Op 28 mei vond voor de vierde keer Berlin Ruft An plaats in het Paard van Troje. Net als op voorgaande edities biedt het minifestival een showcase van de Berlijnse muziekscene van het hier en nu. Negen acts betraden de podia in de grote en kleine zaal en met een voorverkoop prijs van 8,50 euro betekent dat nog geen euro per act. Publiek dat gehoopt had op een avondje afwisselde stijlen en leuke nieuwe Duitse bandjes werd enigszins teleurgesteld, liefhebbers van techno konden hun lol op.
In de lobby van het Paard worden de bezoekers verwelkomt door het officieuze Paard-promotieteam The Sissies. In malle Alpenkledij en met hoogblonde pruiken delen zij glaasjes Schnapps uit aan het binnendruppelende publiek. Qua aankleding is dat het ook wel zo'n beetje; op wat opgehangen blikwerk en de 'Pferd von Troy' vlag in de grote zaal na is weinig moeite gedaan een leuke sfeer te creëren, of het thema moet Oost-Duits minimalisme geweest zijn.
De muziek dan. Barbara Morgenstern heeft de twijfelachtige eer voor een handjevol mensen in de grote zaal als eerste live act te mogen aftrappen. Staand achter een tafel met keyboard en een laptop met wat controllers op een tweede tafel brengt ze nummers van haar onlangs verschenen nieuwe album 'BM' en een aantal songs van vorige albums. De melodische liedjes van Morgenstern worden ondersteund door beats uit haar laptop maar zijn weinig gevarieerd en komen al snel zeurderig over. Later in de set speelt Morgenstern meer met de elektronica, maakt overgangen tussen de nummers en wordt dan ook wat leuker om naar te kijken. Ze wisselt Engels- en Duitstalige liedjes af, maar blijft haar aankondigingen en vast heel grappige opmerkingen tussen de nummers door in het Duits brabbelen, wat niet bij iedereen aankomt. Met het nummer 'Come to Berlin' vind ze perfect aansluiting bij het thema van de avond, en dat doet haar zichtbaar genoegen.
De van oorsprong Amerikaanse zangeres en saxofoniste Jessie Evans vervangt Bodi Bill en blijkt dé verrassing van Berlin Ruft An. Met Toby Dammit (Swans, Iggy Pop) op drums geeft ze een nieuwe draai aan het concept tweepersoonsband. Met een lesje jazzballet van Kate Bush op zak ragt Evans zich door de krochten van de postpunk (Pigbag, Siouxsie & the Banshees) en kiepert daar een paar pakken wereldgerechten doorheen. Franse trekzakken, Zuid-Amerikaanse toeters en Arabische percussie worden strak door de live drums en het scheurende saxofoon getetter van Evans heen gesampeld. Tot vier keer toe verkiest Jessie de vloer van de grote zaal boven het podium om uitbundig dansend tussen de menigte tekeer te gaan en het enthousiaste publiek te verleiden tot meezingen en -dansen. Vrijgevig als de wervelwind in glitterend goud en zwart is, wordt ieder flesje spa blauw wat ze opent uitbundig gedeeld met het publiek - iets wat door de aanwezige fotografen niet altijd in dank wordt afgenomen.
In de inmiddels goed gevulde grote zaal betreedt rond half twaalf Pantha du Prince het podium. Het techno-alter ego van Hendrik Weber, die onder de namen Panthel en Gluhen 4 experimentele elektronica maakt, oogt met de zwarte kap over zijn hoofd als de Grim Reaper in hoogsteigen persoon. De drones die hij de zaal in stuurt worden opgetuigd met beats en het optreden wordt vergezeld met stijlvolle animaties, waarin onder andere de hoes van zijn album 'Black noise' wordt getekend. Het projectiescherm staat naast Weber opgesteld, wat de muzikant met zijn laptop en controllers minder op de voorgrond zet. Het publiek, waarvan een deel speciaal voor Pantha de Prince is gekomen, beleeft het optreden gelaten maar intens.
Mobiletti Giradischi is een in Berlijn gevestigde Italiaan die is opgegroeid in Breda. De man is huis-dj bij Club Transmediale en heeft een platencollectie met een hoog exotica gehalte. Obscure Moog-covers en vreemde liedjes uit vervlogen tijden zetten de toon en geven Berlin Ruft An tussen de acts in de grote zaal door een ongedwongen en exotisch tintje.
Om half elf opent de tweede Barbara van de avond de kleine zaal. Barbara Preisinger is een dj met een typisch Berlijnse sound. Ze mixt techno, house en elektro tot een coherent geheel. Het geluid is klinisch en eentonig maar effectief voor wie lekker wezenloos wil opgaan in eindeloos doordenderende beats. Na Preisinger betreedt laptop-dj Pole voor een uurtje het podium en hij wordt afgelost door de Canadees Scott Monteith, die optreedt onder de naam Deadbeat. In 2008 stond hij op TodaysArt en sinds zijn verhuizing naar Berlijn past hij binnen het concept van Berlin Ruft An. Deadbeat heeft te kampen met laptop problemen, wat wordt opgevangen door Preisinger die met haar platenkoffertje terug komt voor een reprise. Daniel Haaksman sluit diep in de nacht het programma in de kleine zaal af.
Berlin Ruft An komt ook dit jaar weer rustig op gang, beleeft haar hoogtepunt rond middernacht maar veranderd dan al snel in een techno feest. Dat van de negen acts er uiteindelijk maar twee min of meer live muziek maken doet geen recht aan de levendige en gevarieerde Berlijnse muziekscene anno 2010 waar de verhoudingen tussen live bands en laptoppers/dj's toch wel anders liggen.