Op 28 oktober opende de Britse band Level 42 haar '30th anniversary tour' langs Nederlandse clubzalen met een optreden in het Paard van Troje in Den Haag. De pop/jazz/funkformatie levert precies waar het publiek voor is gekomen: anderhalf uur lang hits uit de jaren '80, exact gespeeld zoals het toen ook klonk. Niets meer en niets minder.
Dertig jaar Level 42 is reden voor een feestje. Dat de band er halverwege de jaren '90 voor bijna tien jaar de brui aan gaf, wordt in de telling gemakshalve vergeten, want het draait vanavond enkel om de succesperiode 1981-1986. In die tijd scoorde de band rondom bassist Mark King en toetsenist Mike Lindup een flinke knuist vol hits en ontwikkelde het gezelschap zich van instrumentale jazz-fusion band tot Top 40 hitmachine. Ondanks de stevige ticketprijs van 35 euro is het Paard van Troje tot en met het bovenste balkon goed gevuld als stipt half negen Mark King, met in zijn gevolg de rest van de band, het podium betreedt. King, van oorsprong drummer, heeft zich als zingende bassist tot boegbeeld van de groep ontwikkeld en zijn 'slap and pop' stijl van bassen is het handelsmerk van de band geworden. Om dit nog maar eens te accentueren is de rechterduim van King in een fluorescerend bandje gewikkeld en zijn de fretmarkers (stippen) op de hals van zijn bas van LED verlichting voorzien.
Kauwgum kauwend stelt King na opener 'Hot water' het publiek gerust: "we will only play old songs tonight." Een zucht van verlichting door de zaal - geen geforceerde pogingen een nieuw album aan de man te brengen. Level 42 gaat verder met 'World machine'. King doet tussendoor een drumsolo en loopt af en toe even naar achteren om een teug te nemen uit een op mondhoogte vastgetapede bidon. Mike Lindup zingt van achter zijn keyboards perfect zijn zangpartijen en waar verwacht vult saxofonist Sean Freeman muzikale leegtes op met funky uithalen en jazzy solo's. Tijdens 'Running in the family' rolt er een zeil achter de band omlaag met daarop afbeeldingen van alle platenhoezen. Mark wijst de oudste aan en vertelt dat ze toen alleen instrumentale nummers maakten en ze er daar nu een van gaan doen: '43'. Ook dit relatief onbekende nummer wordt exact gespeeld zoals het op het album staat, inclusief de percussiesolo halverwege.
Mark's rechterduim stuitert het hele concert vrolijk over de snaren en gaat af en toe de lucht in richting fans op het balkon en in de zaal. "Howya-all doin'?", knauwt King tussen de nummers door. Na een uurtje Level 42 is het eigenlijk wel genoeg geweest, maar we missen nog 'The sun goes down', 'Lessons in love' en 'Chinese way', dus we zijn er nog niet. Level 42 is anno 2010 een zielloze jukebox die precies levert waar het publiek voor komt, maar waar alle spontaniteit is ingeruild voor het systematisch afwerken van de 'to do'-lijst. Geen snaaraanslag is spontaan, geen stukje harmonische zang vliegt uit de maat. De enige verrassing is dat het meest opzwepende nummer van de band, 'The chant has begun', niet gespeeld wordt. Na vijf kwartier is het tijd voor de toegift, waarbij de heren niet eens meer de moeite neemt tussendoor het podium te verlaten. Lindup neemt na afloop uitgebreid de tijd om handjes te schudden. Na 30 jaar is het mooi geweest: Level 42, game over.