Het Hofkwartier is dé locatie voor bluesmuziek en ouderwetse rock ’n roll klanken. Donderdagavond is het vaste prik in Lokaal Vredebreuk en sinds enige tijd is er om de week ook een bluesfeestje in ‘t Hoekpandje. Op de zomerse Eerste Paasdag, zondag 24 april, was het de eer aan het trio The Weepers.
Klokslag vier uur zit John Burki al in de starthouding. Hij vraagt de andere bandleden op het podium om de eerste set te beginnen. Ontspannen zet het drietal ‘The wee wee hours’ in. De toon is gelijk gezet voor deze middag. Slechts een handjevol mensen zit binnen aan de bar en slaat de muzikale kunsten van Burki en de zijne gaande. De rest zit buiten op het terras tevreden aan een sigaret, of aan het bier. Laten we eerlijk zijn; wanneer komt het voor dat het met Pasen zó zomers is. Rond dit tijdstip is het voor de zonaanbidders simpelweg te lekker om binnen te zitten.
De eerste set is geheel aangepast aan de weersomstandigheden. Lekker terughoudend en het wat uptempo repertoire komt pas later. ‘We’re gonna ball tonight’, ‘ Let it roll (Baby what you want me to do)’ en ‘Lawdy Miss Clawdy’ is een greep voor dit middaguur. Het vocale timbre van John Burki doet denken aan de vroegere Eric Clapton. Voor de buitenwacht komt deze achtergrondmuziek over als een bluesplaat van Mister Slowhand.
Als de tweede set in volle gang is, loopt ‘t Hoekpandje wat voller. Bassist Leo van der Helm spint er garen bij. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin en krijgt met zijn vrolijke basspel wat meer ruimte. Tussen de nummers door heeft de band veel interactie met publiek. Soms roept er iemand wat, waarop John of Leo volop de draak steken. Terwijl The Weepers het publiek vermaakt met nummers als ‘Money on my back’, ‘Stray cats strut’ en ‘Gamble I gamble’ staat Paul Bogaard, muziekprogrammeur van deze locatie, trots buiten een biertje te drinken. “Ongeveer een jaar geleden zijn we hier begonnen met live muziek. Mensen zeiden tegen me dat ze zich verveelden op zondagmiddag. Er was niet veel te doen. Wij zijn toen begonnen om, om de veertien dagen, hier blues neer te zetten. Het is nu dat er in de maand twee keer op zaterdagavond en twee keer op zondagmiddag blues is. Vandaag is het wat rustiger vanwege Pasen en het mooie weer. Doorgaans zit het café vol met zo’n zestig man. We hebben een mooi podium en alle backline is aanwezig. Ook een mooi doek, dat oogt professioneel. Dit is gesponsord door een biermerk.”
Bogaard is zelf ook muzikant en speelt in bands als The Scandals. Hij heeft een enorm netwerk dat hij prima kan gebruiken. “Ik ken heel veel muzikanten en vanaf september willen we drie zondagen blues neerzetten. De vierde willen we ons richten op rockabilly. Voor deze groep is er niets in de regio. Mensen moeten helemaal naar Eindhoven hiervoor. Vandaar deze keuze en het bluespubliek is vaak ook liefhebber van rockabilly. Ik wil beginnen met The Alley Cats (bekende Haagse rockabilly band) neer te zetten.”
Bij de derde en laatste set gaan, zoals gebruikelijk bij The Weepers, de remmen los. In dik een jaar tijd is deze samenstelling goed op elkaar ingespeeld. John Burki hoeft maar af te tellen of de toonsoort te noemen en Leo en drummer Frido Fraterman volgen met de ogen dicht. Het is buiten wat frisser geworden en dat pakt voor de band goed uit. Het is drukker en een enkele dame begint spontaan te dansen. ‘Glamour girl’, ‘Flip, flop and fly’ en de Clapton-evergreen ‘Further on, on the road’ worden uit volle borst meegezongen. Paul Bogaard mag ook even het podium delen en staat zijn mannetje in ‘Matchbox’.
The Weepers vlammen zo de finale in. Burki toont zijn kwaliteiten als entertainer door de volumeknop terug te draaien en het café in te lopen. Met ’30 days’ en ‘Great balls of fire’ is dit bescheiden feestje ten einde. De elektronische jukebox gaat weer aan en tevreden gezichten is het gevolg. Ondertussen is het etenstijd en zit misschien moeders de vrouw te wachten met de piepers, dus wordt de weg naar huis ingezet. Tenslotte is er Studio Sport op tv.