Een opvallende naam op het programma van Crossing Border dit jaar, was die van Tim Akkerman. Hij stapte na tien zeer succesvolle jaren als zanger van Di-rect vorig jaar uit de band om solo het singer-songwriter pad te bewandelen. Een gedurfde keuze die door Louis Behre werd beloond met een optreden op Crossing Border. 3VOOR12 Den Haag sprak Tim vlak na zijn optreden op Crossing Border.

“Ik ben nog nooit op Crossing Border geweest, zelfs niet als bezoeker” bekent Tim. Deze constatering lijkt hem zelf ook te verrassen. “En met Di-rect hebben we hier ook nooit gestaan, dat past ook niet. Ik ben wel een keer of zes naar North Sea Jazz geweest en ik merk nu dat datzelfde sfeertje hier ook heerst. Iedereen komt voor de sfeer en de goede muziek.”

Op de tweede dag mocht Tim met band het programma in de Cuatro openen. Tim legt uit hoe dat zo gekomen is. “Louis Behre heeft mij al voor de zomer via Facebook gevraagd of ik op Crossing Border wilde spelen. Ja, daar hoefde ik uiteraard geen twee keer over na te denken. Hij was zeer benieuwd naar wat ik ging doen na mijn vertrek uit Di-rect. Hij had nog geen noot van mijn nummers gehoord, en waarschijnlijk alleen de referentie Josh Ritter en Nick Drake onthouden. We zijn later in gesprek geraakt en toen heb ik hem eerlijk gezegd dat hij eerst maar eens goed naar mijn muziek moest luisteren. Ik had nog hele vroege demo’s, die ik zelf nog had ingespeeld, nog zonder band, maar toen hij dat hoorde was hij nog steeds enthousiast. Als iemand in dat vroege stadium al vertrouwen in je heeft, je dat wilt gunnen, voelt dat erg lekker. Een beter compliment kon ik mij niet wensen. Daarom maakte ik ook al snel in mijn optreden vanavond een hele grote buiging naar Louis Behre, hij wilde mij deze kans bieden en dat is een grote eer.”

De première was begin november in een goed gevuld Diligentia waar Tim Akkerman een avondvullende en zeer persoonlijke show neerzette vol eigen liedjes en covers van zijn persoonlijke helden. “Ik heb een week lang een euforisch gevoel gehad, ik kon het niet bevatten. In je hoofd heb je al twee jaar geleden een keuze gemaakt, maar dat wil niet zeggen dat het er in de praktijk dan net zo uit komt als je jezelf had voorgesteld. En als dat dan wel zo is, dan is dat fantastisch. Toen, maar ook vanavond, was het zo fijn liefhebbers te zien die de drempel durven te nemen en op je af komen en het dan ook nog echt te gek vinden. In tien jaar is er een beeld van je gevormd en dan moet je heel erg overtuigend laten zien dat wat je nu doet iets heel anders is. Een andere muzieksoort maar ook dat dit echt iets is vanuit mijzelf, iets dat ik als individu doe. Mensen kijken toch naar Tim van Di-rect en dat verandert eigenlijk na drie liedjes al naar Tim Akkerman. En als je dat ziet gebeuren, is dat een groot compliment.”

Voor de première in Diligentia heeft Tim Akkerman enkele intieme try-out optredens gehouden waarbij hij aanwijzingen omtrent de datum en locatie bekend maakte via Twitter. “Het concept Twittergigs heb ik zelf bedacht”, vertelt Tim. “Twitter is mijn nieuwe netwerk, ik doe het allemaal zelf. Er zit geen management achter, wat wel eens wordt gedacht. Wat ik er zo cool aan vind zijn de directe acties die je kunt doen, zoals bij John Mayer waarbij de eersten die zich aanmelden gratis naar binnen mogen. Ik heb er nu zes gehad door het hele land, waarbij ik bewust heb gekozen voor de gebieden waar ik niet in het theater sta. Volgend jaar ga ik er zeker mee verder, waarschijnlijk rond de release van mijn album. De Twittergigs doe ik dan altijd met mijn gitarist Matthias en de overige optredens met voltallige band.”

“Uiteindelijk hoop ik dat er een soort buzz rondgaat van ‘hey, hij gaat weer een Twittergig doen’. Een beetje zoals bij Prince die al jaren steeds weer ergens een geheim nachtconcert geeft. Ik wil en mag me absoluut niet met Prince vergelijken, maar het gaat wel om dat idee. Het mysterie dat je nooit weet waar hij verschijnt. Ik las dat hij al een decennium lang geen enkele hit heeft gescoord, maar wel binnen twee weken het Gelredome uitverkoopt. En dat is de strekking, daar gaan we weer naar toe. En Crossing Border is ook wel een goed voorbeeld daarvan. Het gaat niet om de hype maar om de kwaliteit. Dan kom je weer uit op waar vanuit ik aan het werken ben. Ik ben me heel erg bewust van wat ik wel en niet wil doen. En niks ten nadele van tien jaar Di-rect, maar daar zit je wel in een hokje waar ik niet meer in zou passen. Dit is wie ik ben en wat ik doe en als het twintig mensen trekt, prima. Maar als die twintig het leuk vinden nemen ze de volgende keer allemaal iemand mee en dan heb je alweer veertig mensen. Dus het bereik is er wel, alleen zal het wat langer duren, en dat is een keuze die ik bewust heb gemaakt.”

Toch zijn de eerste optredens van Tim Akkerman wel meteen onderdeel van een forse theatertour. Waar anderen eerst de kleine zalen van de poppodia aandoen speelt Tim meteen in tientallen theaters verspreid door heel Nederland. Tim legt uit. “Ja dat was vrij snel nadat ik had verteld dat ik de singer-songwriter richting op wilde. Al snel meldde zich iets van tien, twaalf theaters die onafhankelijk van elkaar interesse hadden. Toen ik eenmaal had ingestemd ging het hard. Meestal gaat het andersom. Dan geef je aan dat je graag in het theater wilt staan en dan gaat het management lobbyen. Het was erg fijn dat er zoveel interesse was. E het was ook meteen een mooie stok achter de deur, anders zat ik misschien nog steeds wel in Zeeland liedjes te schrijven.”

Ondanks de stok achter de deur is er nog geen album. Dat wordt pas ergens rond maart 2011 verwacht. “Ik heb al mijn scheepjes achter mij verbrand. Ik ben weggegaan bij platenmaatschappij EMI, dat was te groot voor mij. Als ik daarvoor had gekozen had ik nu allang een album gehad, dat niet de plaat zou die ik zou willen. Ik ga het nu grotendeels in eigen beheer doen, maar wel met de kennis van een platenmaatschappij. Daarnaast ben ik ook weggegaan bij het management omdat de visie anders was. En ik had ook zoiets van; misschien is het wel goed om helemaal opnieuw te beginnen. Ik heb de juiste mensen gevonden die er echt in geloven en voor de lange termijn durven te gaan. Centraal staat de reden waarom ik uit Di-rect ben gestapt; ik wil muziek maken die bij mij past. De weg is lang en je begint onderaan de ladder. Je hebt dan misschien je naam deels mee omdat je ergens vandaan komt, maar het is daarom ook moeilijker. De mensen komen toch iets minder onbevangen binnen, maar daarentegen verras ik ze dan wel weer met mijn muziek.”

“Bij interviews wordt er nog regelmatig vooraf gemeld dat er wel vragen worden gesteld over Di-rect. Dat vind ik prima. Het lijkt dan net alsof spelen in Di-rect een straf was, maar ik wilde juist voorkomen dat het een straf werd. Ik heb echt heel veel lol beleefd en tien jaar lang 24 uur per dag muzikant mogen zijn. En daarom breng ik ook in mijn optredens een ode aan Di-rect.” Tijdens de première in Diligentia speelde Tim als eerste nummer van de toegift het nummer ‘Inside my head’, misschien wel het mooiste nummer van Di-rect. “Het is dit liedje dat ons zo ver heeft gebracht, en dan vind ik dat ik dat als dank moet brengen. Akoestisch, om te laten zien dat het ook op die manier kan. Ik had dat liedje uitgekozen voor de theatertour, maar pas bij de repetities viel mij op dat het ook tekstueel zo goed bij de situatie past, dat was heel eng; ‘It’s cool without you, maybe it’s better to be without you’.