De driemanformatie Vanderbuyst, met een onlangs uitgegeven debuutalbum op zak, zit in de lift en treedt overal en nergens op. Op vrijdagavond 6 november 2010 werd de Supermarkt aangedaan en getransformeerd tot een jaren ’80 erlebnis. De heren overrompelden het publiek en lieten weinig aan de verbeelding over. Voorprogramma The Lords Of Skull Island weet te vermaken, maar niet de aandacht voor langere tijd lang vast te houden. De avond was een bolwerk van jeugdsentiment, panterprints, veel haar, clichés, strakke broeken en zweterige navels.
Omstreeks 22.15 uur begint de eerste band, de Belgische formatie The Lords Of Skull Island. Er wordt ingezet met een “2, 3, go!” en meteen komt het publiek aangesneld om te kijken wat voor vlees men vanavond in de kuip heeft. De zanger staat bij het eerste nummer al heel old-school te zweten en de band lokt het publiek uit tot fluiten om meer. Wat begint als een veelbelovend ‘iets’ kakt enkele momenten later helaas alweer een beetje in. Het publiek lijkt dan ook besluiteloos en er wordt af en aan gelopen. Wel kan gezegd worden dat de band voor aangenaam vermaak zorgt - waar deels ook de panterprint-look van de heren debet aan is - dat lekker in het gehoor ligt. De uitblijvende reactie wanneer de zanger nog even roept “We need you! Come one, make some noise!”, spreekt echter boekdelen.
Dan is het de beurt aan de band waar het vanavond om draait: Vanderbuyst. Zanger/bassist Jochem Jonckman, drummer Barry van Esbroek en de stuwende kracht achter Vanderbuyst: gitarist Willem Verbuyst betreden het podium als posers van het eerste uur. Normaliter werkt dergelijk gedrag enorme allergie op bij veel mensen, maar het past gewoon volledig in het plaatje en ze maken het absoluut waar. Het antwoord van de aanwezigen: er wordt gebruld, met haar gezwiept, gedanst en gedronken. Het is duidelijk dat het powertrio er vanavond helemaal voor gaat en de luisteraars gaan helemaal voor hen.
Het posen voert vanavond wel de boventoon en af en toe lijkt het of Jochem een natte broek dreigt te krijgen van zijn eigen prestaties, maar het publiek neemt het - zowel beneden in de zaal als boven op het balkon - als zoete koek. De heren spelen superstrak en wanneer Barry een drumsolo erin gooit, worden de mensen wild. Het is duidelijk waar de inspiratie vandaan komt. Men neme een Van Halen, Vandenberg, Thin Lizzy en UFO, en af en toe kun je je afvragen of deze mannen niet te laat geboren zijn. Oude tijden herleven vanavond in de SuperMarkt, waarbij alle clichés naar voren komen én worden geëvenaard danwel overtroffen. Ook het nummer ‘Filthy love’ zorgt weer voor gretige reacties.
Aan het einde van de avond kan geconcludeerd worden dat het niet nieuw is wat ze doen, maar wie heeft er ook in hemelsnaam om ‘nieuw’ gevraagd? De set wordt strak gespeeld en wanneer Verbuyst tijdens het laatste nummer op de grond ligt te spelen, gaan mensen volledig uit hun dak. Helaas betekent dit alweer het einde van de avond. Alhoewel, Vanderbuyst laat de mensen nog even zeuren om meer en geeft ze dan waar ze om hebben gevraagd: een lekkere toegift om nog even het rubber onder je zolen vandaan te dansen. Liefhebbers van ouderwetse, knallende hardrock komen bij Vanderbuyst meer dan goed aan hun trekken.