Zowel als sideman en als bandleider heeft Richard Bona het afgelopen decennium een plaats veroverd binnen de jazzcultuur. Virtuoos basspel met de charme van een troubadour. Op het North Sea Jazz festival staat hij steevast voor volle zalen. Des te specialer is het als deze Kameroense superster een optreden geeft in de Boerderij.
Officieel verschijnt zijn nieuwste album ‘The Ten Shades Of Blues’ op 6 april, maar via de bekende elektronische wegen hebben fans al kennisgenomen van dit nieuwe werk. “Dat is de reden waarom wij op zondagavond in Zoetermeer zijn.” zegt Bona. “Zoetermeer? Zoetermeer? Zoetermeer?” de Kameroense basgitarist zal de plaatsnaam veel herhalen. Te pas en te onpas. “Leuke naam. Waar kom je vandaan? Zoetermeer!” Bona is er van onder de indruk. En Zoetermeer is onder de indruk van wat Bona vanavond brengt in de Boerderij. Vanaf de eerste verstilde noten tot aan het swingende einde waarbij de trompet in een Zuid-Amerikaanse saus de show steelt. Geen moment kakt het optreden in. De band is op dreef en geeft een overvolle Boerderij een dynamische optreden cadeau.
Op glimmende rode gymschoenen gewapend met een vijfsnarige basgitaar krijgt Bona van meet af aan de zaal stil. Met zijn typische hoge stem zingt hij de zaal toe in het Douala (één van tweehonderd Kameroense dialecten). Het wordt nog krachtiger als de vocalen worden gedubbeld door een vocoder. Op het moment dat de hele band invalt is het sprookje begonnen. Hij speelt bas in de traditie van Pastorius en deelde het podium met hele groten; Steps Ahead, Pat Metheny, Harry Belafonte, Brecker Brothers en Joe Zawinul. Slechts vijf namen van een immense rij die met dit baswonder hebben gespeeld. Sinds het verschijnen van zijn eerste album ‘Scenes From My Life’ uit 1999 is Bona niet meer weg te denken.
De hoofdrol is weggelegd voor het materiaal van de meest recente cd ‘Ten Shades Of Blues’. Net zo veelzijdig en met dezelfde goede touch als het oudere werk. Het nummer ‘M’bema mama’ en ‘Good times’ worden niet gelijk vanaf de eerste noot herkend, maar het publiek reageert net zo uitzinnig als bij het bekendere werk. Zeker als gitarist Jean Christophe Maillard vlammende solo’s laat horen. De rest van de band is net zo bedreven op hun instrument als de gitarist. Trompettist Michael Rodriguez kent zijn klassiekers en mengt Miles Davis en Randy Brecker met zijn eigen meesterlijke stijl. Tijdens het gebruikelijke rondje voorstellen blijkt dat toetsenist Etienne Stadwijk geboren is in Rotterdam. Na Bona is de echte superster Obed Calvaire achter de drumkit. Calvaire ontpopt zich tijdens het optreden tot een waar fenomeen. Hij schakelt met het grootste gemak over van jazz naar funk en van soul en bossanova naar rock. Met de juiste feeling en timing deelt hij heel los en relaxt de juiste klappen uit.
Bona heeft nooit de liefde voor Jaco Pastorius onder stoelen of banken gestoken. Op de set staat tevens een stuk van ‘de meester van de elektrische jazzbas’. Pastorius is al bijna een kwart eeuw niet meer onder ons, maar zijn invloed is en blijft enorm. Het spel en de compositie van de koning hoor je duidelijk. Als ineens een stukje ‘Birdland’ voorbij komt is het feest compleet. “Wat een band!” schreeuwt een man. Vervolgens prakt Bona de ene na de andere gekke basloop (zoals ‘Smoke on the water’) uit zijn vijf snaren. In combinatie met de stemdubbelaar tovert Bona een vocale compositie. Zichzelf dirigerend alsof hij bas of viool speelt bouwt hij op vanuit de eerste stem naar de tweede stem. Bas en percussie volgen later uit zijn vocalen register. Even later palmt hij het publiek in door mee te laten zingen; “Nu alleen de vrouwen van boven de veertig!”, Bona krijgt het voor elkaar. Niet alleen door de humor, maar ook door zijn ontwapende houding.
De ware apotheose komt van een uitgesponnen versie van het nummer ‘Dipita’ van zijn debuutplaat. Dit keer imiteert Bona het pompende spel van Marcus Miller, waardoor dit nummer nog meer grooved dan op de plaat. Weer komt ‘Birdland’ voorbij in combinatie met Stevie Wonder’s ‘Sir Duke’. Heel voorzichtig heeft Bona het optreden opgebouwd tot een concert van de bovenste plank. De Kameroense virtuoos heeft een onwisbare indruk achtergelaten waar nog lang over nagepraat gaat worden.