Wat haast als vanzelfsprekend de meeste aandacht opeist, is Pascal’s veel geprezen stemgeluid. In principe laat de stijlmix weinig verandering zien ten opzichte van Point Quiet aan de traditionelere of Templo Diez aan de indierock kant: alt. country is al sinds jaar en dag zijn sterkste kant. Toch blijkt alt. country niet langer alles overheersend. Prachtig zinderende songs als ‘H. Wood’ en ‘Mist on the river’ lijken meer invloeden uit de etherische pop en folk te hebben opgezogen. Dat is Pascal’s vocalen op het lijf geschreven. De doorleefde klank leeft op bij diepe vibrato’s en rauw kleurende uithalen. Dit maakt Praise The Twilight Sparrow emotioneel meeslepend en dromerig. Een nadeel van de sentimentele soberheid is dat iets minder flexibiliteit in de formule zit. Daarmee is ‘Color Map Of The Southern Sky’ minder gevarieerd en verslapt de aandacht eerder dan andere platen met Pascal aan het roer. Het is een klein schoonheidsfoutje dat snel vervaagt bij het horen van schitterende parels als ‘At sundown’ en ‘Enter the cold’.

De manier waarop Pascal Hallibert telkens opnieuw een serie (h)eerlijke songs weet te schrijven, geeft een vrijgeleide om daar nog lang mee door te gaan. Zijn visie op alt. country is uitermate herkenbaar en in alle vormen tot nu toe verzadigend. Door alle verschillende namen waarachter hij zich verschuilt, is het misschien gemakkelijk de man zelf over het hoofd te zien. Hij is echter zonder twijfel één van de opvallendste talenten van de Haagse scene.