Zaterdag 30 juli was het weer zo ver. Alweer de 5e editie van Jam de la Crème. Ook dit jaar waren er weer veel artiesten uitgerukt voor de grootste jamsessie van Nederland. Zo stonden onder andere bandleden van Relax, Bazzookas, Caro Emerald, Splendid, Kern Koppen en Di-rect samen op het podium. Naast de jamsessies waren er optredens van Moore, Schradinova, Knalpot en Bombay Show Pig.

Strandtent Buiten op het strand van Scheveningen is de plek waar het allemaal gebeurt. Voor het eerst in de geschiedenis van Jam de la Crème is er een tweede podium. Aan beide kanten van de strandtent is een grote tent neergezet, de een met de naam Bandstage en de ander Sessiestage. In het begin is het een nogal heen en weer geloop tussen de twee podia, want de sessies en de bandoptredens wisselen elkaar af. Later spelen sessies en bands door elkaar heen, waarschijnlijk om de enorme toeloop van bezoekers beter te spreiden en om de hoeveelheid muzikanten die nog niet hebben gejamd, toch de kans te geven. Naast de twee podia kan het publiek buiten kunstenaars bewonderen die live een kunstwerk maken.

Bandstage
Energie, heel veel energie! Dat is het typerende voor Moore. Vooral gitarist Niels maakt goed gebruik van het podium. Maar de jongens zijn tenslotte ook nog erg jong. Ondanks dat ze nog zo jong zijn, staan ze er als doorgewinterde rocksterren. De band heeft zelfs een eigen roadie. Niemand minder dan Quinten van All Missing Pieces neemt zijn werk heel serieus. Hij rent zo nu en dan over het podium heen en weer om wat snoeren goed te leggen en zanger Bas een andere gitaar aan te geven. Bij de toegift speelt Quinten ook nog even mee. Vooraan het podium gaan de trotse moeders helemaal los. “Ik heb de helft van die band gebaard!”, aldus de moeder van Bas en Timo.

Het tweede optreden is in handen van de nieuwe band Schradinova rondom zangeres Janne Schra. Voorheen zong ze in de in 2010 gestopte band Room Eleven. Janne is een zeer charmante verschijning. Met haar glittervestje en cowboylaarzen huppelt ze giechelend tussen haar bandleden heen en weer. Janne lijkt zich maar al te bewust van haar charme. Zo vraagt ze het publiek voor aanvang van het nummer ‘Take off’ ondeugend: “Wie is er bevoegd om te fouilleren?” De zaal gaat niet echt in op haar opmerkingen en vragen, maar geniet wel van de jazzy liedjes van de band. Gitarist Stef is een echte diehard en staat direct na het optreden alweer mee te jammen in de andere tent. Een gastoptreden is weggelegd voor trompettist Diederik Rijpstra; hij speelt maar liefst drie nummers mee die hij tijdens de optredens achter de schermen nog heeft ingestudeerd.

Knalpot is ook vandaag weer zonder oordoppen niet te doen. Niet omdat de experimentele muziek niet goed is, maar omdat het geluid abnormaal hard staat. Raphaël Vanoli en Gerri Jäger hebben beiden een grote paarse zonneklep op en bouwen een enorme muur van geluid door middel van de vele pedalen en andere elektronische snufjes. Het stevige drumwerk roept bewondering op bij andere drummers die vooraan staan te genieten. Tijdens het optreden klimt ook hier gitarist Stef van Es (Schradinova) het podium op om mee te spelen. Niet iedereen trekt de experimentele klanken van Knalpot en zoekt heil bij de sessies.

Gedurende alle optredens is het geluid op de Bandstage niet denderend, maar met name bij Bombay Show Pig is dit opvallend. Drumster Linda, die overigens weer buitengewoon goed speelt, is goed te horen, maar de rest hangt er een beetje als een ruis omheen. Jammer, want hierdoor komen de nieuwe nummers niet helemaal tot hun recht. Voorin de zaal lijkt het publiek hier echter geen last van te hebben. Er wordt flink gepogood en een enkeling brengt het er niet zonder verwondingen vanaf.

Sessiestage
Jammen is moeilijker dan het lijkt. Dat blijkt wel uit de weinig fantasierijke geluiden die er zo nu en dan klinken. Het ene na het andere cliché komt voorbij. Niet alleen de (bas)gitaristen maken zich schuldig aan standaardrifjes. Ook de zangers hebben vaak niet meer te bieden dan eenvoudige zanglijnen. Zo vliegen de joohooo’s, yeah’s en come on’s je om de oren. Daarnaast is het vaak meer schreeuwen dan zingen. Opvallend is dat de muzikanten vanuit allerlei muziekstromingen komen, maar dat het allemaal voornamelijk één kant op gaat: rock. Sommige sessies komen uit de verf, andere niet.

Aan het begin van de avond is het nogal chaos bij het samenbrengen van de muzikanten, maar wat wil je met zo’n aantal deelnemers (maar liefst 100 artiesten). Naarmate de avond vordert, worden de jamsessies beter. Hoe meer de tent volloopt, hoe leuker de jamsessies lijken te worden. Bij de eerste jamsessie is de tent nog half leeg en staan de muzikanten wat terughoudend en verlegen op het podium. Bij de laatste jamsessies staat de tent propvol publiek en durven de muzikanten zich steeds meer te geven. Onder leiding van de broertjes Van der Steen (Kern Koppen) begint het feest. Maar pas als alle leden van The Deaf op het podium staan in een samenstelling later, gaat het echt helemaal los. Inclusief crowdsurfen en een flinke pit. Hier en daar verdwijnt er iemand ondersteboven tussen het publiek. Gelukkig biedt het zand een zachte landing. Tijdens deze geslaagde sessie laat gitarist Wieger (van Caro Emerald) een hele andere kant van zichzelf zien.

Het is mooi om te zien hoeveel muzikanten er zijn samengekomen. Leden van onder andere Splendid, Di-rect, Bazzookas (Bazz op sax en twaalfjarig zoontje Zep op drums), State of Monc, Rina Mushonga, Rät en FrikK, Candy Dulfer, Relax en zelfs drie hier toerende Brazilianen van Caixa Cubo uit Sao Paulo mengen zich met elkaar. Tijdens de jamsessies staat het achter het podium helemaal vol met bandleden die niet kunnen wachten om ook de planken te beklimmen. “Jam de la Crème is het enige festival met meer muzikanten dan publiek. Volgend jaar doen we een podium tot de helft van de tent. Minder publiek en nog meer muzikanten!,” grapt presentator Steven van Lummel tussen de sessies door.

Reacties
Bezoeker Frans Snijder is dit jaar voor de tweede keer op Jam de la Crème. “Het is uitgebreid, er is een tweede podium bijgekomen. Dat biedt veel meer lucht. Je moet wel meer heen en weer lopen, maar dat bevalt mij wel. Ook is er meer ruimte op het podium om op te spelen. De jamsessies zelf zijn heel divers. De ene keer lukt het wel, de andere keer mislukt onwijs en dat merk je ook aan het publiek.

Radiopresentator Justin Verkijk kondigt vandaag de bands aan op de bandstage, het is voor hem het tweede jaar dat hij erbij is. “Het is nu vijf voor half twaalf en het is nu al net zo goed als vorig jaar en ik denk dat het alleen maar beter kan worden. Het toffe aan Jam de la Crème is dat er zo verschrikkelijk veel muzikanten aan meedoen.”

Bezoeker Igor List, in het dagelijks leven werkzaam bij de Buma/Stemra vindt het tot nu toe een mooi feest. “Ik verheug me op de jamsessies. Via mijn werk geef ik veel advies aan componisten en tekstschrijvers over auteursrechten en over hoe ze geld kunnen verdienen met hun  muziek. Op Jam de la Crème ga ik er niet heel actief achteraan, maar ik ken wel een paar mensen die hier spelen en als ik die tegenkom, vind ik het wel leuk om ze even te spreken. Straks wil ik zeker Bombay Show Pig zien, want die vind ik wel heel erg goed.”

Zangeres Janne Schra (Schradinova): “We mogen 40 minuten spelen, dat is eigenlijk veel te kort voor ons. Dan ben je niet helemaal door je adrenaline heen, waardoor ik nu denk ik last heb van adrenaline. Verder vind ik de sfeer hier heel erg leuk, vooral veel knappe Hagenezen. Ik had eigenlijk verwacht dat het een beetje dood zou zijn, omdat het rotweer is. Maar het is heel erg gezellig hier. Misschien ga ik meedoen met de jamsessies, maar ik ben niet per sé een jamkoningin, dat had ik meer toen ik nog geen band had. Veel liever speel ik eigen liedjes met de band. Jammen kan wel iets moois opleveren, maar dan moet je in een bepaalde staat zijn. Ik heb een keer met Kyteman meegedaan op Oerol, dat was heel erg bijzonder. Ik mocht beginnen en had iets Arabisch ingezet; dat hadden zij weer helemaal nooit zo gedaan. Verder zijn we 2 december ook in Den Haag, want dan spelen we in het Paard.”

Eelco van Proosdij, vocalist in Rät & FrikK jamt vanavond mee op Jam de la Crème. “Wanneer, waar, hoe en met wie weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat het supervet wordt, want dat is het elk jaar. Het leuke is dat je nieuwe muzikanten leert kennen en je met ze te maken krijgt, terwijl dat normaal niet gebeurt. En op deze manier komen wel hele vette dingen uit. Met mijn eigen act houden we er sowieso al van om met veel muzikanten samen te werken, dus wie weet komen er nieuwe samenwerkingen bij. Ik heb nog niemand op het oog, maar er lopen genoeg toffe muzikanten rond, dus ik weet zeker dat dat goed komt.”

Bobby Borsboom is aan het schilderen op het festival. “De sfeer is goed en gezellig, iedereen is lief voor elkaar. Qua muziek is het heel gevarieerd en dat is juist het toffe hieraan. Je hebt jong en oud door elkaar, iedereen komt z’n eigen ding doen. Straks even een pauze nemen om rond te lopen, muziek hoort ook bij het maken van kunst. Normaal gesproken maak ik tekeningen alleen voor mezelf, hier is het even wennen. Ik ben bezig, terwijl mensen toekijken.”

Ook kunstenares Annabel Kanaar is lekker aan het schilderen. “Dit jaar heeft Jam de la Crème verschillende kunstvormen bij elkaar gezet. Vorig jaar was het street art. Ik ben bezig met beeldende kunst, een drieluik maken. Als ik klaar ben, ga ik muziek kijken. Daar kom ik ook eigenlijk voor. Jammen vind ik erg knap, het elkaar aanvoelen en daarop inspelen, vrij impulsief. Als kunstenaar ben ik meer egocentrisch bezig, ik praat wel met de mensen naast me. Maar omdat iedereen bezig is, creëert het wel een gemeenschappelijk iets. Het was eng om live te painten. Ik heb gedaan wat ik thuis ook gewoon doe, alleen nu is het met een paar duizend man erbij.”

Een van de organisatoren, Mink Pinster, is de hele avond al druk in de weer. Nu valt hij even in achter de kassa. “Al vroeg op de avond zag ik al zoveel kwaliteit, daardoor is het voor mij al helemaal goed. Het is voornamelijk veel rondrennen en af en toe pik ik er wat van mee. Qua bezoekers mag ik niet klagen, ik ben heel blij dat er zoveel toestroom is. Iedere keer ben je zo zenuwachtig of het echt gaat gebeuren. Halverwege de avond is het nog niet uitverkocht, maar we streven er wel naar. Wat betreft de twee tenten, is er nu veel minder pauze en dat gaat wel goed.”

Sessieleider Vince van Reeken is tevreden. “Tot nu toe gaat het zoals we verwacht hadden, namelijk dat niemand een idee zou hebben van hoe het zou gaan, omdat het dit keer veel groter is dan normaal. Alles wat chaotisch begon, kreeg uiteindelijk rechte lijnen en vier banen en daar zijn we met z’n allen zeer blij om. Voorheen was ik sessieleider in mijn eentje en dat was echt stressen, in de menigte aan het rennen om muzikanten bij elkaar te verzamelen. Je weet hoe muzikanten zijn, die gaan altijd eerst naar het bier toe en daarna denken ze ineens ‘o ja, ik moet ook nog spelen’. Maar dit keer doe ik het samen met Remco Visker, we kunnen samen de taken verdelen en nu heb ik het een stuk chiller dan vorige keren.”