De in Chili woonachtende Duitse muzikant en producent Uwe Schmidt is een druk baasje. In de afgelopen twintig jaar maakte hij de meest uiteenlopende elektronische muziek onder de meest uiteenlopende namen. Op Wikipedia alleen al staan er 65 opgesomd, maar volgens Uwe is zijn Wikipedia pagina 'pretty crappy'. Schmidt was in Den Haag om als Atom en Señor Coconut op te treden tijdens het TodaysArt festival. 3VOOR12 Den Haag sprak met hem.
"Als ik met een idee rondloop of ik maakt iets nieuws, dan sla ik dat mentaal op in een doosje en plak er een labeltje met een naam op. Zo ontstaan al die verschillende namen, maar het zijn geen aliassen", legt Uwe Schmidt (42) halverwege zijn transformatie tot orkestleider Señor Coconut uit. "Soms worden die ideeën uiteindelijk songs, of een heel album, of zoals in het geval van Coconut een heel orkest, maar soms gebeurt er ook helemaal niets mee. Het is een methode, geen concept." De levensduur van de gelabelde ideeën is beperkt: "Als ik iets heb gemaakt luister ik er hoogstens nog een paar dagen naar, op verschillende niveaus: technisch, neutraal en om van te genieten. Als ik er niet direct iets mee kan gaat het in een doosje en het kan wel tien jaar duren voor ik er weer naar luister."
Schmidt groeit op in Frankfurt en raakt al op jonge leeftijd geïnteresseerd in elektronische muziek. "Ik was een jaar of elf en luisterde radio, maakte bandjes met muziek, zoals iedereen dat deed en we hadden een drumstel in de kelder staan waar ik op oefende. Eind jaren '70 kwam de new wave op, en daar luisterde ik veel naar. Bands als Depeche Mode en Ultravox, mainstream elektronische muziek met een duidelijke muzikale en visuele stijl. Op een dag ontdekte ik de drumcomputer en realiseerde me dat zo'n machine veel strakker drumde dan ik ooit zou kunnen."
De snaredrum in New Order's ‘Blue Monday’ geeft de doorslag en het drumstel wordt ingeruild voor een drumcomputer. In 1985 verandert Uwe van school en komt in een andere vriendenkring terecht: "Opeens zat ik tussen linkse, progressieve mensen die luisterden naar elektronische underground muziek van Throbbing Gristle, Joy Division en Chris & Cosey en ik besefte dat er een compleet ander muzikaal universum bestond. Ik ging Electronic Body Music (EBM) maken en dark wave. Een vriend van mij had een 4-track recorder, iemand anders een synthesizer. Niemand had geld, maar we hadden dezelfde interesse dus we gingen bij elkaar zitten met onze apparatuur en muziek maken. Rond '87 brachten we als Lassique Bendthaus onze eerste cassette uit en we verkochten een paar honderd exemplaren. Ik verkocht toen net zoveel tapes als ik tegenwoordig cd’s verkoop.”
In dezelfde periode evolueren house en acid tot techno: "In de jaren '80 had elektronische muziek een betekenis, het ging over de golf oorlog en dat soort zware thema's, maar toen het techno werd verdween dat. Het werd individualistischer. Jij, je drugs en je muziek. De thematiek werd lichter, de muziek eentoniger. Ik kwam in contact met de Berlijnse labels en bracht begin jaren '90 een reeks maxi-singles uit. Ik reisde als Atom Heart met mijn drumcomputer de hele wereld rond om op te treden. In 1994 stierf techno. De scene vernieuwde zich niet meer, iedereen bleef doen wat allang gedaan was. Ik was altijd bezig met nieuwe dingen en opeens stagneerde alles om mij heen."
Uwe pakte zijn drumcomputer en floppy's in, stopte ze in een kast en gaat iets anders doen. Het resultaat is het album ‘Gran Baile Con...’ wat onder de naam Señor Coconut wordt uitgebracht. De plaat bevat een mix van Latijns-Amerikaanse ritmes met elektronica en is volledig uit samples opgebouwd. Hij verhuist naar Chili en maakt een tweede album, ‘El Baile Alemén’, waarvoor hij negen covers van Kraftwerk opneemt in dezelfde Latin-elektro stijl. Het album is een succes en zijn platenlabel vraagt hem zijn drumcomputer weer tevoorschijn te halen en te gaan touren, maar Uwe heeft andere plannen: "No way. Ik had zeven jaar in mijn eentje opgetreden en dat is best saai. Iedereen deed het in die tijd, één persoon met een backing tape. Ik wilde iets nieuws doen en met acht man op het podium Coconut tot leven wekken. En dat is wat ik de afgelopen tien jaar heb gedaan.” De laatste jaren doet Uwe naast de shows met Señor Coconut ook weer solo optredens. "Ik wil ook wel weer eens spelen zonder rekening te hoeven houden met tien andere mensen. Ik heb de drumcomputer weer uit de kast gehaald en daar treed ik nu ook weer mee op, als Atom."
Muzikaal lijken Atom en Señor Coconut ver uit elkaar te liggen, maar dat is een kwestie van definitie, vindt Schmidt: "Sommige journalisten vragen me wel eens naar de toekomst van elektronische muziek, maar dat slaat nergens op. Alles is elektronische muziek tegenwoordig, of je nou schlagers hoort of hiphop of Madonna, het komt allemaal uit doosjes. Lady Gaga is de toekomst van de elektronische muziek! Vooral de techno jongens denken nog altijd heel innovatief bezig te zijn, maar het is de standaard geworden. Vergeet het labeltje en houd je bezig met creatie en vernieuwing. Op TodaysArt zag ik Carsten Nicolai (Alva Noto) en Olaf Bender (Byetone), die zijn met interessante dingen bezig die je geen techno meer kunt noemen, het is meer Industrial wat ze doen."
Niet alleen de definitie van elektronische muziek verandert, ook de manier waarop met muziek wordt omgegaan: "Muziek zoals we dat altijd gekend hebben is aan het verdwijnen. De verschijningsvormen althans. Een paar jaar geleden belde een vriend me op en hij beklaagde zich erover dat niemand zijn albums meer kocht. We kwamen er achter dat het ook niet meer zo werkt. Al die formaten, albums, singeltjes, dat is voorbij. Je kunt een album maken, maar het kan bijna niemand wat schelen. De meeste denken 'dit vind ik niks, dit ook niet, en dit wel, dus die steel ik even'. Je kunt als artiest dan gaan klagen en wachten tot iemand met een oplossing komt, maar die komt niet. Ik vind het juist heel bevrijdend en zie het van de positieve kant: ik hoef me niet aan de formats te houden en kan een stuk van 3 seconden uitbrengen of van een uur. Ik zet het op iTunes en wie het wil hebben kan het kopen. Dat is de houding die wij muzikanten moeten hebben. Niemand kan voorspellen wat er gaat gebeuren, dus we moeten gewoon doorgaan met maken, niet met vragen. Media, labels en distributeurs hadden nooit interesse gehad in muzikanten, maar nu vragen zij ons wat er staat te gebeuren, wat hip is en wat er aan gaat komen. Maar muziek ontstaat op het moment, of is de projectie van jezelf op een bepaald moment en daar draait het om."