Zaterdag 6 november 2010 was het voormalige klooster, horecabedrijf De Noviteit, omgetoverd tot een opvanghuis voor “oude jongeren” die allen weer terugkeerden naar de tijd dat zij blues ontdekten en deze blues een plek in hun hart veroverde. De diverse programmering had voor eenieder wat wils: van de knallende rockabilly van Howlin’ Bill tot aan de lieflijke jaren ’20 swing liedjes van Little Kim & The Alley Apple 3 tot aan de scheurende blues van Nico Wayne Toussaint. Niet zo gek dus, dat het Blues aan Zee Festival vrijwel geheel uitverkocht was.
Om 20.00 uur mogen de Haagse jonge honden van The Tonomats, waarbij ditmaal gitarist Willem van Dullemen de gelederen versterkt, het spits afbijten in The Chapel. Leadgitarist Willem Treur vraagt het publiek “Gaan we nu exploderen of niet?!”, maar de aanwezigen lijken moeilijk te overtuigen. Waar de vorige keer tijdens de cd-presentatie in de Zwarte Ruiter de vonken er vanaf spatten, hebben de heren er nu een aardige kluif aan het publiek mee te krijgen. Allicht is de setopbouw hier (deels) aan te wijten, maar het lijkt ook alsof de bandleden elkaar niet direct kunnen vinden. Uiteindelijk weten ze met de wat pittigere nummers toch wat mensen mee te krijgen en ontvangen zij een bescheiden applaus. Het is jammer dat de band niet zo’n spetterende show heeft neer weten te zetten als de vorige keren; juíst op een bluesfestival als dit hadden ze moeten overtuigen.
De hele avond door hangt er een aangename ambiance, waarbij af en toe ook wat tijd wordt vrijgemaakt voor een lach en een traan. Wanneer Bas Kleine & His Harmaniacs in The Cotton Club een cover van John Ellington speelt, worden de mensen bijvoorbeeld nog even subtiel aan hun leeftijd herinnerd: “Zo te zien uit het jaar wanneer jullie geboren zijn”, tot vermaak van veel mensen. De intieme setting van The Cotton Club is ideaal voor deze ‘streetcorner band’ met contrabas, snaredrum, gitaar en een bluesharp. Zo blijkt ook wanneer het kwartet steeds zachter gaat spelen tijdens ‘My babe’ en het publiek heel zachtjes meezingt. Je komt er niet weg, zonder er een goed humeur aan over te houden.
De eer om op de mainstage te openen, komt toe aan Jay Tamkin Band. Deze jongeman (hij is pas 24 lentes jong) is afkomstig uit Groot-Brittannië en heeft al te maken met een vooruit snellende reputatie. Het geluid is heerlijk vol, net als de zaal overigens, en de blues die dit trio ten gehore brengt, klinkt als een hele aangename cross-over tussen rock en blues; lekker rauw dus. De band krijgt veel waardering van de luisteraars en Jay Tamkin laat geen moment onbenut om met het publiek te flirten. Een ‘match made in heaven’ dus.
Wanneer we dan weer stiekem even terug gaan naar Bas Kleine in de The Cotton Club, blijkt dat de zaal daar getransformeerd is tot een warme, dampende en swingende gelegenheid. Dit is zo kenmerkend voor de blues: het ene moment kan er weinig gebeuren, maar naar mate er momentum wordt opgebouwd, kan het andere moment ineens de hele tent op zijn kop staan. Te gek! Het maakt het verslaan van een bluesfestival wel erg lastig, omdat je nooit overal bij kunt zijn.
Met stip de band van de avond is Howlin’ Bill, dat zijn kunsten vertoont in The Cotton Club. Direct vanaf het begin wordt helemaal los gegaan op deze rockabilly. Een enkeling die het begin gemist heeft en er later nog probeert in te komen heeft hier aardig wat moeite mee, de zaal is stampvol. De ouderwetse microfoon, vetkuif, contrabas en het rauwe geluid en uiterlijk van Howlin’ Bill maken het plaatje compleet. Dit is hoe een rockabilly/swing-band moet klinken; hier kan een band als The Baseballs lering uit trekken.
Na Howlin’ Bill in The Cotton Club, speelt de absolute vreemde eend in de bijt: Little Kim & The Alley Apple 3, de enige band met een zangeres vanavond. Little Kim heeft een geweldige snik in haar stem en doet het volk de jaren ’20 herleven. Leuk detail is dat de contrabas slechts vier jaar jonger is dan De Noviteit zelf en daarmee vele malen ouder is dan de bezoekers van dit festival. Little Kim & The Alley Apple 3 speelt muziek zoals Caro Emerald dat eigenlijk bedoelt en heeft zichtbaar veel plezier in het spelen. Het publiek is hartstikke enthousiast en het is eigenlijk doodzonde dat na een half uur spelen al de laatste act begint op de Mainstage, waardoor er toch wat leegloop is. Mensen die houden van lieflijke chansons komen bij Little Kim & The Alley Apple 3 goed aan hun trekken. Voor het ruwere werk was het verstandig af te reizen naar Nico Wayne Toussaint & band.
Wat een geweldig geluid?! Het is de bluesharp van Nico Wayne Toussaint op de Mainstage. De frontman zoekt en zweept het publiek voortdurend op en het dak gaat eraf. Tegen tweeën vertrekken er helaas steeds meer mensen, maar de mensen die er zijn dansen alsof hun leven er vanaf hangt. Dan is het toch nog tijd voor ‘de traan’, wanneer Nico Wayne Toussaint nog een ode aan Edith Piaf brengt, met ‘Mon dieu’. Het resultaat is allemaal verliefde (of dronken, het is maar net hoe je het bekijkt), schuifelende stellen, die hun ogen sluiten en zich in een ouderwetse club van het Frankrijk van de jaren ’50 wanen en zich - op verzoek van Nico Wayne Toussaint - inbeelden dat er een vrouw in een zwarte jurk op het podium haar lied ten gehore brengt. Terwijl de laatste stellen elkaar nog even zwijmelend in de ogen aankijken, knalt de band er nog één laatste nummer uit en toont hiermee waarom Nico Wayne Toussaint nou precies eens tot beste bluesharpist van Europa was gekozen. De perfecte afsluiter voor een geweldige avond.
De avond is vlekkeloos verlopen, met - op een kerel die van zijn barkruk viel na - nagenoeg geen incidenten. De Noviteit schermde deze avond alle aanwezigen af van de grote boze buitenwereld en heeft allen kunnen laten genieten van muziek, dans, her en der een drankje en elkaar. Stichting Blues aan Zee kan tevreden terugkijken op een zeer geslaagde avond en heeft de nieuwsgierigheid gewekt naar het programma van volgend jaar - het 10-jarig jubileum.