De 34e editie van het gratis festival naast de molen van Wateringen kon ondanks het weer toch rekenen op een redelijk aantal bezoekers voor wie muziek en sfeer belangrijker zijn dan een nat pak. Als het aan het begin van de avond weer opklaart, ontaard Waterpop alsnog in een feestje met optredens van onder andere Fishbone en La Chiva Gantiva.
Terwijl om kwart voor zes de regen stopt, valt het optreden van Phantom Four & The Arguido in het water. Shaking Godspeed weet op het kleine podium aan de andere kant van het veld van geen ophouden en als Phantom Four eindelijk kan beginnen zit op het naastgelegen podium de drummer van Vanderbuyst alvast hardop te soundchecken. Maar de band rond surfgitarist Phantom Frank maakt zelf ook geen al te beste beurt. De samenwerking met The Arguido (Rudeboy, bekend van Urban Dance Squad en Junkie XL), werkt op de onlangs verschenen ep ‘The Obscure’ erg goed, maar op het podium staat er een ego teveel. The Arguido (Portugees voor hoofdverdachte) doet, tot het laatste nummer, waar hij goed in is: rappen, schreeuwen en springen. Het effect van een heftig zwetende Rudeboy onder de hete lampen werkt op de lachspieren: de damp slaat letterlijk van zijn kale hoofd en als hij dan ook nog meerdere malen uitglijdt op het natte podium en in de knoop komt te zitten met het microfoonsnoer is zijn optreden verworden tot vermakelijk slapstick. Dit alles speelt zich af aan de zijkant van het podium, terwijl Phantom Frank met zijn band op de andere helft van het podium de show probeert te stelen. Met een held als Rudeboy in de gelederen moet je als begeleidingsband een stapje terug doen. Bij afsluiter ‘Teenage kicks’ gaat het definitief mis: The Arguido moet gaan zingen. En dat is niet zijn sterkste punt. Als het publiek het overneemt verliest hij zichzelf in een melige lachbui en zelfs het stevig rockende refrein van de Undertones-klassieker kan het optreden dan niet meer vlot trekken. (FV)
Het Waterpopveld heeft vandaag nog niet zo vol gestaan. En dat is niet zo verwonderlijk. De mannen van Vanderbuyst openen de set meteen sterk met hun cover van UFO's ‘Rock bottom’. De 80ies hardrock gaat er bij de heavy metal liefhebbers in als koek. Het publiek wordt dan ook getrakteerd op een ware show met lange wapperende manen, bijpassende outfits en V-vormige gitaren. Vanderbuyst, opgericht in 2009, door Willem Vanderbuyst, vergezeld door drummer Barry van Esbroek en bassist/zanger Jochem Jonkman, beiden uit het Westland, gaat sindsdien als een speer. In 2010 kwam de plaat ‘Vanderbuyst’ uit en toerde ze onder andere met Saxon. Deze zomer spelen ze op tig festivals, maar tussendoor zal er hard gewerkt worden aan de volgende plaat die voor het einde van dit jaar in de planning staat. Met ‘December’, ‘Filthy love’, ‘Tiger’, ‘Steeling thunder’ en afsluiter ‘From pillar to post’ ragt het drietal de hardrock retestrak door de trommelvliezen. Metal van de bovenste plank, oldschool hardrock leeft. De band maakt hun goede live reputatie vanavond meer dan waar. (AvE)
De verwachtingen rondom de Jon Amor Bluesgroup zijn vandaag hooggespannen. De Britten spelen, zoals hun naam al zegt, de blues met een hoofdletter B. Dan verwacht je songs die door merg en been gaan, gezongen en gespeeld door oude mannen met doorleefde gezichten. Alleen werkt dat vandaag een beetje anders. Op het podium staan vier keurige Engelsmannen in colbertjes. Is dit nu de band waar door critici zo hoog over wordt opgegeven? Ja dus. Maar terecht. Met je ogen dicht waan je jezelf heel even in het zuiden van de VS waar tranentrekkers over onmogelijke liefdes, drankproblemen en andersoortige ellende door een rokerige club galmen. En toch is het anders, moderner. De invloeden van Muddy Waters en Howlin’ Wolf zijn goed te horen, maar er valt ook een vlaagje Black Keys te bespeuren. Nummers als ‘Angel in a black dress’ (voor alle Wateringse dames in zwarte jurkjes) en ‘Repeat offender’ vallen goed in de smaak. Dit Waterpopoptreden had best nog wat langer mogen duren. (MP)
De festivalkrant kondigt aan dat de wijzen uit het zuiden komen. Waterpop had dit jaar kennelijk behoefte aan een hoop wijsheid. Een aanzienlijk deel van de line-up bestaat namelijk uit onze zuiderburen. Na Hooverphonic maakt de tweede Belgische band van vandaag haar opwachting. Op het eerste gezicht is Balthazar een zooitje ongeregeld. Het podium wordt bevolkt door wat slungelige studentikoze types met bas en gitaar, een schattig meisje met een viool en een drummer die in geen enkel hokje lijkt te passen. Qua geluid is deze wonderlijke mengelmoes echter opvallend goed op elkaar ingespeeld. Ze weten het publiek op te zwepen met nummers die je in eerste instantie doen denken dat je ze al eerder hebt gehoord, om er dan later achter te komen dat het toch weer een mooie nieuwe ontdekking is. Mysterieuze klanken worden afgewisseld met mooie koortjes (horen we daar wat Mamas & The Papas terug in ‘Blues for Rosanna’?) en de band switcht schijnbaar moeiteloos van dansbaar naar mellow. Met ‘Blood like wine’ sluiten de Belgen hun optreden af en terwijl een deel van het publiek gretig de glazen heft en het donkerder wordt boven het Hofpark (‘raise your glass to the nighttime’) schuift een groot deel veel te vroeg door naar het volgende podium voor de volgende act. (MP)
Fishbone is opgericht in 1979, maar in de 80ies brak de band pas echt door. Ze waren uniek in die tijd, een compleet zwarte band met gitaren die een mix van punkrock, ska, reggae en hiphop brachten. In die tijdsspan dan ook vergelijkbaar met Living Colour, alleen is Fishbone net wat rauwer. De tig-koppige band stond zelfs in 1992 op Parkpop. Met “Fishbone came to party” wordt er naar het publiek, wat in groten getale aanwezig is, geschreeuwd en zonder ook maar één noot gespeeld te hebben is de sfeer gezet. Het podium staat stampvol met muzikanten. Die op de zompige grond van Wateringen een soort van zomerse sfeer weet te brengen. Het publiek wordt door middel van meezingkoren actief deelgenoot van wat er op het podium gebeurt en dit pakt positief uit voor zowel de band als het publiek. Met ‘Suffering’, een door hen zelf als “nummer speciaal voor fat girls” aangekondigd ‘Cholly’, ‘Everyday Sunshine’ en afsluiter ‘Party at Ground Zero’ laat Fishbone zien dat ze het kunstje niet verleerd zijn. Het is natuurlijk wel jaren later, waardoor het minder rauw maar zeker niet slechter is. (AvE)
De zanger van La Chiva Gantiva wint tijdens deze waterige Waterpopeditie met grote voorsprong op de rest de prijs voor het meest originele hoofddeksel. Getooid met een knalroze flamingomuts knalt hij vanaf de eerste seconde van zijn optreden al zijn energie van het podium af. Wie dacht dat Westlandse heupen vastgeroest zaten heeft het goed mis. Niemand kan stil blijven staan op de muziek van deze Belgische- (ja, alweer), Colombiaanse -, Chileense band. In no time weten ze met hun opzwepende en funky wereldmuziek iedereen aan het dansen te krijgen. Dat het vocaal niet altijd even zuiver is weet zanger Rafael Espinel met zijn explosieve podiumpersoonlijkheid ruimschoots te compenseren. Ook de rest van de band komt aan bod. Blazers springen naar voor en oprichtster en naamgeefster Natalia Gantiva perst als een soort Sheila E. het ene swingende ritme na het andere uit haar drumstokjes. Met dit zonnige optreden is iedereen al het water dat vandaag naar beneden is gevallen snel vergeten. (MP)