Nadat een week eerder Schollenpop letterlijk en figuurlijk in het water viel, was Waterpop zaterdag 13 augustus eveneens het toneel van paraplu’s, blubber en bezoekers die elk kwartier de buienradar raadplegen. ’s Middags waren er onder andere optredens van Hooverphonic, Shaking Godspeed, Ralph de Jongh & Crazy Hearts en Flying Flapjacks.
De Belg Kapitein Winokio opent het festival voor de kleintjes, om een uurtje later het festival officieel te laten openen door de Naaldwijkse Flying Flapjacks. De band dankt het optreden op het festival aan het winnen van de bandcompetitie Waterproof 2011. Het viertal brengt een prettig in het gehoor liggende mix van indie-/garagerock die ondanks het vroege tijdstip goed aanslaat bij de paar honderd bezoekers die zich inmiddels op het veld ophouden. ‘Monster’, van de onlangs uitkomen naamloze ep van de band, is een fraai visitekaartje waarin de heren laten zien en horen wat ze in huis hebben. Als ze nog iets meer een eigen geluid ontwikkelen kunnen ze zich onderscheiden van de vele andere bands die in hetzelfde indierock vijvertje vissen. Terwijl het eigen promotieteam op het veld cd’s probeert te slijten, zorgt Flying Flapjacks er in ieder geval voor dat Waterpop een vliegende start maakt. (FV)
Het regent pijpenstelen, typisch weertje om naar een bluesrockband te kijken. Ralph de Jongh, door niemand minder dan Harry ‘Cuby’ Muskee ontdekt, staat met zijn Crazy Hearts op het podium. Onlangs heeft de band haar debuutplaat ‘More Than Words’ uitgebracht. Het optreden bij De Wereld Draait Door viel niet alleen op door hun muziek, maar ook omdat de zanger op klompen verscheen, waar hij het ritme van de muziek mee aan gaf. Ralph en zijn band zijn perfect op elkaar ingespeeld. Het geheel klinkt lekker rauw en eigenzinnig. De vergelijking is al vaker gemaakt, maar ook in het publiek hoor je klanken als “Hé de muziek en stem lijken wel op de Rolling Stones”. De blues/southern rock galmt de speakers uit met liedjes als: ‘Worrywise’, ‘Free’ en hun ode aan Cuby and the Blizzards ‘Harry’ naar hun ontdekker en voor de band waar ze ooit het voorprogramma hebben mogen verzorgen. Met afsluiter ‘More than words’ heeft vanmiddag het 5-tal Wateringen kennis laten maken met een soort blues, waar je niet meteen depressief van wordt. (AvE)
Candybar Planet komt uit Eindhoven en is bezig met een reeks reünieoptredens. Voor wie de stonerrockers tussen 1994 en 2002 heeft gemist, is het optreden op Waterpop een overtuigende kennismaking. Als een van de grondleggers van de zogenaamde Eindhoven Rockcity beweging (waar ook Peter Pan Speedrock en 7Zuma7 onder vallen) is het stevig planken zagen van dik hout. Fans van weleer heeft de band niet in Wateringen, waar het publiek vooral afwachtend op de band reageert. Een paar lokale punkers doen een aanzet tot het maken van een pit, maar na wat heen-en-weer gebeuk is de lol er vlug vanaf. Candybar Planet maakt gedegen stonerrock zoals het vijftien jaar geleden ook gemaakt werd, en komt daardoor weinig vernieuwend over zodat de aandacht al snel verslapt. (FV)
De mannen van Kensington zijn geen onbekenden meer in de vaderlandse clubscene. Ze draaien al een jaar of vijf mee en na wat bezettingswisselingen bracht de band in 2010 haar eerste album uit. Na de release van ‘Borders’ volgde een clubtour die het viertal onder andere langs Tivoli en Paradiso leidde. En vandaag staan ze op Waterpop. De emomeisjes staan al smachtend voor de hekken te wachten wanneer Kensington het podium beklimt. Voorzien van hippe hoofdband en dito skinny jeans doet de band haar ding. De mengeling van emo en britpop wordt opvallend strak gespeeld, maar is nergens echt spannend. Kensington lijkt te leiden aan het virus waar wel meer van dit soort bands aan leiden. Belangrijkste symptoom van dit virus is gebrek aan humor. Muziek kan heel serieus zijn, maar ondanks dat kan je best laten zien dat je plezier hebt in wat je doet. Daar ontbreekt het tijdens dit optreden een beetje aan. Heel even lijkt er een lachje door te breken wanneer de band de hamsterachtige wezens van Trio Hysterica uitnodigt op het podium, maar jammer genoeg worden die alweer heel snel door een overijverige roadie weggebonjourd. Een keurig optreden, maar ook niet meer dan dat. (MP)
Nadat de presentator het Belgische Hooverphonic aankondigt als “een dame uit België”, betreden de vijf heren van de band strak in pak het podium. Kersverse zangers Noémie Wolfs voegt zich even later bij hen voor een solide set veertigplusserspop. Met een van Portishead geleende melancholische ondertoon komt oud en nieuw werk voorbij, waarbij Wolfs prima in haar element is. Charmant en afstandelijk tegelijk heeft ze zich ook het oudere Hooverphonic werk eigen gemaakt, wat mooie versies van ‘Club Montepulciano’ en ‘2 Wicky’ oplevert. Gitarist Alex Callier maakt als de leukste Belg thuis als zoveelste vandaag de regen-op-waterpop grap, spreekt openlijk over kutweer en bazelt iets over een schoonzus uit Twente. De lolligheid past niet bij de serieuze mooie liedjesreputatie van de groep. Qua naamsbekendheid is Hooverphonic één van de headliners op de affiche van Waterpop en het is dan ook vreemd dat ze al zo vroeg geprogrammeerd staan. Een aanzienlijk deel van het publiek verlaat het festival direct nadat de laatste tonen zijn gespeeld. (FV)
In 2008 stond The Bloody Honkies nog op Waterpop. De band is inmiddels ter ziele en voormalig gitarist Wouter Kempkens heeft een andere band opgericht: Shaking Godspeed. Vorig jaar verscheen hun cd ‘Awe’ en samen met Maarten Rischen (drums) en Paul Diersen (toetsen/bas) timmert Wouter sinds 2009 aan de weg. Niet onverdienstelijk, recentelijk stonden ze als voorprogramma van Deep Purple in enkele Duitse steden en ook Sziget is niet ontkomen aan de psychedelische rock van het trio. De mannen uit de Achterhoek hebben bij de eerste klanken het publiek al op hun hand. De muziek klinkt niet gestileerd, soms zelfs meer als een probeersel, maar dat is tevens de kracht van de band, je waant je meteen in de jaren 70. Het drietal gaat volledig op in de muziek, maar er is ook interactie met het publiek. Frontman Wouter vraagt de “Waterpoppers” een aantal keer om te dansen, waar snel gehoor aan wordt gegeven. Na The Bloody Honkies wederom een optreden die in het geheugen van het publiek gegrift zal blijven staan. Nu maar hopen dat deze oergeluiden wat langer mee zullen gaan. (AvE)