Afgelopen zaterdag 13 november was het dag twee van Langweiligkeit 11. En weer stond het programma bol van interessante acts. De hoogtepunten vonden vooral plaats op de Schots- en Scheefpodia, met optredens van That 1 Guy, Orange Sunshine, Bombay Show Pig en Rät N FrikK.

Alle podia van Langweiligkeit lijken een ding met elkaar gemeen te hebben. De volumeknop is vastgeroest op het uiterst rechtse puntje. Het is allemaal oorverdovend hard. Dat is heel vaak heel fijn, vooral als er een te gekke dj plaatjes draait waarvan de bass wobble niet luid genoeg uit de speakers kan blazen. Maar zo af en toe, zo tussen de optredens door, was een klein rustig plekje niet verkeerd geweest. Mogelijkheden om onderuitgezakt te eten, chillen of praten zijn er overigens wel. Op de bovenste verdieping bij de eettent waar naast tosti’s ook chocoladetaart en Spaanse tortilla's te koop zijn, bevinden zich picknicktafels en zitzakken. Het zijn leuke bijkomstigheden van het festival.

De avond zou om acht uur van start gaan in de TBS-kliniek met een optreden van Numtek. De apparatuur laat het helaas afweten en daardoor komt deze act te vervallen. Best jammer, want Numtek zou muzikaal bijgestaan worden door bassist Niels Zeven (bekend van onder andere Dream Flight To Antarctica en The Psychedelektrik Freak Klub). (TL)

Als er een metafoor aan het optreden van The Blues Junkies gegeven moet worden, is een high speed interliner die in constante snelheid voorbij sjeest nog de beste vondst. Het tempo waarin het drietal speelt is erg hoog en constant. Indrukwekkend is de feilloosheid waarin het drietal dat doet. Het is rauw, hard en ruig maar tegelijkertijd ook behoorlijk strak. Verwacht geen ingewikkelde technisch onderlegde structuren. Deze Hagenezen zijn eerder van de scherpe gitaarriffs in een punk/bluesrock gietvorm. De stem van zanger Sander Bus klinkt alsof alle zachte randjes er hardhandig vanaf zijn gescheurd. Wat overblijft is een rauwe stem die lekker kan brullen. Hilarisch zijn de opmerkingen van Bus die het tamme publiek een spiegel voor houdt door te doen alsof het publiek uitzinnig is en een oproep doet tot kalmte voor er gewonden vallen. Het draagt er wel toe bij dat een enkeling zich net zo energiek gedraagt als de frontman dat gedurende de hele show al doet. (JY)

Niks dan lof over de plaatjes die Datasette vanachter zijn deck aan de man brengt. Zijn set begint lounchy met hier en daar een drum n bass beat die telkens net zo snel wegebt als die verschenen is. Het is allemaal verrassend en heerlijk divers met ondermeer hardcoredreunen en dansbare funky electrobeats. De show van deze dj kent echter een grote valkuil die niet over het hoofd te zien is. Datasette laat vooral steken vallen tussen de platen door. De overgangen tussen de verschillende nummers klinken beroerd. Ritmisch en tonaal klinken de platen niet samen. Zonde, want zo vallen de goedgekozen tracks volledig in het water. Immers, als het geluid van het ene liedje is uitgedoofd en de ander door de speakers knalt, klinkt het wel goed. (JY)

So What, dé Haagse belofte van vorig jaar, staat om kwart voor tien klaar op het Scheefpodium in de bandzaal. Er is niet bijster veel publiek, wat zijn weerslag heeft op het optreden van de band. De vier heren doen wel gewoon hun ding, maar het mist de energie die we gewend zijn van So What. Je zou het kunnen vergelijken met een fles cola waar de prik uit is. Het enige echte hoogtepunt komt onverwachts, wanneer Joeri achter zijn drumstel vandaan komt en een akoestische gitaar ter hand neemt. Het liedje dat de vier muzikanten brengen is in de stijl van Fleet Foxes en wonderschoon. Vaker doen dit! (TL)

Met grote versterkerkasten achter zich is het al indrukwekkend om naar Orange Sunshine te kijken, nog voordat het drietal een noot heeft gespeeld. Dit optreden is een van de weinigen die het nog op de planning heeft staan voordat de band wordt opgeheven. Dat deze Hagenezen in deze samenstelling met deze set gemist zullen worden, blijkt vanavond. Bijzonder om te zien, is de opstelling van de muzikanten waarbij drummer Guy Tavares op de zelfde hoogte van het podium staat als zijn bandleden. Het klink erg laag en oorverdovend hard, maar wat zit het allemaal toch goed in elkaar. In de psychedelische rock van deze Hagenezen, die door de brei van lage tonen bijna een meditatieve werking heeft. is een groot aantal melodieuze tonen te herkennen. De composities zijn pakkend en liggen vaak lekker in het gehoor. (JY)

Om elf uur doet Chiel Wintermans een relatief lange set in de TBS-kliniek onder de naam Oozi. Hij doet hard zijn best om op zijn meegebrachte apparatuur er iets leuks van te maken. Er zit echter weinig opbouw in de tekno die hij ten gehore brengt. Het klinkt allemaal erg monotoon en de enige variatie die hij erin brengt zijn de hi-hats die na verloop van tijd in de muziek komen. (TL)

Bij Zombina & The Skelletons lachen verscheidene doodshoofden vanaf het podium het publiek toe. Besmeurd met bloed en gehuld in verscheurde zwarte kledij bespaart het vijftal uit Liverpool kosten noch moeite om er een gefreakt feestje van te maken. Anders dan deze horrorsetting doet vermoeden is het een en al vrolijkheid dat de klok slaat. De Engelsen spelen een mix van garagepunk, ska en rock ‘n roll. Bijzonder is de combinatie van een scheurend gitaargeluid en de swingende noten, afkomstig  van de saxofonist. In de twaalf jaar dat de band bestaat heeft het vijf albums, negen EP’s en vier singles uitgebracht. Speciaal voor vanavond studeerde zangeres Zombina Venus Hatchett zelfs nog een paar Nederlandse woordjes in. Of het publiek een ‘goede tijd’ heeft. Aan de interactie, lachende gezichten en de hossende massa te zien kan deze vraag niet anders dan instemmend worden beantwoord. (JY)

Brown Peterson, woonachtig in België, weet niet wat hem overkomt als hij om half twee een uitzinnige menigte voor zijn kiezen krijgt in Het Gesticht. Zijn eclectische stijl - inclusief zaaggeluiden - maakt het publiek alleen nog maar enthousiaster. Reden voor deze dj om achter zijn laptop vandaan te komen, de massa op te zwepen en het allemaal vast te leggen met zijn digitale camera. Deze act is toch wel één van de hoogtepunten van Langweiligkeit 11. (TL)

Het allerlaatste optreden van Bombay Show Pigs 'Baby, it's a Face-tour' is er een om te herinneren. Alles lijkt vanavond te kloppen. Van de performance en de sound tot aan de composities en de meerstemmige zanglijnen. Zondermeer is originaliteit bij alle facetten van dit optreden het sleutelwoord. Het is rock en het is noise maar het is misschien nog wel beter definieerbaar als georganiseerde herrie, voorzien van een toegankelijk melodieus laagje. Ludiek als ze zijn, schotelen ze het publiek niet alleen lust voor het oor, maar ook voor het oog voor. De jolige Timoty Dunn die de blokfluit in een Schotse Quilt bespeelt en de als geisha geschminkte drummer Linda van Leeuwen die onder begeleiding van traditionele Japanse muziek en paraplu het podium op wandelt. Het is allemaal heel vermakelijk om te zien. Reikhalzend kijken we nu al uit naar de volgende tour. (JY)

Even voor half drie begint het optreden van Rät N FrikK op het Scheefpodium. Het duo start met het toepasselijke nummer ‘Hoogachtend Rat’ en maakt er een waar feestje van. Ondanks dat de ondertoon wat serieus en agressief is. Het gastoptreden van organisator Matty Ros breekt het ijs definitief, zeker als hij na afloop zijn elektrische gitaar als een frisbee behandelt. Tijdens het nummer ‘Mosh!’ draagt frontman Eelco het publiek op een pit te vormen en die komt er ook. Finalesong ‘Breek los’ wordt zelfs twee keer ten gehore gebracht en vormt een waardige afsluiter van het optreden. (TL)

Amerikaan Enduser is de laatste act in Het Gesticht. Zijn rauwe sound, die het midden houdt tussen breakcore en drum’n’bass, verdeelt het publiek in twee kampen. Het ene deel vindt het helemaal geweldig en danst totdat de lichten aangaan, het andere deel haakt af en gaat naar beneden. Waar de act Lenklume echt de allerlaatste van het festival is. Klokslag half vijf, een half uur later dan de officiële sluitingstijd, stopt de muziek en kan de organisatie terugkijken op een wederom geslaagde editie van Langweiligkeit. (TL)