Eén gitarist loopt het podium op en begint wat te spelen. Even is het publiek in verwarring, omdat het lijkt het alsof er nóg een soundcheck plaats gaat vinden, maar al gauw blijkt dit het begin van de show. Met een flinke gitaarsolo wordt op 18 november het concert van Ryan Shaw en The Real Band in het Paard van Troje ingeluid.
Ryan Shaw is in Nederland vooral bekend van de hit ‘It get’s better’, een nummer dat sterk verbonden is aan de 3FM Serious Request actie van 2009. Dat Nederland hem ook eigenlijk alleen máár van dat ene nummer kent, is in de halfgevulde zaal van het Paard goed te merken. Voor Ryan Shaw het podium betreedt, is het echter aan de band Staton de eer om het Paard op te warmen. Staton is de supportact voor alle Nederlandse shows van Ryan Shaw. Een hele eer voor een band die pas enkele maanden samen speelt. En deze eer is terecht, want Staton zet een heel overtuigende show neer. Hier en daar zou er nog wel wat geschaafd mogen worden aan de uitstraling, maar Staton heeft absoluut heel veel potentie.
De opening, waarbij de gitarist al snel wordt bijgestaan door de drummer en de basgitarist, laat zien dat de band heel wat in zijn mars heeft. Snoeiende gitaren en harde drums laten je bijna geloven bij een rockconcert aanwezig te zijn. De prachtige a capella intro van Ryan Shaw die daarop volgt, zorgt voor kippenvel. En toch komt het geheel van de prachtige stem van Shaw en de goede band niet samen. Het slechte geluid speelt hierin een grote rol, Shaw is soms nauwelijks te verstaan door de harde bassen en de te harde achtergrondzang, maar ook de show zelf is hier debet aan. Te veel solo’s van de verschillende muzikanten, stemoefeningen van Shaw zelf en ellenlang uitgesponnen nummers. Het haalt de vaart uit de show en het publiek raakt verveeld.
Veel van Shaw’s eigen nummers zijn onbekend bij het grootste gedeelte van het publiek en de avond moet het dan ook vooral van covers hebben. ‘Knock on wood’ en Marley’s ‘Redemption song’ worden vol overgave meegezongen. Halverwege de show volgt een ode aan Michael Jackson. Met een prachtige uitvoering van Jacksons ‘Man in the mirror’ krijgt Shaw eindelijk het publiek mee. Helaas wordt ook dit nummer weer veel te lang uitgesmeerd en zakt de show weer in. Het hoogtepunt van de avond is eigenlijk de toegift. Vol energie worden de hits ‘It gets better’ en ‘Do the 45’ gebracht en het publiek komt los. Jammer dat er achter dit kleine feestje dan toch nog weer een medley van covers wordt geplakt, Shaw had beter op het hoogtepunt kunnen stoppen. Nu druipt menigeen enigszins gedesillusioneerd af, zichzelf afvragend of drie mensen in een glazen huis wel zouden moeten kunnen bepalen of iemand een ster wordt ja of nee.