Het in Zoetermeer gevestigde podium De Boerderij werd donderdag 28 oktober aangedaan door de Zweedse progressieve metalband Pain Of Salvation. De band bestaat al sinds 1984 (toen nog onder de naam Reality) en bracht tot nu toe zo’n tien albums uit. De band gaf een sterk optreden, al werd er wel iets teveel gepraat tussen de nummers door.
“Who gives a fuck?” roept er iemand vanuit de zaal. Zanger Daniel Gildenlöw van Pain of Salvation reageert adrem. “Well, I know at least five people that do...”. Hij refereert hier aan de huidige bezetting van de band. Gildenlöw legt zojuist uit dat zij een paar liedjes uit het ‘orkestrale tijdperk’ (het album ‘BE’) gaan spelen, maar dat zij het orkest niet hebben kunnen meenemen. Het is niet geheel onlogisch dat deze reactie vanuit het publiek komt, omdat de frontman aan het begin van het optreden al een ellenlang verhaal had waarin hij het publiek wilde “meenemen”. Tot vervelens toe eigenlijk. Hij flikt het geintje echter vaker, tijdens een optreden in Aschaffenburg hield hij schijnbaar ook al een praatje van zes minuten.
Hierbij is dan ook wel het enige smetje aan te merken op het optreden. Of het moet zijn dat hij nog een derde overbodig verhaal ophangt. Of misschien dat de toegift niet had uit moeten monden in een lange jamsessie (het optreden had nog zeker twee extra Pain Of Salvation-liedjes kunnen bevatten). Toch had deze spontaniteit wel een bepaalde charme. Toegegeven, ondergetekende is een groot fan van de band maar heeft Daniel Gildenlöw nog niet eerder een indrukwekkend stuk zien drummen. Covers van The Beatles (‘Come together’) en The Moody Blues (‘Nights in white satin’) komen ook niet dagelijks voorbij. Terwijl de zanger aan het drummen is, nemen respectievelijk gitarist Johan Hallgren en drummer Léo Margarit de zang voor hun rekening. Overigens zorgen zij samen met bassist Per Schelander ook al voor de backing vocals tijdens het optreden.
Dit onderstreept het eigenwijze en bij vlagen geniale van deze Zweedse band. Welke band zoekt alle muzikale stromingen op, hoewel het zich vooral in de progrock/metal contreien manifesteert, maar heeft ook rap en disco in haar liedjes? Het laatste album ‘Road Salt Part 1 - Ivory’ is juist een heel rustig album, en met de titeltrack deden ze zelfs mee met de Zweedse kwalificaties voor het Eurovisie songfestival. Dezelfde band die zich overigens in haar teksten veelvuldig kritisch uitlaat over de maatschappij, kapitalisme en vooral de zwakheden van de mens. Het nummer ‘Kingdom of loss’ is daar het grote voorbeeld van, waar Gildenlöw van een hoog katheder de zaal toezingt en toespreekt: “I mean, first we pay for fastfood that will make us all fat and tired, so then we pay for elevators so we won’t have to climb the three stairs up to our apartments. Then we buy freakin’ StairMaster machines, so we can burn away while watching someone make real food on TV”.
Met een mooie dwarsdoorsnede door het werk van de formatie, krijgt het publiek zeker waar voor haar geld. Van alle albums komen een aantal klassiekers langs, zoals natuurlijk ‘Ashes’ en ‘The perfect element’, maar ook veel van de nieuwste cd: ‘Linoleum’, ‘No way’, ‘Road salt’ en ‘Of dust’. Helaas geen ‘Sisters’, dus misschien iets minder lullen de volgende keer?