De derde editie van het 5 Mei Festival had het getroffen met het weer. Een heerlijk zonnetje verwarmde het Spuiplein en de regen bleef de hele dag uit. Minder zonnig was het gesteld met het geluid op het festival. Vooral bij het rechter podium is het geluid niet te harden, waardoor onder andere het optreden van All Missing Pieces in het water valt.
De eersten die Podium 2 mogen betreden zijn, na het optreden van kinderact Jelle, de leden van de Meppelse band I Kissed Charles. Onder aanvoering van zangeres Charlot Henzen gooit deze groep de laatste tijd hoge ogen met hun aanstekelijke indie pop. Zo waren ze te zien bij De Wereld Draait Door, werden ze verkozen tot 3FM Serious Talent en brachten ze hun debuutalbum 'This Is Not Romantic' uit. Op het Haagse 5 Mei Festival maakt de band de verwachtingen die door alle lofzangen zijn gecreëerd meer dan waar. Henzen is achter haar keyboard het stralend middelpunt van de band. Ze zingt haar longen uit haar lijf over de belangrijkere zaken in het leven zoals liefdesverdriet en tongzoenen. Met een vleugje Alphabeat, een snufje The Ting Tings en een hoop vrolijkheid weet de band het soms nog wat koude Spuiplein prima op te warmen. En als I Kissed Charles het publiek ook nog trakteert op een fijne versie van 'Shake it' (je weet wel, van Metro Station), breekt het zonnetje door. (MP)
Een Duitse band op een bevrijdingsfestival. Het lijkt misschien wat vreemd, maar de Berlijnse formatie Rotfront is muzikaal gezien een goede keuze. Heerlijke zomerse klanken, terwijl de zon steeds feller door begint te breken. Hun mix van Balkan, reggae en cumbia klinkt leuk, maar wordt nergens echt spannend. Het kabbelt een beetje voort en er zijn maar weinig mensen die echt enthousiast in beweging komen. Gelukkig komt de band er gedurende het optreden steeds beter in, en als het publiek in de melodie van ‘Dragostea din tei’ (de zomerhit van het Roemeense O-Zone) een herkenningspunt vindt, komen de aanwezigen ook wat meer los. De band, met roots in Oekraïne, Hongarije, Amerika en Australië, heeft een goede blazerssectie, maar toch missen we nog een accordeon om het plaatje compleet te maken. (RH)
De Rotterdamse rapper Winston Bergwijn, beter bekend als Winne, maakt zijn entree om drie uur op Podium 2. Bijgestaan door een dj en een sidekick laat hij het publiek de handen in de lucht gooien en springen. Wat dat betreft is Nederhopper Winne een goede act voor op dit festival, zeker met het mooie weer! Het is niet te moeilijk doen en lekker losgaan, wat zelfs resulteert in een groepje pogoënde jongeren, iets wat je niet vaak ziet bij hiphopacts. Bij de laatste twee nummers doet ook Eddy Ra nog een potje mee en alsof het feest niet compleet is, staat bij het slotnummer ook nog een hele groep fans op het podium. Al met al een vermakelijke act, maar diepgang is ver te zoeken. (TL)
“Wij zijn de oudste hippieband van Nederland, en dat gaan we meedogenloos waarmaken.” Hiermee opent Joost Belifante het optreden van zijn band CCC Inc.. Ondanks de drie kwartier vertraging zijn deze vijf grijze(nde) zestigers duidelijk favoriet. De zaal is tot de nok toe gevuld en het publiek omarmt het warme folk- en bluesgeoriënteerde repertoire. Spelplezier in combinatie met het muzikale vakmanschap zorgen ervoor, dat het maximale uit het repertoire wordt gehaald. Enkele klassiekers als ‘Truck drivin’ man’, ‘Little Maggy’ en ‘Midnight special’ veroorzaken een gelukzalige glimlach in het publiek. De set kent ook enkele kippenvelmomenten; Voordat een bluesy uitvoering van Doe Maar’s ‘Tijd genoeg’ wordt gespeeld, vertelt Ernst Jansz het verhaal over zijn ouders in het verzet. Door bepaalde samenloop van omstandigheden hebben zij de oorlog overleefd. Belifante krijgt alle lachers op zijn hand met het nummer ‘Nederwiet’. Vanaf de eerste regel wordt meegezongen vanuit de zaal. Het banjowerk van Jaap van Beusekom doet de rest. Het acapella ‘Black girl’ is de indrukwekkende afsluiter. Hiermee wordt bevestigd dat zangkoortjes en vocalen vaak zijn onderschat. (CJ)
Move over Acda & De Munnik en Veldhuis & Kemper, Nederland heeft een nieuw zingend troetelcabaretduo: Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven, oftewel Jurk!. Doordat hun eerste album in januari 2010 verscheen lijkt het alsof het hier een vers koppel betreft, maar niets is minder waar. De twee werken al jaren samen en de voorbereidingen voor hun debuutalbum hebben maar liefst tien jaar in beslag genomen. Het resultaat van deze samenwerking showen de heren tijdens een uitverkochte theatertournee èn op het podium van het 5 Mei Festival. Jurk is één van de grote publiekstrekkers van het festival en dat is te zien aan het volle Spuiplein. Het publiek zingt luidkeels mee met nummer 1 hit 'Zou zo graag' en opvolger 'Niemand' en danst braaf mee op de aanwijzingen van Van Koningsbrugge. Ook Doe Maar cover 'Smoorverliefd' mag op dit feestje niet ontbreken. Het optreden op zich is niet heel spannend maar dat hoeft ook niet op een festival waar de programmeurs voor ieder wat wils hebben neergezet. (MP)
All Missing Pieces was een paar jaar terug het hotste wat er op dat moment in de Haagse muziekscene gebeurde. Iedereen had het over de broertjes Meiresonne en hun garagerock. Inmiddels zijn we een paar jaar, een EP en een album verder, en het is nog maar de vraag of de nog steeds piepjonge band de hooggespannen verwachtingen waar kan maken. Vergezeld door toetsenist Thomas van der Want en twee achtergrondzangeressen begint de band aan een show die maar niet op gang lijkt te komen. De nummers die de band brengt zijn voornamelijk afkomstig van de nieuwe cd en alhoewel het allemaal wel lekker rockt is het veel van hetzelfde en valt er weinig groei ten opzichte van ouder werk te bespeuren. Zowel Camiel als Quinten kampen met problemen met hun instrumenten en hebben een hoop tijd nodig om de boel weer op gang te krijgen. Alhoewel toetsenist Thomas ze redt door een grappig deuntje in te zetten en wat zang voor zijn rekening te nemen, haalt dit de vaart totaal uit het optreden. Die vaart komt ook niet meer terug. Met dit optreden, mede verpest door het abominabele geluid, doet All Missing Pieces zichzelf weinig eer aan. Jammer. (MP)
Mischu Laikah weet veel publiek te trekken in de foyer. De zangeres is zelf gestoken in een geel zomerjurkje en lijkt hierdoor de zomer in haar bol te hebben. Een goed op elkaar in gespeelde band geeft haar soul en rockachtige popsongs een stevige ondersteuning. De dame heeft duidelijk ambitie en toont zich als een professional. De aankondigingen van de nummers en haar bandleden doet Mischu in het Engels. Haar band bestaat ook uit een internationaal gezelschap; Korea, Marokko en de Antillen zijn goed vertegenwoordigd. Dit zevental krijgen alle ruimte om zo nu en dan zichzelf te laten gaan in solo’s. Vooral haar toetsenist haalt rare fratsen uit en laat jaren ‘80 synthesizergeluidjes voorbij komen. De zangeres zelf geniet er met volle tuigen van. (CJ)