Op een dag wat voelde als een eerste lente dag vulde het paard zich met herfstachtige melancholiek. Eerst speelde Point Quiet uit Den Haag met hun voornamelijk ingetogen maar heel soms ook voorzichtig uitbundige americana noir. Daarna de Vlaamse band Isbells met breekbare verstilde akoestische liedjes met meerstemmige zang.
Point Quiet is de andere band van Pascal Halibert, ook frontman van Templo Diez. Tot voor kort heetten ze nog White Sands, maar omdat de band zich niet meer met de naam kon identificeren veranderden ze het recentelijk naar Point Quiet. De muziekstijl blijft zoals het was; americana noir, folk en alt-country. Ingetogen en breekbaar met voornamelijk akoestische instrumenten en harmonische zang. Het publiek, niet talrijk aanwezig maar wel muisstil, luistert aandachtig en wacht zelfs met klappen tot de klank van de laatste tonen volledig zijn uitgeklonken. Frontman Pascal Halibert prijst het publiek daar oprecht voor; “You are so very quiet, thank you very much, it’s intimidating”. Het is het eerste optreden onder deze naam en de band wordt enthousiast ontvangen. Het luide applaus is oprecht en volledig terecht; hier speelt een topband met een internationaal geluid.
Het kan toeval zijn, maar na het vroegtijdig afgebroken optreden van Tindersticks afgelopen weekend in de Effenaar (omdat er te veel doorheen gekletst werd) is het wel opvallend dat er verspreid door het Paard A4tjes hangen waarin om stilte wordt gevraagd. Vanavond wordt hier volledig gehoor aan gegeven, je kunt een speld horen vallen. Zelfs tijdens het voorprogramma! De setting is er ook naar. De bankjes die normaal aan de zijkanten staan, zijn nu voor het podium geplaatst zodat het een gedeeltelijk seated optreden wordt. Maar het Paard publiek bewijst vanavond dat een volledig stil publiek absoluut mogelijk is.
Dan verschijnen drie kale mannen en een Vlaamse schone ten tonele. Ze nemen plaats op de vier stoelen die naast elkaar op het podium zijn geplaatst. Isbells is het soloproject van Gaëtan Vandewoude, maar is inmiddels uitgegroeid tot een volledige band. De folky songs van de zanger en liedjessmid staan echter nog altijd centraal. Minimaal gearrangeerd waardoor de spaarzaam gebruikte instrumenten volledig de aandacht krijgen die ze verdienen en het geheel zeer breekbaar overkomt. Deze Belgen zijn met hun dromerige, donkere, folk liedjes met prachtige meerstemmige zang duidelijk zielsverwant aan bands als Bon Iver, Fleet Foxes, Iron & Wine, maar ook Beach House en het Nederlandse Blaudzun.
Het optreden begint zoals het album eindigt, met ‘B.B Cheval’, exemplarisch voor de kleine prachtige liedjes op het naamloze debuutalbum. Voornamelijk ’s nachts opgenomen, en dat hoor je ook live terug. Na een half uur wordt het publiek deels als grap, deels opgelucht bedankt voor het blijven; “ik denk dat de vijftien minuten nu wel voorbij zijn, bedankt voor het blijven”. Tijdens dit no-risk concert kun je binnen de eerste vijftien minuten van het optreden je geld terug vragen mocht je het niet leuk vinden. Er is vanavond niemand die daar gebruik van maakt.
Na zo’n drie kwartier kondigt Gaëtan het laatste nummer aan en verontschuldigt zich daarvoor; “bedankt voor het zo stil zijn. In België denken wij bij Nederlanders altijd aan luide Nederlanders op campings, maar jullie zijn goede Nederlanders, dit is ons laatste lied, waarna ze het nummer ‘My apologies’ spelen. Toch is het de vraag of deze band met slechts één album met maar negen liedjes een volwaardige set kan brengen. Zelf beseffen ze dat ook; “we hebben maar één album en alle nummers zijn op, dus gaan we een nieuw nummer spelen, best spannend voor ons”. Waarna de sympathieke Belgen na ‘Letting go’ halverwege de set nu met ‘I know’ hun tweede non-album-track spelen en absoluut een volwaardig optreden neerzetten. De warme songs komen vanavond live zo mogelijk nog warmer en beter over, je voelt de emotie en de uitvoering grenst aan perfectie. Een prachtige avond met twee prachtige bands.