘De vlieger’, ‘Laat me’ en tijdens ‘Mooi was die tijd’ verandert het zompige festivalterrein in een heuse dansvloer. Jah6 geeft het begrip mash-up een compleet nieuwe invulling. En wel een hele leuke. Jah6 is perfect op elkaar ingespeeld, het plezier druipt van het podium, van de stemproblemen waar Herman Havertong mee kampte is weinig meer te merken en ze laten iedereen even de regen vergeten. De band sluit af met het nummer waar het tijdens de jamsessie destijds allemaal begonnen was: ‘Zij gelooft in mij’. (MP)
De zon begint te schijnen als Fexet op het podium de eerste akkoorden aanslaat. De jonge, energieke punkband uit Den Haag is begonnen in september 2008. Na shows in Duitsland en Frankrijk met Stage Europe Network staan ze nu weer op eigen bodem. Het is te zien dat de bandleden er zin in hebben, ze geven alles: glimlachen, goede muziek en een drummer die te energiek voor woorden is. Door het enthousiaste drummen verliest Olivier Lucas zelfs eventjes kort één van zijn stokken. De muziek van Fexet is standaard, maar er kan veel aan veranderend worden door er net een andere twist aan te geven. Hierdoor kan de band boven de andere punkbandjes uitkomen. De nummers liggen lekker in het gehoor en de vrolijkheid is in elk bandlid wel te zien. Bassist Eelco Lassche kijkt vaak de verte in, alsof de wereld om hem heen niet bestaat. Ondanks dit zit er veel pit in het optreden dankzij de energie van de andere bandleden. Wat voor bewondering zorgt is het feit dat de bassist en drummer allebei pas veertien jaar zijn, dus nog genoeg tijd om naar die twist te zoeken. (LK)
De in Nijmegen opgerichte band Go Back To The Zoo speelt bijna alle nummers die ook op het debuutalbum staan. Het klinkt ook zoals op het album, strak en nagenoeg foutloos, al wordt er live wat anders verwacht dan op het album. Een toevoeging, een verrassing. Dit gebeurt niet totdat het alweer bijna tijd is voor de volgende act. De heren, die al zo’n twee jaar aan de weg timmeren, hebben met de cd ‘Benny Blisto’ goed werk geleverd, alleen zijn ze in die twee jaar tijd ook een stuk nonchalanter geworden. Ook qua kleding; een kapotte broek, rommelig haar en een gekke pet. Het praten met het publiek begint ook als gebrabbel en is haast niet te verstaan. Naarmate het einde van het optreden nadert, is er dan eindelijk -nu wel- duidelijk contact met het publiek. Aan het publiek wordt gevraagd mee te zingen en de bandleden ontdooien na drie kwartier eindelijk. Het wordt een heus feestje in de modder, maar het had best iets eerder mogen beginnen. (LK)
Op het podium van Stage Europe Network is het inmiddels de beurt aan de Franse formatie The Strange, in 2006 opgericht. De band komt uit het zuiden van Frankrijk, uit Toulon in de zonnige Provence om precies te zijn, maar maakt niet bepaalt zonnige muziek. Grunge, blues en rock zijn de ingrediënten van de muziek van het viertal. Black Rebel Motor Cycle Club, het vroege Nirvana en ook Death Letters zijn daarbij terug te horen als stijlgenoten. De band speelt een aardige set, maar de drummer kan de boel niet echt bijbenen. Zijn spel is niet echt strak en mist venijn. Zonde, want de rest van de band weet ondanks de wat onzekere presentatie wel degelijk te imponeren. (RvdH)
Dan is de beurt aan het speciaal uit Ierland ingevlogen Johnny Gallagher & The Boxtie Band. Het diverse programma van Westerpop maakt hiermee plaats voor een portie blues. De band komt wat moeizaam op gang - een “trage” setopbouw is overigens wel kenmerkend voor bluesmuziek -, maar komt uiteindelijk goed op dreef. Zanger Johnny Gallagher krijgt uiteindelijk het publiek zover om deel te nemen aan een achtergrondkoortje en wanneer de heren ‘With or without you’ inzetten van U2 - helaas niet de beste uitvoering die er bestaat -, is het een feest van herkenning. Na U2 volgt nog een cover van Lynyrd Skynyrd, ‘Freebird’ (een foutje van de technicus doet eerst ‘Mr. George’ verschijnen op het digitale aankondigingbord), die eigenlijk veel toepasselijker lijkt voor deze band en er werkelijk uitknalt. Tijdens de toegift, (nu wel) ‘Mr. George’, trekt Johnny Gallagher & The Boxtie Band alles uit de kast. Een ingetogen begin met een scheurend einde. (RH)