Dat het festivalterrein van Westerpop gedurende de avond langzaam steeds meer verandert in een festivalmoerras en je geen stap meer kan zetten zonder vastgezogen te worden in een centimeters diepe modderpoel, lijkt niemand meer uit te maken. Westerpop was ook dit jaar weer een succes, mede dankzij de uitstekende optredens van Kaizers Orchestra, The Boxer Rebellion, Memetics en afsluiter The Subs.
Roufaida & Pluck zijn pas 16 jaar oud en zijn nu al in het bezit van een indrukwekkend muzikaal CV. De twee Rotterdamse dames werden derde tijdens de Kunstbende 2010 en wonnen dit jaar de landelijke High School Music Competition. Na Oerol, Motel Mozaique en het Bevrijdingsfestival Zuid-Holland mogen vandaag de bezoekers van Westerpop genieten van de muzikaliteit van de jonge singer-songwriters. Roufaida & Pluck dreigen even ten onder te gaan aan het soundcheckgeweld van Tim Knol op de Mainstage, maar ze houden verrassend goed stand. Heel even verandert het veld in een huiskamer waar je door middel van simpele gitaarlijntjes meegenomen wordt in een soort coming of age dagboek. De stemmen van de twee kleuren mooi bij elkaar en de wisseling in instrumenten (o.a. gitaar, viool, kazoo en een heuse percussiesok) maakt dit optreden een mooi rustpuntje na het muzikale geweld van Johnny Gallagher dat zojuist over het publiek heen is gedonderd. (MP)
Nog steeds is Tim Knol volgens velen dè nieuwe muziekheld met een geheel eigen sound: rustige nummers met doordachte teksten. Alleen lijken veel nummers op elkaar, waardoor de verveling toeslaat. Aangezien het ook niet echt dansbare nummers zijn en de afgelopen uren niet echt droog zijn geweest, neemt de kans op koukleumen dus toe. Daar lijkt verandering in te komen als Tim Knol en zijn band een cover van The Ro-d-Ys met ‘Take her home’ inzet. Eindelijk weer een vlot, dansbaar nummer waar iedereen warm van wordt. Helaas. Daarna gaat het weer even rustig verder en verslapt de aandacht. De bandleden doen ook niet echt een poging om contact met het publiek te krijgen. En Knol mag best een keer die catwalk oplopen. Het is leuke achtergrond muziek voor thuis of tijdens het werk, maar op een festival, waar bijna iedereen nat geregend is en wel een opwarmertje kan gebruiken, is het net niet genoeg. (LK)
Een ietwat vreemde, maar daardoor niet minder toepasselijke, eend in de bijt is vandaag het IJslandse Samaris op het Stage EuropeNetwork Stage. De drie 17-18 jarigen uit Reykjavik brengen muziek ten gehore die haar wortels heeft in triphop, dubstep en zware downtempo beats. Enerzijds gooit het slechte weer wat roet in het eten, maar anderzijds past de onheilspellende sfeer bij de muziek. Jong als ze is, is zangeres JófríðurÁkadóttir gezegend met een mooie stem die gemakkelijk in het straatje past van die van Björk, (en de zangeressen van) Portishead en Bat For Lashes. Het trio heeft een minimale bezetting, met slechts computerprogrammeur Þórður KáriSteinþórsson en klarinettist/melodica-speelster Áslaug Rún Magnúsdóttir, maarweet desondanks een behoorlijke indruk achter te laten. Enig punt van commentaar is dat de beats die door Þórður Kári verzorgd worden soms wel erg minimalistisch zijn en wat nadere uitdieping behoeven, maar gezien de leeftijden en het feit dat ze pas in januari 2011 zijn begonnen met nummers schrijven, is het niet vreemd dat ze hierin nog kunnen groeien. (RH)
De verwachtingen voor het optreden van The Boxer Rebellion zijn hooggespannen. De band brak in Amerika door dankzij de soundtrack voor de film ‘Going the distance’ en ook in Europa wordt de band al omschreven als ‘een topper in wording’. Kan ze al deze woorden tijdens Westerpop ook omzetten in daden? Terwijl de festivalgangers enkeldiep in de modder wegzakken, blaast The Boxer Rebellion iedereen omver door direct één van hun bekendste nummers, ‘Step out of the car’, in te zetten. Zanger Nathan Nicholson waagt zich dapper met gitaar op de gladde, natte catwalk en lijkt daarmee de weergoden boos te maken. Onmiddellijk stort de eerste bui van dit optreden zich uit over het publiek en heel even klapt het geluid eruit. Terwijl de paraplu’s worden uitgeklapt raast de band verder. De band houdt van galm, dat is duidelijk. Bijna elk nummer is er van doordrenkt en hoewel je denkt dat deze overdaad aan effecten op gegeven moment zou gaan irriteren is dat het hier niet het geval. Het hoort erbij en maakt het geluid van de band heel eigen. De set verveelt geen moment en komt met ‘No harm’, waar Nicholson zijn gitaar even inwisselt voor de toetsen, tot een hypnotiserend hoogtepunt. (MP)
De laatste band op het Stage Europe Network podium is Memetics uit Noorwegen. De afsluiter is meteen ook een van de meest interessante acts op het kleine podium. Goede muzikanten, dynamisch spel, sterke zang en interessante nummers zijn enkele termen die op het viertal uit Sandefjord van toepassing zijn. De sound van Memetics is vrij Engels georiënteerd, met bijvoorbeeld Bloc Party als stijlgenoot, maar tegelijk ook heel eigen. De gitaar- en baspartijen vullen elkaar naadloos aan en er wordt altijd in dienst van het liedje gespeeld. Geen overdadige poespas dus. Na het winnen van het Working Class Hero festival en een flinke lijst aan Noorse festivaloptredens, is het optreden op Westerpop hun eerste buitenlandse optreden. Laten we hopen dat het niet hun laatste is. (RvdH)
Nu Memetics de programmering op het kleine podium heeft afgesloten, kan het overgebleven publiek zich scharen voor het hoofdpodium, alwaar folkloristische edoch onheilspellende intromuziek het zeskoppige Noorse Kaizers Ochestra aankondigt. Met het eerste deel van hun nieuwe drieluik ‘Violeta, violeta’ op zak, rockt Kaizers Orchestra de bewonderaars op Westerpop even wakker. Vermoedelijk zorgt de onnavolgbare Noorse taal er initieel voor dat het publiek even moet opwarmen, maar al gauw staat iedereen te dansen in de modder tussen de regenwormen. De band is bijzonder veelzijdig, waarbij rock, pop, blues en gipsymuziek elkaar afwisselen. Bij het bluesnummer ‘Stöv og sand’ van het in november uit te komen ‘Violeta, violeta II’ is het een groot feest, waarna zanger Janove Ottesen verkondigt “It’s my birthday!” en iedereen verzoekt met de paraplu’s te draaien tijdens de nummers. Het is bijna niet voor te stellen, maar het wordt zowaar een feestelijke gebeurtenis in de regen! Na een flink uptempo gipsynummer breekt het publiek spontaan in zang uit en zingt een verjaardagslied voor Janove, die duidelijk onder de indruk is. De show is enorm goed aangekleed, met mooi vuurwerk, veel interactie met het publiek en indrukwekkend slagwerk waarbij gitaristen Terje ‘Killmaster Kaizer’ en Geir ‘Killmaster Kaizer’ hun gitaren even laten voor wat ze zijn en zich uitleven op de op het podium opgestelde olievaten. Helaas houdt het na ‘Mr. Maestro’ - waarbij toetsenist Helge ‘Omen Kaizer’ plaatsneemt achter een accordeon - toch echt op en is het wachten op een volgend optreden in Nederland. (RH)
Koud, verkleumd en inmiddels aardig wankel van de oneven, blubberige grond. Hebben de bezoekers nog wel de energie om de heftige, rauwe beats en synthesizers van het Belgisch trio The Subs te kunnen weerstaan? Een dikke ‘ja’ is de respons. De 80’s electropunk die de heren ten gehore brengen, doen je trommelvliezen trillen en nodigen uit tot heftig dansen. Het blijft maar regenen, maar het kan de mensen niet deren. Inmiddels is een groot deel van het publiek vanwege de aanhoudende regen vertrokken, maar de mensen die er nog zijn, worden getrakteerd op een spectaculaire show met lazers, vette beats en een enthousiaste frontman Jeroen de Pessemier die uit solidariteit in de stromende regen op de catwalk staat en een fles met een goedje dat verdacht veel op wodka lijkt, het publiek in laat glijden. Nummers als ‘Fuck song’, ‘Bang, bang, bang’ (hulde voor de heerlijke opbouw in dit nummer), ‘Decontrol’ en ‘Fuck that shit’ de revue passeren. De mensen stampen erop los en kunnen de agressieve muziek prima versmaden. Ondanks dat de weergoden hun best hebben gedaan om de show te stoppen met hun hemelse vuurwerk, waren ze geen match voor het vuurwerk van The Subs. Een knallend einde waarbij de bezoekers met een nat pak tòch tevreden naar huis konden en Westerpop heeft laten zien niet terug te deinzen voor de regen. (RH)