De zesde dag van de Haagse PopWeek was gecentreerd in het Haagse Hofkwartier, waar de locaties Oude Mol, Lokaal Vredebreuk en Cremers (330live) meededen. Hier stonden vooral singer-songwriters (met of zonder band) op het programma, waaronder Capisce?, Femke Japing en Naked. Project D zorgde daarentegen voor een flinke dosis rock op de dinsdagavond.
Een akoestisch trio in een uitgestorven Lokaal Vredebreuk; als dat maar goed gaat. Capisce? vangt aan met een rustig nummer, waarbij zanger/gitarist Matto Kranenburg opmerkt: “Ik denk, we gooien er gelijk maar een knaller in.” Het tweede nummer knalt echter wél, waarbij de samenzang tussen Matto en zangeres Kim van Rooijen goed uit de verf komt. Na een kwartier spelen komen er eindelijk wat bezoekers opdagen. De muziek doet denken aan de akoestische sessies van Page & Plant en houdt de aandacht van het publiek vast ondanks de summiere instrumentale begeleiding door Matto en Richie Bleijenberg (cajon). Bij ‘Emergency’ luistert iedereen aandachtig; er wordt geen woord gesproken. “Wat een mooie stilte, misschien kunnen jullie meeklappen”, aldus Kim, waarna het nummer ‘Fuck you’ wordt ingezet. Het is een wat vreemde gewaarwording; datzelfde lieftallige hippiemeisje dat net nog iedereen stil heeft gekregen, gooit er nu een stuk of twaalf ‘Fuck you’s’ doorheen. Het is een goede tactiek om het publiek weer uit haar stilte te trekken. Helaas volgt niet lang daarna het einde. Een akoestisch trio in een uiteindelijk toch nog redelijk gevuld Lokaal; een lekkere combinatie. (RH)
De Oude Mol staat bomvol wanneer Hanae het podium bestijgt. Dat is dan ook niet moeilijk; zelfs met veertig man in de zaal is het lastig om je as draaien om de reacties van de luisteraars te peilen. Er is een hoop bestemmingspubliek: vrienden, schoolgenoten, familie. De zaal valt dan ook opvallend abrupt stil wanneer Hanae aftrapt. Haar opvallende stem en verschijning trekken direct de aandacht. Helaas beklijven haar songs niet en lijkt de hele set een heel lang nummer. Het meest kenmerkende nummer is eigenlijk de song die ze afgelopen week nog geschreven heeft. Dat haar gitaarspel niet fantastisch is, deert niet. Haar stijl is zo charismatisch dat haar performance toch overeind blijft staan. Zo nu en dan doet Hanae zelfs denken aan een jonge vrouwelijke Bob Dylan die een paar decennia te laat geboren is. En dat mag als een compliment opgevat worden. (TZ)
In Cremers+ is de sfeer bijzonder melig (vreemd?), maar wanneer de band de eerste noten aanslaat wordt duidelijk dat dit geen lachertje wordt. Project D: wat een power! De band wordt gedragen door een piepjonge, maar enorm strakke drummer en een groovy bassist die qua uiterlijk een beetje buiten de boot valt, maar mede daarom extra opvalt. De gitaristen hebben een nonchalante ‘womanizer’ attitude en zijn lekker op elkaar ingespeeld. Hoewel het geheel misschien wel een beetje te gelikt klinkt, en er tijdens het optreden op weinig serieuze wijze contact wordt gezocht met het publiek, kan gesteld worden dat deze ‘een beetje van Kravitz, een beetje van Nickelback en een beetje van Project D’-combinatie buitengewoon succesvol is. De bandleden weten wat ze doen, de nummers zijn stuk voor stuk pareltjes en wanneer zanger en gitarist Danny uithaalt in zijn kopstem, mimen verschillende monden in de zaal het woord ‘wow’. Een bekend recept, maar dit keer wel heel smakelijk en professioneel bereid. In de gaten houden. (TZ)
Naked: al enkele jaren een begrip in de Haagse muziekscene. Oprichter en zanger/gitarist Arie Spaans, violist Willem Art, invallende percussionist Wilco Spaans, contrabassist Rob Lagendijk en gitarist Alexei Maliy zetten een vol en soms tegelijkertijd kwetsbaar geluid neer. Halverwege de set wordt godzijdank de viool wat harder gezet (op verzoek van het publiek) en wordt het muzikale brouwsel aangevuld met een snufje bluegrass. De band wisselt up-tempo nummers als ‘Selfchosen loneliness’ af met de wat tragere nummers als ‘Falling stars’ en het nieuwe nummer ‘Some of us’. Hoewel er best wel wat invloeden hoorbaar zijn - denk aan Damien Rice, het rustigere werk van Anathema, Arid, John Mayer en Bruce Springsteen & the E-Street Band - heeft Naked toch echt een geheel eigen geluid. Teder, maar tegelijkertijd rauw en oppeppend, niet in de minste plaats te danken aan de opvallende keur aan instrumenten, maar ook aan de combinatie van akoestisch en versterkt (wat nog even duidelijk wordt wanneer tussendoor een solo van Alexei onbedoeld hard uit de speakers komt schallen). De zang kan in een dergelijke band de muziek maken of breken; zanger Arie Spaans maakt het en neemt de luisteraar mee in zijn verhaal. (RH)
Femke Japing is de tweede singer-songwriter die de Oude Mol deze avond te gast heeft. Haar nummers zitten pakkend, herkenbaar en zelfs meezingbaar in elkaar. Helaas is het publiek vooral bezig met andere dingen. Waar Femke haar set met passie afwerkt, zit het publiek hartstochtelijk door de performance heen te lullen, op een volumeniveau waarbij een dB-meter letterlijk het schaamrood op de kaken zou krijgen. Iedere binnenkomer ziet eerst het volop drinkende en pratende publiek, en merken na een tijdje pas de singer-songwriter op, die achterin het zaaltje is weggemoffeld. Zonde. De oplettende luisteraar kan daarom ook maar weinig van de show meekrijgen. Wel wordt duidelijk dat Femke genoeg in zich heeft om dit niveau te ontstijgen. Hoewel de lyrics niet altijd even goed aankomen en aanspreken, en er meer soortgelijke singer-songwriters in Nederland met de gitaar op de rug rondlopen, laat Femke zien dat ze zich prima weet te redden op het podium. Zelfs met een kroeg vol lullende lui. Knap. (TZ)
Het rommelt in Cremers en dat is niet vanwege een onweersbui (is ook moeilijk merkbaar in een kelder); de band Pleen is druk bezig zich klaar te maken voor een uurtje muziek maken. De soundcheck duurt ellendig lang, terwijl het publiek al staat te wachten. Toetsenist Misha Schreinder entertaint het publiek in de tussentijd met een pianostuk, dat grof verstoord wordt door het ietwat onnodig luidruchtig stemmen van gitarist Lennart Verleer. Eindelijk begint de band met spelen en wat volgt is gemoedelijke, ouderwetse, rokerige rock waarbij de warme klank van zanger Ruben de Gilde wat wegheeft van die van John Mayer. Helaas laat de dictie zo nu en dan wat te wensen over, waardoor niet het volledige vocaal bereik benut kan worden. Naarmate de avond vordert, komt de rockformatie wat beter op gang. Helaas weet Pleen nog niet de aandacht te trekken; het publiek keuvelt gezellig door. Pleen is vanavond helaas wat het is, een fonetische schrijfwijze van het woord ‘plain’. (RH)