In Japan liggen de fans aan zijn voeten en ook elders op de wereld heeft de Haagse Wouter Hamel inmiddels veel waardering geoogst. Na een succesvolle tour die hem in allerlei uithoeken van Europa en Azië heeft gebracht, is de singer-songwriter weer terug in de Lage Landen. In Brussel is Hamel momenteel bezig met een nieuw album dat in augustus in de winkels zou moeten liggen. Zijn nieuwe nummers test hij de komende tijd uit tijdens een mini club tour. Zaterdag 9 april mocht het Haagse publiek in het Paard van Troje haar oordeel vellen.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Blistered. Dit duo bestaat uit Hamels eigen percussionist Gijs Anders van Stralen en gitarist Bobby Ruijgrok. Met hun laidback Americana-muziek brengen ze het publiek in een relaxte stemming. Het is knap hoe ze met alleen een gitaar en percussie onmiddellijk de toon weten te zetten.
Onder luid applaus maakt Hamel samen met zijn band vervolgens zijn opwachting op het podium. Als snel blijkt dat het zestal niet alleen nieuwe nummers gaat spelen vanavond. Zo komt bijvoorbeeld al vrij snel ‘One more time on the merrygoround’ met een weergaloze banjosolo van Rory Ronde voorbij. Het publiek slikt alles als zoete koek. Het nieuwe poppy liefdesliedje ‘Finally getting closer’ doet niet onder voor het oude en wat meer jazzy ‘Once in a lifetime’. Hoogtepunt uit de set die Hamel vanavond speelt is toch wel ‘The origin of love’ afkomstig uit de film/musical ‘Hedwig and the angry inch’. Als een volleerd verhalenverteller sleept de zanger zowel met zijn stem als zijn gezichtsuitdrukkingen de hele zaal mee met het verhaal over de oorsprong van de liefde. Dit nummer wordt direct gevolgd door de meezinger ‘In between’, volgens Hamel het meest sletterige nummer dat hij ooit heeft geschreven.
Zittend op de piano brengt Hamel ‘Toulouse’. Een nummer dat hij in Parijs heeft geschreven. Je waant je direct op een terras aan de oevers van de Seine. En dan is het tijd voor het finalestuk, ‘See you once again’. Hamel en zijn bandleden hebben voor de gelegenheid allemaal een snaarinstrument gepakt en voeren langzaam het tempo op. Rasentertainer Hamel laat ze zaal meezingen en zelfs de emopubers, die eerder die avond het optreden van MakeBelieve in de kleine zaal bijwoonden, kunnen het niet laten om met de rest van het publiek mee te dansen.
De nieuwe nummers klinken alsof Hamel ze al jaren speelt en de oude nummers hebben nog nooit zo lekker geklonken. Wat opvalt, is dat bij de nieuwe nummers het jazzy geluid een beetje ontbreekt. Het is allemaal wat commerciëler en meer poppy geworden. Op zich geen probleem. Hamel zal hiermee een nieuwe markt aan kunnen boren, maar of hij daarmee de jazzliefhebbers zal behouden is nog maar de vraag.